De Gaulles spøkjelse

Diana Johnstone hevdar at Holocaust har vorte ein erstatningsreligion i det sekulære Frankrike, og at statsmakta no blir brukt til å forsvara denne erstatningsreligionen mot blasfemi. Det trur eg er rett – og eg trur røtene til dagens tilstand går langt tilbake i tid.

Det stabilt republikanske Frankrike vart til som følgje av eit nederlag – den fransk-tyske krigen i 1870 gjorde slutt på det andre keisardømet og sende Napoleon III i eksil. I staden vart den tredje republikken oppretta. Mange franskmenn såg på republikken som ein veik, og kanskje midlertidig statsform. Dei første tiåra etter skipinga av republikken var det mykje politisk kannestøyping som tok sikte på andre løysingar. Men republikken vart ståande, og konsoliderte seg gjennom ei rekkje kriser der jødisk identitet var eitt av spørsmåla som vart vikla inn i den franske staten sin ideologi.

At jødisk identitet vart viktig i Frankrike var på mange måtar paradoksalt. Jødane hadde fått fulle borgarrettar under revolusjonen, og Frankrike var truleg det landet i Europa der jødane var mest assimilert. Det vanlege munnhellet var at bestefar bad på hebraisk, far på fransk medan sonen ikkje bad i det heile. Mange av jødane i landet var ”tre årlege besøk i synagogen”-jødar.

Som ein veik stat som stødde seg til ein fredsavtale med eit sterkt Tyskland vart den tredje republikken til ein viss grad forma under tyske venger. I ein politisk kvardag prega av det nye Tyskland fekk du ein parallell politisk kampanje i Tyskland og Frankrike: Kampanjen mot den katolske kyrkja. I Tyskland sette Bismarck i gang sin ”Kulturkampf” mot dei sørtyske katolikkane. ”Kulturkampf” var som mykje anna Bismarck drog i gang rein manipulasjon for å sikra preussisk hegemoni i det nye Tyskland. ”Kulturkampf” gav Bismarck ufortent ry for å vera ”liberal” eller til og med ”radikal”, og samla politiske koallisjonar med svært ulike interesser til kamp mot ein felles (indre) fiende. Slik danna ”kulturkampf” eit lagnadstungt mønster i tysk historie. I tillegg til å samla reaksjonære og radikale til ein prinsipplaus allianse mot katolikkane, sytte ”kulturkampf” for at Bismarck fekk igjennom hærløyvinga i 1877. Den einaste verkelege makta den tyske riksdagen sat med (og som dei hadde berre kvart sjuande år) var at den regjeringa som riksdagen ikkje kunne avsetja likevel måtte få godkjent hærløyvinga for sju år av gongen.

Rett etter at Bismarck sin kamp mot den katolske kyrkja i Tyskland har vore på sitt mest intense, innleidde den tredje republikken i Frankrike sin kamp mot den same kyrkja. Frå 1879 til 1886 vart eit sett med lover kjent under namnet ”Ferry-lovene” introdusert iden franske republikken. Målet med Ferry-lovene var å ta frå den katolske kyrkja kontrollen over grunnskulen, og gje denne grunnskulen eit meir omfattande innhald i tråd med liberale og sekulære ideal. Slikt ønskte den liberale republikken å bryta kyrkja si makt over bøndene.

I den kulturkampen som følgde kjende franske katolikkar seg meir og meir kringsett av republikanarane. Dei meinte republikken vart dominert av ateistar, sekularistar og jødar som hadde samla seg om eit prosjekt for å avkristna Frankrike. I dette var det eit element av overdriving – men også eit element av sanning. Mange av leiarane i republikken ønskte faktisk å undergrava den katolske kyrkja. Dei meinte kyrkja var ein svoren fiende av framsteg – også dette var ei overdriving, men var heller ikkje usant. Mot desse framstegsvenene meinte tradisjonelle katolikkar at republikken var korrupt og leidd av politikarar som først og fremst var opptekne av eigen karriere – heller ikkje dette var heilt usant.

