Det  kristne  kors,  middelalderens  tempelriddere  (kirkens  elitekrigere)  og  frimureriet  inngår  som  byggesteiner  i  Breiviks  forestillingsverden.  Han  omtaler  seg  som  kristen  (for  å  bli  opptatt  i  frimurerlosjene  i  Norge,  må  man  være  kristen).  Korset   har  i  1700  år  -  fra  den  romerske  keiser  Konstantins  diktatur  i  oldtiden  -  vært  det  fremste  symbol  for  den  kristne  verdens  voldsmentalitet  og  militarisme. Breivik  har  klart  nok  fremhevet  sin  sympati  for  Den  katolske  kirke. 

Ingen  kan  være  i  tvil  om  at  Breivik  har  hentet  vesentlige  impulser  fra  den  kristne  korsfarer-ideologi   i  middelalderen,  den  som  terroriserte  store  deler  av  den  kjente  verden  gjennom  mange  århundrer,  fremfor  alt  muslimer.  I  DAG  kan  det  ikke  være  kontroversielt  å  hevde  at  den  kristne  korsfarer-ideologien   ble  utviklet  i  "syke"  menns  hoder.  Vi  snakker  ikke  her  om  én  enkeltperson,  eller  én  enkelthandling,  men  om  vedvarende  og  systematisk  terror  gjennom  århundrer.  Den  kristne  korsfarer-ideologi  ble  utformet  og  utviklet  i  hodene  til  det  kristne  Europas  mektigste  menn:  paver,  biskoper,  munker  OG  deres  nære  støttespillere  blant  Europas  konger,  fyrster  og  stormenn.  Disse  mektige  menn  nøyet  seg  ikke  med  fantasier,  men  hadde  de  nødvendige  maktmidler  til  å  omsette  sine  religiøst-ideologisk  forskrudde  idéer  i  konkret  handling.  Med  sine  "syke"  idéer  fremkalte  de  massepsykoser  i  fleng  gjennom  middelalderens  "mørke  århundrer",  hvilket  resulterte  i  blodbad,  massakrer  og  terrorhandlinger  som  vi  i  dag  knapt  kan  fatte  omfanget  av  og  brutaliteten  i. 

Gjennom  historieforskningen  har  vi  fått  tilgang  til  deres  "syke"  ideer  i  utallige  dokumenter  og  skrifter.  Demonologien  er  et  sentralt  element  i  den  kristne  middelalderkirkens  mytologiske  verdensbilde,  og  det  er  forbausende  i  hvor  liten  grad  kirkens  lærde  menn  har  vært  villig  til  å  la  seg  korrigere  i  sine  mytologisk-dogmatiske  villfarelser.  Det  skyldes  at  Jesus  har  autorisert  djevelen,  og  at  kirken  -  ved  å  autorisere  Jesus  som  "Gud"  -   har  det  fulle ansvar  for  at  forestillingen  om  djevelen  ikke  kan  fjernes  uten  at  kirken  viser  respekt  for  historiske  fakta  og  tar  avskjed  med  hele  sin  tradisjonelle  forestilling  om  Jesus   som  "Gud"  og  som  ufeilbarlig  overmenneske. 

Den  mytologiske  striden  mellom  Gud  og  Satan  som  gjennomløper  Det  nye  testamente  (en  skriftsamling  fra  oldtiden)  blir  fortsatt  av  den  kristne  majoritet  oppfattet  som  en  stadig  pågående  reell  kamp  i  verden.  Disse  to  halv-materielle  vesener  -  Gud  og  Satan/djevelen  -  kjemper  konstant  mot  hverandre  om  herredømme  i  verden  og  over  menneskesinnet.  Martin  Luthers  primitive  djevel-tro  på  1500-tallet  er  nedfelt  som  autoritativ  lære  i  Den  norske  (stat)kirkes  konfesjonelle  bekjennelse.  For  Martin  Luther  finnes  ingen  nyanser,  ingen  mellomkategorier:  mennesket  er  enten  trellbundet  av  Gud  eller   trellbundet  av  Satan.  Som  Gud  har  sin  englehær,  har  Satan  sin  demonhær.  Satan  oppfattes  snart  som  et  ondt  vesen  (av  hankjønn),  snart  som  en  ond  makt.  Den  onde  listige  Satans  metoder,  strategier,  fristelser  og  forlokkelser  er  beskrevet  hos kirkefedre/munker/teologer  og  i  kristen  forkynnelse  helt  frem  til  vår  tid.  Djevelutdrivelser  praktiseres  fortsatt  både  i  protestantiske  og  katolske  miljøer. 

(MODERATOR HAR HER FJERNA EIT AVSNITT)

Jeg  har  i  mange  innlegg  (også  i  en  egen  artikkelserie)  dokumentert  hvordan  kristne  europeeres   imperialisme/kolonialisme/misjon,  rasisme/antisemittisme  og  voldsutøvelse  artet  seg  i  Europa  og  i  andre  deler  av  verden.  Man  burde  kunne  forvente  at  de  svimlende  tidsperspektiver  måtte  tvinge  frem  en  viss  selvransakelse  hos  vår  tids  ansvarlige  biskoper  og  ordinerte  teologer.  At  millioner  av  uskyldige  mennesker  måtte  dø  (ofte  under  tortur)  som  følge  av  kirkens  galskap,  maktbegjær  og:  skal  vi  si  "paranoide  psykose"?  -  den  betraktet  hedninger,  jøder,  muslimer,  kjettere  og  hekser  som  sine  onde  fiender:  likestilt  med  "djevlene"  -  kan  ikke  og  må  ikke  forties,  bortforklares  eller  unnskyldes.  Kirken  har  det  samme  autoriserte  teologisk-ideologiske  skriftgrunnlag  I  DAG  som  i  oldtiden  og  middelalderen.  Den  religiøst-sjelelige  rasisme  har  bestått  uforandret  i  Augustana  art.  17  siden  1500-tallet.     

