Kor skal tyngdepunktet liggje?

Veljarane har sagt sitt, og ballen er spela tilbake til politikarane. Det store demokratiske oppdraget er no å finne politiske løysingar som i hovudsak samsvarar med det folk ønskjer.

Det mest sikre vi kan seie om resultatet, er at eit klart fleirtal har stemt for ny regjering. Dei fire partia som har gått til val med eit klart løfte om skifte, har fått støtte frå opp mot 55% av veljarane. Derfor er det tid for Erna – anten vi likar det eller ikkje.

Om politisk retning og tyngdepunkt er signala derimot langt mindre eintydige. Tolkinga avheng av kva slags briller vi har på, kva slags perspektiv vi ønskjer å ha. Vi kan velje å ha fokus på at blå og blåblå politikk aldri har hatt så mange veljarar bak seg: 43-44%. Men det er samtidig grunn til å minne om at eit klart fleirtal, opp mot 55%, har stemt for ein politikk som på høgre-venstre-skalaen ligg ein plass frå sentrum til ytre venstre.

Opposisjonspartia har dei siste åra vore kjempefrustrerte for at det rødgrøne fleirtalet ikkje har vist respekt for eit stort mindretal på Stortinget. Kritikken har avgjort vore på sin plass. Den feilen bør  Erna for all del unngå. Ei regjering er ei regjering for alle, ikkje berre for halve folket.

Med bakgrunn i at ca. 55% av veljarane har stemt for ein politikk til venstre for det blå og blåblå, er det nærliggjande å spørje: Kor bør det politiske tyngdepunktet liggje? Kanskje har KrF og Venstre betydeleg sterkare politiske kort på handa enn kva oppslutningstala isolert sett skulle tilseie? Også denne gongen har nemleg eit klart  fleirtal i folket sett foten ned og gitt tydeleg melding om at dei ikkje ønskjer å endre politisk hovudretning lenger enn til sentrum-høgre. Det er altså på ingen måte eit folkekrav å endre Norge radikalt, slik FrP signaliserer ønske om. Snarare tvert om.

Korleis handterer Erna, Siv, Knut Arild og Trine denne utfordringa?