I denne kulturkampen breidde det seg ei oppfatning om at leiarane av republikken i løynd vart betalt av jødane. Dette galdt neppe alle – men det er ikkje tvil om at dette i fleire dokumenterte tilfelle var sant. Resultatet vart ein situasjon der den franske historikaren D.W. Brogan hevdar at ein på 1880-talet "i delar av statsadministrasjonen knapt nok fann ein praktiserande katolikk i ein maktposisjon. Ein jødisk prefekt kunne utan at nokon brydde seg halda høgtid under pesach, medan ein prefekt som ope synte pietet når det galdt å halda påskehøgtida heilag raskt ville møta kraftige åtak i pressa. Desse åtaka kunne koma frå avisa Lanterne, som spesialiserte seg på åtak på kyrkja og som vart redigert av jøden Eugene Mayer, kjent som den store "preste-etaren".(Denis W.Brogan, The Development of Modern France, 1870-1939, vol 1, s. 276).Både jødiske og ikkje-jødiske kommentatorar fortel om korleis jødar i denne perioden trudde framtida tilhøyrde jødane, og at det var deira lagnad some eit betre utrusta folk å få større makt. Alliance Israelite Universelle åtvara medlemene sine mot arroganse, men godtok samstundes forestillinga om at jødane var "overlegne" i følgje dei darwinistiske førestillingane som prega tida.

Denne perioden med jødisk suksess gjekk over i ein meir samansett overgangsperiode. På 1880-talet kom det ei rekkje finansskandalar som også involverte jødiske aktørar. Ein av dei viktigaste av desse var konkursen til Union Generale, ein bank som vart etablert som eit katolsk alternativ som gjorde det mogleg for katolske investorar å klara seg utan jødiske og protestantiske bankar. Då banken gjekk konkurs i 1882 vart ei rekkje katolske småinvestorar ruinert, og det gjekk sterke rykte om at det var Rotschild som hadde sparka beina under den vaklande banken. Ingen tvilte på at Rotschild kunne vera nådelaus i ein konkurransesituasjon – i tillegg høvde det sikkert for direktørane i banken at andre fekk skulda for falliten.

Både den første og den andre republikken hadde vorte følgt av keisardøme. Mot slutten av 1880-talet var mange franskmenn på jakt etter ein ny redningsmann til hest – og fann general Boulanger. Boulanger hadde vore krigsminister i republikken, og hadde introdusert ein del vellukka reformar i hæren. Han vann stor støtte mellom alminnelege folk gjennom militærparadar og patriotiske talar med brodd mot Tyskland. Mot slutten av åttitalet greidde Boulanger å byggja ein usannsynleg allianse av monarkistar, bonapartistar og folk frå det republikanske venstre. Ein kort periode truga Boulangismen det republikanske establishmentet, men så kollapsa heile rørsla i sine uforlikelege delar.

Samtidig med boulangismen vart Edouard Drumont landskjent for boka ”La France juive” (”det jødiske Frankrike”), ei ”klypp og lim” –bok der Drumont samla alt han kunne finna av negative skuldingar mot jødane, frå alle moglege slags kjelder. Boka selde i eit enormt opplag, og gav Drumont kapital til å grunnleggja si eiga avis – La Libre Parole, ”Talefridom”. Som redaktør kunne Drumont og andre verkeleg spa møkk ut av borgarskapen sine fjøs då det franske Panama-selskapet gjekk konkurs. Ferdinand de Lesseps hadde vore ingeniøren bak Suez-kanalen, som britane seinare kjøpte. No skulle franskmennene grava ein ny kanal med verdshistorisk tyding – denne gongen gjennom Panama-eidet. Franske og amerikanske finansfolk, for det meste jødar, selde enorme mengder aksjar i kanalselskapet. Etter nokre år med graving gjekk selskapet over ende i ein av dei største konkursane i fransk historie. Dei sentrale strategane bak Panama-selskapet kom ut av det heile utan økonomiske tap: Dei hadde tent godt som underleverandørar for kanalselskapet, og selt seg ut av hovudselskapet i god tid før konkursen. Stanken av korrupsjon låg tett over Frankrike, leiande politikarar var ikkje mindre innblanda enn dei leiande bankmennene. Møkkagravande journalistar som Drumont fann meir enn nok av innsidehandel, svindel og korrupsjon i ruinane etter kanalprosjektet. Tilliten til systemet, og til den tredje republikken, var vaklande.