Gehenna,  Inferno,  Helvete,  Fortapelse.   Noen  mener  kanskje  at  en  (moderne)  språklig  omskriving  av  Satan-figuren  og  helvetesforestillingen  kan  ta  brodden  av  kirkens  heslige  voldstrussel  og  dualistiske  menneskesyn.  "Ta  ikke  dommen  fra  oss"   var  overskriften  i  presten  Per  Arne  Dahls  søndagsandakt  i  Aftenposten  20/11-2005. 

Stavanger  Aftenblad  hadde  6.  mai  i  år  (fredagsbilag  Pluss)  en  merkverdig  og  klossete  artikkel  om  "helvete",  som  kanskje  demonstrerer  hvor  pinlig  dette  tema  er.  Bakgrunnen  for  avisens  oppslag  blir  uttalt  på  første  side:  "I  år  er  det  50  år  siden  Ole  Hallesby  døde.  Tida  bør  være  inne  til  å  spørja  kva  som  eigentleg  skjedde  med  helvete  i  Norge"   (min  kommentar:  intet  har  skjedd  på  50  år,  annet  enn  at  kirken  har  lagt  lokk  over  hele  debatten).  Som  illustrasjon  til  disse  to  setninger  er  Satan/djevelen  fremstilt  som  en  orangeglødende  mannsperson  midt  i  ildovnens  flammer,  utstyrt  med  horn  og  høygaffel.       

Avisen  henvendte  seg  til  den  katolske  teolog  Kjell  Arild  Pollestad,  som  på  sin  side  svarte  slik:  "Sjølv  har  eg  beskjeftiga  meg  fint  lite  med  det  hinsidiges  geografi.  Ring  heller  nokon  på  Menighetsfakultetet,  du". 

På  spørsmålet  om  hvorfor  ingen  snakker  om  helvete  i  Norge  i  dag,  uttaler  katolikken  Henrik  von  Achen  (ordinert  diakon)  følgende:  "For  det  første  er  kyrkja  og  teologien  i  stadig  utvikling.  Me  VEIT  meir  om  Kristus  i  dag  enn  apostlane  gjorde,  fordi  me  har  2000  års  erfaring  med  Kristus... Det  me  VEIT  er  at  nokon  vert  frelst,  men  me  veit  ikkje  at  nokon  vert  fordømt.  I  den  katolske  kyrkja  har  me  framleis  ein  skjærsild.  Der  er  ikkje  poenget  at  folk  skal  brenna,  men  at  de  får  sjansen  til  ein  siste  revisjon  av  livet  sitt  ut  frå  ei  ny  erkjenning,  til  å  finna  frelsa  også  etter  døden". 

Så  presterer  denne  katolikken  å  fremføre  et  annet  moment:  Å  snakke  om  helvete  er  "politisk  ukorrekt", sier  han.  "Helvete  er  alt  anna  enn  inkluderande.  Å  snakka  om  fordøming  og  å  argumentera  for  at  nokre  menneske  er  dømd  til  å  lida  i  evighet,  er  verkeleg  svært  vanskeleg.  Men  som  sagt:  Synet  på  helvete  har  ikkje  endra  seg  som  følgje  av  hva  som  er  POLITISK  KORREKT,  men  som  følgje  av  ei  utvikling  i  Kyrkja  forståelse". 

I  samme  artikkel  opplyses  at  professor  og  ordinert  teolog  Jacob Jervell  ny-oversatte  evangeliene i  2002,  og  at  han  avskaffet  ordet  "helvete"  til  fordel  for  "Gehenna":  "mellom  anna  ut  frå  argumentasjonen  om  at  helvete  var  for  belasta  som  begrep  frå  Dantes  tid  og  fram  til  no"   (ingen  etisk  eller  historisk  begrunnelse  altså).  Som  ordinert  teolog  kan  vi  spørre  Jervell:  mener  han  at  volds-  og  straffetruslene  i  Augustana  art.  17  er  mindre  belastende? 

Tidligere  generalsekretær  i  Indremisjonsforbundet,  Karl  Johan  Hallaråker  (som  nylig  har  mottatt  Kongens  fortjenestemedalje  i  gull),  uttaler  at  "Det  viktige  er  å  halda  fast  på  realiteten:  helvete-fortapinga  er  ævelengd  under  Guds  vreide".  Daværende  domprost  i  Stavanger  Berit  M.  Andersen  vrir  seg  unna  spørsmålene,  men  sier  til  slutt:  "Fortapinga  vert  å  bli  tapt  for  denne  kjærleiken,  dette  fellesskapet  med  min  Skapar  og  Kristus"   (dette  er  sannsynligvis  den  "folkekirkelige"  liberalkristendommens  variant).