Kort tid etter dukka det opp ei sak som vart grunnleggjande for Frankrike som politisk samfunn. Det heile byrja som ei spionsak – den jødiske offiseren Dreyfus vart anklaga og dømt for spionasje til fordel for Tyskland. Han vart sendt til Djevleøya – og folk byrja gløyma saka. Dreyfus såg ut til å vera gårsdagens nyhende. Men så byrja plutseleg Dreyfus-saka å vakna opp igjen, og etter kvart rulla ho som ein snøball, og kløyvde det politiske Frankrike etter midten. Det heile vart ein lang, seig styrkeprøve der båe sider – dreyfusardar som anti-dreyfusardar – utvikla omfattande mytologiar om den store konspirasjonen som stod bak motsett side. Dreyfusardane dikta opp ein stor konspirasjon av den katolske kyrkja og offiserskorpset som med vilje hadde anklaga ein uskuldig jøde for å spela på jødehat. Anti-dreyfusardane såg for seg ein stor konspirasjon av sosialistar, liberalarar og jødar som hadde samansverja seg mot anstendige borgarar, ”syndikatet”.

Dreyfus-saka har også i ettertid vore fruktbar grunn for mytedyrking. Emile Zola gav nytt liv til saka då han publiserte sin artikkel ”J’Acusse” i 1898. Artikkelen var viktig for å få frikjent Dreyfus for ein uriktig spiondom. Men ein god del av det Zola skreiv i artikkelen visste han sjølv at han ikkje hadde dekning for – ”J’Acusse” er gjettverk og konspirasjonsteori. Den medvitne konspirasjonen mot Dreyfus var oppdikta: Dei som arresterte Dreyfus trudde dei hadde funne spionen – løgnene og fuskinga med prov kom etterpå, då saka mot Dreyfus byrja rakna. Anti-Dreyfusardane sitt store ”syndikat” fanst ikkje. Men vi veit i dag – takk vera professor Simcha Epstein – at det fanst eit hemmeleg, jødisk fond for å kjøpa opp aviser og påverka fransk opinion. Sjølv om den store samansverjinga ikkje fanst, så fanst det ein velfinansiert jødisk organisasjon som arbeidde i løynd for frifinning av Dreyfus. Epstein si avsløring syner at det framleis kan vera viktige tråder som ikkje er nøsta opp i denne saka.

Dreyfusardane sin endelege siger på byrjinga av 1900-talet innebar ei varig stabilisering av den tredje republikken. Men anti-dreyfusardane forsvann ikkje – dei vart berre trengt under jorda. Under dei to verdskrigane var Frankrike den veike lekken i den vestlege alliansen. Frankrike kunne ikkje gøyma seg bak ope hav og ein sterk flåte. Tvert imot måtte franskmennene møta den tyske overmakta der ho var sterkast: På land. Det kan vera grunn til å stilla spørsmål ved om Frankrike nokon gong var ei stormakt etter det store mytteriet i hæren våren 1917. Den franske hæren si evne til å møta den tyske grannen på slagmarka var i beste fall tvilsam etter dette – når ein ser bort frå perioden med tvungen avvæpning av Tyskland. I alle fall såg ein i samband med beggje verdskrigane sterke understraumar i det franske systemet som ønskte å avslutta alliansen med Storbritannia og finna ei ordning med Tyskland. Under første verdskrig vart dette stogga ved at den tidlegare dreyfusarden Clemenceau i praksis vart fransk diktator mot slutten av krigen. På trettitalet freista ein breid allianse – folkefronten under leiing av jøden og dreyfusarden Leon Blum – å samla alle antifascistiske krefter mot dette ”andre Frankrike”. Men ”Det andre Frankrike” stod likevel rimeleg sterkt. Forfattarar som Céline gav i svært tydelege ordelag uttrykk for at Frankrike i praksis var okkupert av ei engelskvenleg, jødisk samansverjing – og at ein tysk okkupasjon ville innebera ei frigjering. Då den franske militære motstanden braut saman sommaren 1940 var det den legitime franske staten som inngjekk våpenkvile og fann ei ordning med Tyskland. Charles de Gaulle representerte ingen andre enn seg sjølv – men i hans tilfelle var dette tilstrekkeleg. Han hadde militær og politisk innsikt, godtok ikkje å bli eit reint reidskap for britisk og amerikansk makt, og hadde ei djup forståing for sitt eige lands historie. Under de Gaulles venger kunne dei ”frie franske” – jødar, sosialistar, kommunistar og andre patriotar – byggja opp ei sterk og representativ rørsle i eksil. I Vichy sat ei regjering som meir og meir bar preg av anti-dreyfusardanes etterkomarar. Darquier de Pellepoix, som i 1938 hadde grunnlagt ”Rassemblement Anti-Juif de France”, vart i 1942 Vichy-regjeringa sin ”Generalkommisær for jødespørsmål”. 90 000 jødar – 26% av dei franske jødane – vart drepne under andre verdskrig.