En  av  avisens  faste  skribenter,  idéhistoriker  Mie  Hidle,  innrømmer  at  hun  "ikkje  har  vore  særskilt  oppteken  av  helvete  i  si  forskning...".   Hun  tror  at  for  forfattere  og  kunstnere  har  helvete  vært  litt  "pirrende",  og  mener  at  det  i  litteraturen  ("verdslege  tekstar")  kommer  frem  at  "Det  er  i  helvete  at  det  er  dynamikk  og  energi  -  det  er  der  du  kjem  til  kjernen  i  tinga.  Det  konvensjonelle  vert  kasta  til  side  og  sanninga  kjem  fram". 

Ingen  av  de  forespurte  i  artikkelen  tar  klart  og  utvetydig  avstand  fra  den  forskrudde  helvetesforestillingen,  på  et  etisk-rettslig   og  historisk   grunnlag.  Ingen  av  dem  berører  det  faktum  at  den  uhyggelige  (stadig  gyldige)  djeveltro  og  helvetesforestilling  fikk  skjebnesvangre  konsekvenser  for  millioner  av  menneskers  liv  og  helse.  Ingen  nevner  Augustana  art.  17.  Man  må  bare  bli  forferdet  over  en  slik  lettsindighet,  for  ikke  å  si:  en  forbausende  og  sjokkerende  likegyldighet  overfor  menneskelig  lidelse.  Sitatene  ovenfor  viser  kanskje  hvilken  "boble"  kirken(e)  lever  i,  og  hvor  uhåndterlig  og  hjelpeløst  resultatet  blir  når  kirkens  menn  og  kvinner  i  vår  moderne  tid  skal  forklare  seg  om  "helvete".  Ofte  uttaler  de  seg  så  tvetydig  at  man  kan  si:  de  både  tror  OG  ikke-tror  på  helvete  (mange  snakker  et  langt  mer  tydelig,  direkte  språk  innad  i  menighetene).  

De  som  i  dag  ser  bort  fra  eksistensen  av  en  djevel  (eller  djevler  i  flertall),  beskriver  egentlig  noe  som  overhodet  mangler  eksistens.  Dette  synes  å  vise  seg  klarest  i  de  massemord   som  kristendommens  indoktrinering  bærer  ansvaret  for.  De  som  har  uttalt  seg  i  Stavanger  Aftenblad  mangler  bevissthet  og  følsomhet  overfor  de  historiske  fakta.   

Boken  "Bakenfor  inferno"  ble  utgitt  i  1955  (Lutherstiftelsen,  serien  "Strømlinjer  i  tiden").  Forfatterne  Sverre  Aalen  og  Leiv  Aalen  var  begge  tilnyttet  Det  teologiske  Menighetsfakultetet,  som  også  Eskil  Skjeldal  er  tilknyttet  i  dag.  Dr.  theol.  Sverre  Aalen  var  med  i  Bibelselskapets  oversettelsesutvalg  fra  første  dag  i  1955,  og  var  formann  fra  1965.  Han  var  i  mange  år  nestformann  i  "Foreningen  for  Bibel  og  Bekjennelse".  Hans  bror  Leiv  Aalen  var  dosent  i  systematisk  teologi  ved  MF  i  1945  og  professor  samme  sted  i  1957 - 76.  

I  bokens  forord  henvises  til  "den  livlige  debatt  om  det  kristne  dogme  om  fortapelsen  og  dens  karakter  og  plass  i  forkynnelsen...  Bare  dyptgripende  teologiske  undersøkelser  kan  bringe  klarhet  i  disse  spørsmål"   (bakgrunnen  er  den  såkalte  "Schjelderup-sak").  Det  presiseres  i  forordet  at  det  er  viktig  med  "en  utførlig  kildemessig  dokumentasjon",  men  "skriftets  noteapparat  har  sprengt  den  vanlige  ramme,  og  derved  i  noen  grad  endret  det  populære  tilsnitt,  som  ellers  vil  være  normalt  og  hensiktsmessig". 

I  note  10  i  "Dogmet  om  Jesus"  (1965/1995)  har  Andreas  Edwien  en  kommentar  til  kirkestriden  i  1950-årene: 

"Som  Kristian  Schjelderup  søkte  man  tilflukt  i  det  gamle,  historisk  uholdbare,  humanistiske  Jesus-bilde.  -  Det  standpunkt  som  inntas  av  Menighetsfakultetes  teologer,  er  utvilsomt  prinsipielt  i  samsvar  med  Jesu  eskatologiske  lære  (f.eks.  i  fakultetets  skrift  "Evig  liv  -  evig  død",  1953,  med  bidrag  av  fakultetets  professorer).  Jeg  ser  da  bort  fra  tendensen  til  å  foretrekke  en  slags  "psykisk"  tortur  for  de  "ideologisk  ulydige".  Det  er  derfor  riktig  at  "Jesus  etter  alt  å  dømme  har  delt  sin  samtids  syn"  (med  den  korreksjon  at  bare  en  viss  gruppe  i  hans  samtid  hadde  dette  syn),  og  at  det  "blir  noe  av  et  eksegetisk  kunststykke  å  hevde  at  det  ikke  er  tenkt  på  pine  av  uendelig  lang  varighet  (Nils  Astrup  Dahl,  1953)". 