Frankrike hadde ikkje noko eksilregjering under andre verdskrig, slik Noreg og Polen hadde. Difor var spørsmålet om kven som representerte legitim, fransk makt eit ope spørsmål. Men de Gaulle vart i løpet av krigen eit samlande symbol for fransk motstand. Etter at Vichy-regimet braut saman var de Gaulle den einaste legitime representanten for Frankrike. Kollaboratørregimet til Petain vart etter krigen dømt – både Petain og Laval vart dømt til dauden, men berre Laval vart avretta. Ei fransk motstandsrørsle der svært mange av dei aktive hadde jødisk bakgrunn vart bygd under tysk okkupasjon. Denne rørsla var sterk nok til at dei kunne overta makta i Paris etter den allierte landgangen i 1944, og ta imot de Gaulle som leiar for det frie Frankrike. Franske jødar stod såleis sentralt i skipinga av den fjerde republikken, og haldninga til jødar var i Frankrike eitt av spørsmåla som var avgjerande når nokon skulle gjera greie for ”kva gjorde du under krigen”. Den nye republikken var ikkje noko framhald av den gamle – det var snakk om eit systemskifte, om lag som den stoda du ville fått i Danmark om Cristmas Møller skulle vorte statsleiar i 1945.

Denne nye, franske republikken vart raskt kasta ut i etterkrigstidas mest avgjerande konflikt i fransk politikk – krigen i Algerie. Dei sosialistdominerte regjeringane på femtitalet (det var mange av dei) greidde å koma seg ut av Vietnam etter at general Giap hadde gjeve dei smaken av nederlag ved Dien Bien Phu. Algerie var ei heilt anna sak. I Algerie budde ein million franskmenn, etter fleire innvandringsbølgjer på attenhundretalet. Alliance Universelle Israelite hadde på attenhundretalet sikra at dei nordafrikanske jødane i Algerie fekk status som franske borgarar. Jødane var difor ein del av det ”franske” Algerie. Frankrike var den veikaste av stormaktene som hadde vunne andre verdskrig, og ønskte å utvikla eigne atomvåpen. Etter kvart som konflikten i Algerie utvikla seg, vikla Frankrike seg inn i eit tettare og tettare allianse med Israel – mot arabisk nasjonalisme. Det var Israel, Frankrike og Storbritannia som stod saman og gjekk til åtak på Egypt etter nasjonaliseringa av Suez-kanalen i 1956. Den franske og den israelske atombomba er resultatet av eit tett samarbeid mellom dei to statane. Fram til seksdagarskrigen var Frankrike hovudleverandøren av avanserte våpen til Israel. Det var franskproduserte fly i det israelske flyvåpenet som nesten senka det amerikanske spionskipet ”Liberty” i 1967. Alliansen med Israel passa godt med den franske venstresida si ”antifascistiske” sjølvforståing.

Men Frankrike tapte sin krig mot arabisk nasjonalisme. Då de Gaulle kom tilbake som president i 1958 – no for ein femte, fransk republikk – var det for å få orden på kaoset som algeriekrigen hadde ført til. Eit par år etter vart Algerie ein sjølvstendig stat, og ein million franskmenn forlot Algerie. Mellom desse var jødane, som hadde eldgamle røter i landet. Medan du framleis finn jødiske samfunn som det på Djerba i nabolanda Tunisia og Marokko, førde algeriekrigen til at dei algirske jødane vart franske. Dei vart ein viktig del av eliten – Jaques Derrida, Bernard Henri-Levy og ei mengd andre følgde med på det store flyttelasset.

Då de Gaulle hadde sikra tilbaketrekking frå Algerie og stabilitet i Frankrike, nytta han raskt det handlerommet dette gav. Frankrike trekte seg ut av NATO sin felleskommando i fredstid. De Gaulle blokkerte for britisk medlemsskap i EF, og anerkjente Maos Kina. Det fanst eit rom for at Frankrike kunne opptre som relativt sjølvstendig stormakt innanfor det vestlege alliansesystemet – og de Gaulle visste korleis dette rommet kunne nyttast.

Dette gjekk ei stund. Men i 1967 vart den israelsk-franske alliansen sett på prøve. Då krisa utvikla seg, gjennomskoda de Gaulle dei israelske planane om å nytta krisa til ekspansjon. Han gav den israelske leiinga råd om å halda igjen – de Gaulle meinte ein israelsk okkupasjon av aust-Jerusalem, Vestbreidda og Gaza ville vera ei ulukke. Det ville føra israelarane inn på ein veg med okkupasjon, maktmisbruk og fordriving – og vekkja til live ein palestinsk nasjonalisme som ikkje ville vera mogleg å kvela igjen. I tillegg ville dette gje russarane ei større rolle i Midt-Austen. Israelarane høyrde ikkje på råda frå de Gaulle. Resultatet vart at de Gaulle innførte våpenembargo som mellom anna førde til at franske jagarfly som Israel hadde betalt for vart halde igjen i Frankrike. De Gaulle avslutta også samarbeidet om atomteknologi. I november 1967 gjorde de Gaulle krisa i alliansen med Israel til ei offentleg sak. De Gaulle sa at okkupasjonen ville føra til undertrykking, fordriving og øydeleggjing av tilhøvet til Israels naboland. I tillegg kommenterte de Gaulle den breidare jødiske historia i dei kristne landa, og den sympatien som gjorde at mange hadde støtta opprettinga av Israel etter dei tyske brotsverka under andre verdskrigen. De Gaulle meinte at jødane var eit elitefolk, og at historia deira var prega av arroganse og trong til å dominera.

Etter denne pressekonferansen byrja den omfattande mediekampanjen mot ”antisemitten” Charles de Gaulle. I heile vestverda dreiv jødiske organisasjonar både ope kampanje og buskagitasjon mot den franske presidenten. Eit halvt år etterpå kom maidagane 1968 der unge, radikale, (og ofte sionistiske) studentleiarar som Daniel Cohn-Bendit greidde å byggja ein allianse med misnøgde arbeidarar på tvers av den etablerte fagforeiningsleiinga, og sette i gang ein generalstreik som gjorde slutt på de Gaulle sin presidentperiode. Sekstitalsradikalismen i land som USA og Frankrike var sterkt prega av jødar – i USA var omlag halvparten av dei fremste aktivistane under borgarrettsrørsla og mot Vietnamkrigen av jødisk bakgrunn. Denne radikalismen stod ikkje i motsetnad til agressiv støtte til israelsk maktbruk i Midt-Austen.

Det var fleire som ønskte å bli kvitt de Gaulle – også i Frankrike fann du folk innanfor eliten som rekna alt som kom frå Washington som manna frå himmelen, på same måten som du fann slike folk i dei fleste europeiske statar. Det fanst også ulike meiningar om de Gaulle si blokkering av britisk EF-medlemsskap. Den fransk-israelske alliansen hadde vore heilt sentral i den franske tryggjingspolitikken etter andre verdskrig, og alliansen hadde vore forankra i den jødiske eliten og i den ”antifascistiske” sjølvforståinga til franske elitar etter andre verdskrig. Ein mann som Sartre fordømte Frankrikes krig i Algerie, men greidde aldri å få seg til å koma med skarp kritikk av den jødiske staten eller sionistane si etniske reinsing i Palestina. Ved å pirka i dei israelske interessene samla de Gaulle ein breid allianse mot seg – av finansfolk, akademikarar, mediefolk, radikale studentar og andre. Etter eit halvt år kunne de Gaulle hausta dei bitre fruktene av pressekonferansen 27. november. Kort tid etter var han ute av fransk historie – like brått som han hadde dukka opp som sjølve personifiseringa av sitt lands politiske tradisjonar i maidagane 1940.