Brødrene  Aalen  er  blitt  hyllet  og  minnet  ved  flere  anledninger  i  vår  tid.  Ved  et  seminar  sept/okt  i  år  arrangert  av  "For  Bibel  og  Bekjennelse"  (FBB,  som  blir  omtalt  slik:  "den  eldste  bekjennelsesbevegelsen  i  norsk  kirke-  og  kristenliv,  stiftet  i  1919,  bygget  på  en  evangelisk-luthersk  tro")  holdt  Jacob  Jervell  et  foredrag  med  tittelen:  "Den  historiske  Jesus  -  relevant  for  troen?  -  Noen  glimt  fra  debatten  mellom  Jacob  Jervell  og  Sverre  Aalen" .  I  2009  ble  Jacob  Jervell  utnevnt  til  æresdoktor  ved  Universitetet  i  Stavanger  "for  sin  store  innsats  innen  forskning  og  for  sin  markante  rolle  i  den  offentlige  debatt".  Verdt  å  nevne  er  at  svært  mange  moderne  liberalteologer  har  sittet  ved  Jacob  Jervells  kateter  og  hatt  ham  som  veileder  i  sitt  teologiske  studium  ved  TF.

Jeg  kan  ikke  her  gå  inn  i  alle  de  (absurde)  enkeltheter  disse  MF-teologene  fremfører  om  helveteslæren,  men  for  å  forstå  hvordan  MF-teologene  tenkte  i  1950-årene  om  helveteslæren  (og  kanskje  fortsatt  tenker?),  anbefaler  jeg  interesserte  lesere  å  skaffe  seg  denne  boken.  Boken  er  et  enestående  skriftlig  dokument  fra  vår  tid,  forfattet  av  høytstående  teologer.  Særlig  andre  hovedkapittel  i  boken,  "Dogmet  om  fortapelsen  og  kirkens  forkynnelse",  vil  trolig  ha  stor  interesse.  Et  av  avsnittene  her  har  tittelen  "Kirkens  lære  om  den  evige  pine".  Her  og  i  andre  kapitler  blir  Augustana  art.  17  og  Luthers  syn  på  helvete  drøftet.  La  meg  sitere  et  ganske  selsomt  avsnitt  av  Leiv  Aalen: 

"Den  lutherske  bekjennelse  forutsetter  overalt  at  Bibelen  er  eneste  kilde  for  den  rette  lære  og  dermed  kirkens  høyeste  og  i  siste  instans  avgjørende  lærenom,  NORMA  NORMANS  som  man  gjerne  har  uttrykt  det.  Men  bekjennelsen  gjør  samtidig  krav  på  sammen  med  de  gamle  ekumeniske  symbolene  å  gjelde  som  den  rette  tolkning  av  Bibelen  og  dermed  som  NORMA  NORMATA,  en  av  Bibelen  avledet  norm  for  kirkens  forkynnelse.   Dette  innebærer  ikke  at  det  konkete  forhold  mellom  de  to  instansene,  Bibelen  og  bekjennelsen,  ikke  kan  eller  skal  drøftes  og  prøves  med  sikte  på  kontroll  og  eventuell  revisjon". 

(Som  vi  vet  mer  enn  60  år  senere  er  ingen  av  de  kirkelige  bekjennelser  blitt  drøftet  eller  prøvet  "med  sikte  på  kontroll  og  eventuell  revisjon",  mens  altså  de  to  bibelske  skriftsamlinger  -  GT  og  NT  -  stadig  gjennomgår  revisjoner...)

Biskop  Erling  Utnem  (1920 - 2006)  innleder  bokens  avsluttende  kapittel  med  følgende ord:  "Nettopp  dogmet  om  fortapelsen  kan  gjelde  som  typisk  eksempel  på  at  det  hittil  ikke  har  lykkes  i  å  finne  noen  løsning  som  ut  fra  Bibelens  samlede  vitnesbyrd  er  i  stand  til  å  rokke  ved  kirkens  bekjennelse.  Nettopp  en  ny  granskning  av  det  bibelske  materiale,  befridd  fra  de  fordommer  som  inferno-mytens  seiersgang  gjennom  kristenheten  har  etterlatt,  viser  at  det  kirkelige  dogme  slik  det  er  formulert  i  Augustana  art.  17,  bare  vil  få  EN  YTTERLIGERE  BEKREFTELSE... Kirkens  bekjennelse  har  her  som  ellers  ubetinget  krav  på  å  bli  respektert  som  gjeldende  lærenorm". 

"En  leser  ikke  lenge  i  Luthers  skrifter  før  en  blir  grepet  av  det  veldige  alvor  som  bryter  frem  i  hans  forkynnelse  og  teologi.  Hele  hans  trossyn  er  båret  oppe  av  en  lidenskapelig  kamp  for  å  eie  visshet  om  Å  HA  EN  NÅDIG  GUD.  Denne  visshet  fant  han  bare  i  evangeliet  om  Kristus  den  korsfestede.  Bak  Luthers  trossterke  kamp  for  evangeliets  sannhet  står  fortapelsens  forferdelige  alvor... Strengt  og  ubøyelig  gjennomfører  Luther  i  sin  teologi  tanken  om  Guds  dobbelte  åpenbaringsforhold  til  verden  som  vredens  og  nådens  Gud.  UTENFOR  Kristus  og  hans  velgjerninger  er  Gud  vredens  Gud,  Deus  absconditus  (den  skjulte  Gud),  den  Gud  som  ikke  frelser,  men  bare  fordømmer.  Men  i  Kristus  og  hans  verk  er  Gud  nådens  Gud,  Deus  revelatus  (den  åpenbarede  Gud),  som  frelser  og  forlater". 

"Helvete  er  ett  med  Guds  vrede"   er  første  deloverskrift  i  dette  kapitlet. 

Personlighetsspaltning?  Når  de  kristen-troende  i  stor  grad  ignorerer  det  barbariet   kirken(e)  har  gjort  seg  skyldig  i  gjennom  mer  enn  halvannet  tusen  år,  kan  det  bety  at  de  opererer  med  to  virkelighetsområder  og  to  målestokker:  en  verdslig  og  en  mytologisk-dogmatisk.  F.eks.  kan  fenomener  som  fra  et  alminnelig  rasjonelt  perspektiv  fortoner  seg  som  "patologisk"  meget  vel  av  den  kristen-troende  bli  utlagt  som  tegn  på  "hellighet".  På  dette  forum  har  den  troende  katolikk  Bastrup  forsvart  den  moderne  demokratiske  rettsstat,  mens  han  tier  om  den  teologisk  motiverte  straffejustis  som  hans  egen  kirke  utfoldet  gjennom  utallige  århundrer.  Inkvisisjonens  tortur  og  korsfarer-ideologiens  terror  er  uhyggelige  og  bedrøvelige  fenomener  i  den  katolske  middelalder-kirken  som  skriker  etter  en  rasjonell  forklaring.  Hvordan  kunne   Inkvisisjonen  bestå  i  mange  århundrer,  og  endog  utvikles  i  grusomhet?  Var  dens  opphavsmenn  og  utøvere  utilregnelige?   Var  de  psykotiske   gjennom  mange  århundrer?  Var  de  paranoide?

(Jeg  vet  ikke  om  den  katolske  strafferett  er  endret.  Er  "Skjærsilden"  utvidet,  slik  at  helveteslæren  er  avskaffet  i  Den  katolske  kirke?  Er  helvete  fortolket  bort  av  Paven?  Kan  den  troende  katolikken  Bastrup  avklare  spørsmålet,  her  eller  i  en  egen  tråd  på  dette  forum?)     

(Moderator har her fjkerna eit avsnitt)

I  ca.  500  år  er  muslimene  ("muhammedanerne")  i  dette  autoriserte  skriftet  blitt  TRUET  med  den  verste  behandling  og  straff  noen  religion  har  utpønsket.  Muslimene  er  i  Augustana  plassert  i  det  kristne  dualistiske  skjema:  de  er  likestilt  med  "djevlene", onde,  og  skal  derfor  utsettes  for  evigvarende  tortur.  Dette  står  svart  på  hvitt  i  Den  norske  kirkes  viktigste  konfesjonelle  bekjennelse.  Ingen  kan  bli  biskop  eller  prest  i  Den  norske  kirke  uten  å  bekjenne  seg  til  denne  maksimale  straffetrussel,  rettet  mot  alle  som  ikke  aksepterer  den  såkalte  "frelse  i  troen  på  Jesus  Kristus  som  Guds  sønn  og  Gud".  Hvis  dette  ikke  er  "syke  ideer",  hva  er  det  da? 

Muligvis  står  vi  overfor  en  form  for  "spaltning"  i  den  kristen-troendes  psyke,  som  kanskje  også  Breiviks  mentale  tilstand  til  dels  kan  sies  å  være  et  produkt  av.  Det  gjør  ham  ikke  mindre  tilregnelig  eller  ansvarlig  enn  de  kristne  kirkers  lederskap,  hva  enten  de  kaller  seg  katolikker  eller  protestanter.  Den  norske  kirke  vedlikeholder  de  verste  volds-  og  straffetrusler  på  menneskers  liv  og  helse  som  noensinne  er  oppfunnet  i  religionshistorien.  Spørsmål  om  skyld,  ansvar  og  tilregnelighet  kan  derfor  i  høy  grad  rettes  mot  ALLE  de  av  kirkens  menn  som  i  fortid  og  nåtid  har  bidratt  og  fortsatt  bidrar  til  å  holde  liv  i   de  forskrudde  doms-  og  straffetruslene.  I  vårt  statskirkeland  er  dette  barbariet  nedfelt  i  selve  statsforfatningen  (jf.  Augustana  art.  1  og  art.  17).  I   vår  kirke  er  fordømmelse  av  muslimer   uttalt  i  dens  mest  sentrale  bekjennelse  (sanksjonert  av  staten).  Den  evangelisk-lutherske  tro  og  lære  er  grunnlovsfestet.  Staten  finansierer  Den  norske  kirkes  trosopplæring. 

I  en  straffesak  av  denne  art  kunne  man  tenke  seg  at  også  biskoper  og  (ordinerte)  teologer  burde  innkalles  som  vitner  for  å  forklare  seg  om  hva  de  har  bedrevet,  ved  sin  bevisste  (eller  svimeslåtte?)  tilslutning  til  kirkens  volds-  og  straffetrusler  gjennom  hele  500  år.  De  to  teologiske  fakulteter,  TF  og  MF,  har  i   mer  enn  100  år  hatt  ansvaret  for  utdanning  av  prester  til  tjeneste  i  Den  norske  kirke.  Disse  to  fakultetene  har  samtidig  ligget  i  strid  med  hverandre  gjennom  nær  sagt  hele  dette  tidsrommet.  Er  de  uenige  om  helvetsforestillingen?  Nå  venter  jeg  på  svar  fra  MF-teologen  Eskil  Skjeldal  om  dette  spørsmål,  men  også  (ordinerte)  TF-teologer  har  selvsagt  plikt  til  å  informere  offentligheten  om  sitt  syn  på  volds-  og  straffetruslene  i  Augustana  art.  1  og  17.   