Då de Gaulle var sett til sides, byrja ein byggja dagens franske regime. Storbritannia fekk sleppa inn i EF, og EU vart ei forlenging av det britisk-amerikanske ”atlanterhavssamfunnet” under eit regime av fargelause eurokratar. Unge jødiske intellektuelle – som nordafrikanaren Bernard Henri-Levy – byrja setja likskapsteikn mellom fransk patriotisme og fascisme. Eit liberalt regime slepte inn store mengder innvandrarar frå Nord-Afrika som billig arbeidskraft. Medan dei nordafrikanske jødane gjekk vegen gjennom eliteskulane, fyllte deira muslimske brør opp dei franske forstadene. Dyrkinga av Holocaust-religionen vart ein sentral del av fransk samfunnliv – ikkje minst i skulen der studentane frå 1968 etter kvart vart lærarar. I 1990 vart så loi Guissot innført – ei lov som gjer det til straffbar blasfemi å vera kritisk til religionserstatninga til den sekulære staten.

Frankrike si historie som sekulær republikk er prega av ei sentrum-venstreallianse som i kritiske periodar har vore alliert med den jødiske eliten, og som har vore samla kring kampsaker som har dreidd seg om jødane sin plass i det franske systemet: Ferry-lovene, Dreyfus-saka, folkefronten, kampen mot Vichy-regimet. Dette har også ført til at den franske venstresida har vore pro-israelsk og pådrivarar for den fransk-israelske alliansen mot arabisk nasjonalisme (som vart brunmåla som ”fascisme”). De Gaulle sitt forsøk på å bryta dette mønsteret førde til at han vart stempla som ”antisemitt” og kasta ut av Elyssé-palasset. Eg er ikkje i tvil om at den jødiske eliten i Frankrike i mange av desse høva spela ei viktig og positiv, og av og til heroisk rolle. Men eg trur ikkje det er noko naturlov at den kollektive jødedom har dei same interessene som Frankrike. Det Dieudonne Mbala Mbala og Alain Soral er i ferd med å gjera no er å få store mengder folk til å stilla spørsmål ved dette hegemoniet, og byggja ein allianse av fransk patriotisme, antieurokrati og muslimsk og arabisk kritikk av sionismen. Han som spøkjer bak dei to, og som gjer at franske elitar har panikk, er ikkje Laval og førtitalets fascistiske medløparar. Den skuggen elitane ser er arven etter de Gaulle og minnet om eit Frankrike som ikkje var haleheng til imperiet. Dette, saman med tabua som følgjer ei einsidig historieskriving, er drivkrafta bak panikken og den internasjonale kampanjen for å stempla dei to.

Dette notatet er skrive i all hast i ledige stunder. Førebels har eg ikkje tid til å laga noko skikkeleg noteapparat. Denne litteraturlista gjev likevel hovudgrunnlaget eg byggjer på:

Albert S Lindemann: ”The Jew Accused” (Cambridge University Press 1991) og Esaus Tears”. (Cambridge University Press 1997).

Benjamin Ginsberg: “The Fatal Embrace” (University of Chicago Press 1993), og “How the Jews Defeated Hitler”:

[ http://www.amazon.com/How-Jews-Defeated-Hitler-Exploding/dp/1442222387/ref=sr_1_1?s=books&ie=UTF8&qid=1392101914&sr=1-1&keywords=benjamin+ginsberg+how+the+jews+defeated+hitler ]

A.J. P. Taylor: “The Course of German History”:

[ http://www.amazon.com/Course-German-History-Development-Routledge/dp/0415254051/ref=sr_1_1?s=books&ie=UTF8&qid=1392101984&sr=1-1&keywords=taylor+the+course+of+german+history ]

Paul Johnson: A History of the Jews. PhoenixPress 1987.

Donald Neff: De Gaulle Calls Jews Domineering, Israel an Expansionist State

http://www.wrmea.org/wrmea-archives/180-washington-report-archives-1994-1999/october-november-1999/9329-de-gaulle-calls-jews-domineering-israel-an-expansionist-state.html