Få  kristen-troende  aktører  på  dette  forum  har  tatt  avstand  fra  de  to  artikler  i  Confessio  Augustana  jeg  har  satt  søkelys  på  i  utallige  innlegg  og  kommentarer.  Kristen-konservative,  kristen-liberale  og  kristen-sosialister  forholder  seg  ganske  taust  til  tankeinnholdet  i  Augustana  art.  1  og  art.  17. Om  det  skyldes  intellektuell  dovenskap,  historieløshet, overfladiskhet  eller  (etisk)  likegyldighet  vet  jeg  ikke.  

Når  det  gjelder  øvrige  analyser  og  kommentarer  til  Breiviks  terrorhandling  og  hans  mentale  tilstand  på  dette  forum  OG  i  våre  offentlige  medier,  kan  vi  konstatere  at  kristne  dogmatikere,  teologer  og  apologeter  griper  til  de  utroligste  avledningsmanøvre  for  å  unngå  at  offentlighetens  oppmerksomhet  rettes  mot  Den  norske  kirkes  voldelige  bekjennelse,  teologi  og  historie  (TF-teologen  Jone  Salomonsens  to  siders  essay  i  Morgenbladet  11. - 17. nov.  slår  alle  rekorder  i  så  måte).  Men  Breiviks  korsfarer-ideologi  kan  aldri  forstås  løsrevet  fra  de  kristne  kirkers  bekjennelse,  teologi  og  historie.  Nær  sagt  hele  kirke-kristendommens  historie  fra  300-400-tallet  og  frem  til  vår  tid  står  i  korstog-ideologiens  tegn.  Som  politisk,  imperialistisk  ideologi  er  de  vestlige  kirkers  fremste  mål  å  "kristne"  hele  verden.  Historisk  har  de  benyttet  alle  tenkelige  midler  for  dette  formål:  verdensherredømme.  Indoktrinering,  trusler,  tortur,  terror  og  vold  har  jeg  gitt  mange  konkrete  eksempler  på  i  mine  innlegg.  

Breiviks  ideologi  er  meget  nært  beslektet  med  kristendommen,  og  den  er  like  anti-demokratisk  som  Den  norske  kirkes  teologisk-ideologiske  bekjennelsessgrunnlag,  for  ikke  å  si:  dens  politiske   program  (med  guddommelig  sanksjon).   

"Religiøs  anafalbetisme".  Dette  er  tittelen  på  MF-teologen  Eskil  Skjeldals  helsides  kronikk  i  Klassekampen  1.  des.  2011.  Han  har  skrevet  kronikken  på  bakgrunn  av  sin  deltakelse  på  "verdens  største  religionskonferanse"  i  San  Francisco.  Her  sier  han  følgende:  "Den  norske  ignoransen  knyttet  til  religion  må  ryddes  av  veien".   Det  er  ganske  godt  gjort  av  en  ordinert  teolog  å  ikke  nevne  kristendommen  med  ett  ord.  

Det  er  vel  et  faktum  at  den  oppvoksende  generasjon  aldri  har  hatt mer  kunnskap  om  de  ulike  (verdens)religionene  enn  i  dag.  Det  forhindrer  ikke  at  Skjeldal  sier  at  "Norge  er  et  analfabetisk  land  når  det  gjelder  grunnleggende  forståelse  for  religiøs  grammatikk  og  semantikk".  De  fleste  vil  vel  forbinde  ordet  "grammatikk"  med  en  logisk  og  systematisk  oppbygning.  Hvis  det  finnes  en  OBJEKTIV  "religiøs  grammatikk  og  semantikk"  bør  Skjeldal,  som  akademiker  og  ordinert  teolog,  informere  offentligheten  om  hvordan  kristendommen  er  oppbygget  i  samsvar  med  denne.  Som  akademiker  kan  han  selvsagt  ikke  bare  slenge  ut  løse  påstander  om  "Den  norske  ignoransen"  og  "religiøs  analfabetisme".  Påstander  må  underbygges!  Men  som  ordinert  teolog   er  det  ikke  usannsynlig  at  han  både  kan  og  vil  påberope  seg  en  type  "religiøs  grammatikk  og  semantikk"  som  unndrar  seg  de  krav,  idealer  og  standarder  som  ikke  bare  gjelder  for  alminnelig,  normal  språkbruk,  men  som  særlig  hans  eget  (vitenskapelige?)  fakultet  er  forpliktet  på. 

"Troende  mennesker  har  en  referanseramme  utenfor  seg  selv",  uttaler  Vårt  Lands  journalist  Erling  Rimehaug  til  Menighetsfakultetets  interne  blad:  "Lys  og  Liv"  7/2011.  Ja,  nettopp!  Og  da  skjønner  vi  vel  hvorfor  de  kristen-troendes  kommunikasjon  med  omverdenen  stadig  bryter  sammen.  Verken  grammatisk  eller  semantisk  kan  de  kristne  konstruere  sine  egne  systemer,  med  mindre  de  ønsker  å  melde  seg  ut  av  det  felles-språklige,  menneskelige  og  akademiske  rom.  Det  må  de  gjerne  gjøre,  men  da  kan  de  ikke  beskylde  omverdenen  for  å  være  "religiøse  analfabeter".   

Jeg  håper  Skjeldal  ikke  vrir  seg  unna  den  språklige  og  tankemessige  klargjøring   jeg  har  bedt  ham  om  å  gi  m.h.t.  hvilket  skriftlig  grunnlag  hans  spekulasjoner  om  helvete  bygger  på.  I  samsvar  med  akademiske  idealer  bør  han  tilstrebe  historisk  etterrettelighet,  språklig  presisjon  og  logisk  resonnement.  Hans  svar  vil  være  av  stor  almen  interesse.  Kirkens  helvetesforestilling  handler  ikke  om  "religioner"  generelt,  heller  ikke  om  "personlig  religiøsitet".  Med  Skjeldals  kronikk  i  bakhånd  er  det  nå  større  grunn  til  å  forvente  at  han  tar  sitt  ansvar  som  folkeopplyser  på  alvor.  Hvis  teologen  Eskil  Skjeldal  oppriktig  verdsetter  folkeopplysning,  vil  det  være  oppsiktsvekkende  om  han  skulle  unnlate  å  svare  på  min  konkrete  utfordring  (se  forrige  innlegg).  Han  bør  svare  også  i  Klassekampen,  hvor  kronikken  sto.   

"Grandiose"  selvbilder.  Store  deler  av  kirkehistorien  frem  til  vår  tid  er  en  oppvisning  i  "syke"  idéer,  manipulasjon  og  hensynsløs  (maskulin)  maktutfoldelse.  Breiviks  "grandiose"  selvbilde  gjenkjenner  vi  hos  kristne  paver,  biskoper  og  kirkefedre.  Disse  allmektige  menn  har  gjennom  å  utbre  sine  "syke"  idéer  terrorisert  vår  verden  i  mer  enn  halvannet  årtusen.  Nevnes  kan  Martin  Luthers  "grandiose"  selvbilde  og  vår  kirkes  idealisering  av  ham  gjennom  ca.  500  år,  helt  frem  til  I  DAG.  Og  noe  mer  "grandiost"  enn  Paven  sittende  på  sin  tronstol  kan  vel  knapt  tenkes.  En  lang  rekke  kirkefedre,  paver  og  nonner/munker  er  blitt  kanonisert   og  helgenkåret   av  Den  katolske  kirke. Og  som  kjent  mente  Paulus  at  han  var  "utvalgt"  allerede  i  mors  liv.  Å  betrakte  seg  som  "hellig"  og  "utvalgt"  er  en  sentral  forestilling  i  kirke-kristendommens  selvforståelse.  Den  som  ved  nattverdbordet  eter  Jesu  legeme  og  drikker  hans  blod  får  del  i  "de  helliges  samfunn".  Innenfor  dette  spesielle  samfunn  av  "hellige"  gjelder  ofte  ikke  alminnelige  normer,  språkbruk  og  vurderingsmåter.   

Den  mest  "grandiose"  kirke-kristne  vrangforestilling   er  den  som  i  1700  år  har  opphøyet  Jesus  fra  Nazareth  til  "Gud",  og  til  overmenneskelig,  ufeilbarlig  autoritet,  med  makt  til  å  DØMME  levende  og  døde.  Ingen  moderne  "konspirasjonsteorier"  overgår  de  europeiske  kirkers  vanvittige  dogmer  om  Jesu  jomfrufødsel,  oppstandelse  og  himmelfart.  Ingen  "konspirasjonsteorier"  har  hatt  mer  fatale  konsekvenser  for  vår  vestlige  kulturutvikling,  og  for  fremmede  folkeslag  ("hedninger")  verden  rundt.  Å  stemple  jødene  (kollektivt)  som  "gudsmordere"  og  "djevelens  barn"  gav  støtet  til  den  verste  folkeforfølgelse  historien  kjenner.  Kirkens  voldshistorie  forteller  hvor  farlig  og  skjebnesvanger  kristendommen  ble  da  den  så  tidlig  som  300-tallet  utviklet  seg  til  en  politisk  ideologi.       

Det  er  mildt  sagt  forbausende  at  (kritiske)  forfattere  av  konspirasjonsteorier  i  vår  tid  ganske  konsekvent  unngår  å  nevne  religionshistoriens  største  bedrag:  kirkens  postulater  om  ett  enkelt  oldtidsmenneskes  brudd  på  tre  fundamentale  naturlover.  Det  må  igjen  understrekes  at  det  ikke  er  snakk  om  subjektive  tros-utsagn,  men  om  påstander  (jf.  Den  apostoliske  bekjennelse).  I  adventstiden  venter  kristenheten  på  re-aktualiseringen  av  "Guds  inkarnasjon"  i  det  lille  Jesus-barnet  ("En  Frelser  er  oss  født"):   dette  arme  oldtidsmenneske  som  av  de  kristne  kirker  ikke   tillates  å  dø  fordi  han  stadig  skal  tilfredsstille  de  kristnes  autoritetsbehov.  Det  til  tross  for  at  Jesus  fra  Nazareth  døde  og  ble  begravet  i  sitt  hjemlands  jord  for  2000  år  siden.  Til  og  med  hans  korte  liv  på  jorden -  i  en  annen  tid,  og  i  et  annet  kulturmiljø  -  forfalskes.  

Våre  statskirkelige  aviser  vil  trolig  på  ny  (unisont)  flomme  over  av  sentimentalitet  og  servilitet  overfor  kirkens  årlige  rituelle  markering  av  "Gud  som  ble  menneske",  med  de  mest  fantasifulle  og  søkte  fortolkninger  av  denne  såkalt  "unike"  hendelse  i  verdenshistorien  -  i  stadig  håp  om  at  alle  omstendigheter  omkring  denne  antatte  gudesønnens  fødsel  i  historien (!)  kan  gjøres  AKTUELL  for  moderne  europeere  2000  år  senere.  "Gudefødersken"  Maria  vil  fortsatt  være  jomfruen  som  for  2000  år  siden  ble  besvangret  av  "Guds  ånd".  Dette  er  et  kirkelig  uangripelig  og  udiskutabelt  "dogme",  som  ikke  kan  revideres.  Dogmer  skal  ikke  diskuteres!  Ingen  historisk-vitenskapelige  innsikter  har  evnet  å  rokke  ved  kirkens  postulater  om  jomfrufødselen  (jf.  Den  apostoliske  bekjennelse).  Vi  kan  spørre:  hvordan  ville  "jule-evangeliet"  blitt  presentert  UTEN  dette  dogme?

Mvh.  G.  Ullestad         

Helvetesdebatten  har  slett  ikke  "gjenoppstått"  med  Gunn  Hild  Lems  utmerkede  kritikk  i  Aftenposten  23.  nov.  Men  det  er  første  gang  på  50-60  år  at  Aftenposten  har  artikler  som  tar  oppgjør  med  helveteslæren.  Undertegnede  har  hatt  fokus  på  DnK's  helvetesforestillinger  i  mange  år  på  dette  og  andre  debattforum,  bl.a.  med  bakgrunn  i  Andreas  Edwiens  kristendomskritikk  (på  historisk  og  etisk  grunnlag)  fra  1948  og  i  bokform  utover  i  1950-årene,  frem  til  siste  utgave  av  hans  bok  "Dogmet  om  Jesus"  i  1995.  Jesus  står  i  selve  det  konkrete,  fysisk-voldelige  barbariet.  Det  er  derfor  jeg  stiller  mitt  spørsmål  i  overskriften.  Hvilke  av  Det  nye  testamentes  og  Jesu  autoriserte  uttalelser  er  det  Skjeldal  påberoper  seg  som  troende  MF-teolog,  på  grunnlag  av  det  man  der  kaller  "Guds  ord"?  Dette  er  ytterst  uklart  i  den  artikkel  han  har  publisert  i  Aftenposten  om  temaet,  og  som  han  har  gjengitt  i  utvidet  form  på  Vårt  Lands  debattforum.  I  et  så  alvorlig  spørsmål,  som  angår  menneskets  evige  skjebne,  må  vi  selvsagt  kreve  klare  beskrivelser  av  hva  det  siktes  til  og  på  hvilket  autoritativt  gyldig  grunnlag  det  er  basert. 

Folk  flest  blant  den  passive  (tvangsinndøpte)  majoritet  i  kirkens  medlemsregister  har,  naturlig  nok,  forkastet  kirkens  morbide  helvetesforestilling.  Vi  ser  at  når  kirkens   inhumane  doms-  og  voldstrusler  skal  forsvares  i  det  offentlige  rom,  er  det  MF-teologene  som  sendes  ut  på  banen  (mens  TF-teologene  enten  ignorerer  Jesu  altdominerende  eskatologi,  eller  strever  med  å  omtolke  eller  "symbolisere"  hans  doms-  og  straffetrusler).  Det  er  Den  norske  kirkes  ansvarlige  biskoper,  prester  og  ordinerte  teologer  som  fremfor  alt  stritter  imot  en  debatt  om  helveteslæren.  De  ønsker  ingen  helvetesdebatt  i  avisspaltene,  men  de  har  heller  ingen  interesse  av  å  avskaffe  helveteslæren.  En  slik  posisjon  må  selvsagt  bli  helt  uholdbar.  I  et  demokratisk  samfunn  hvor  kritisk  tenkning,  etisk  refleksjon  og  kunnskapsbasert  debatt  er  noen  av  hjørnestenene,  må  biskoper  og  ordinerte  teologer  bidra  til  opplysning  og  klarhet  om  kirkens  helvetesforestilling  -  hvis  de  er  ansvarlige!   En  voksen,  opplyst  almenhet  spør  ikke  etter  belæring  og  forkynnelse,  men  etter  saklig  og  historisk-faktisk  begrunnet  kunnskap.  Vi  kan  selvsagt  ikke  holde  oss  med  en  statsreligion,  en  "offentlig  religion",  hvis  dens  ledere  og  troslærere  unnviker  å  opplyse  "folket"  i  et   normalt  klart  språk  hva  den  lærer  om  menneskets  evige  skjebne :  dommen,  de  to  utganger,  straffen  -  og  selvsagt  hvordan  den  begrunner  sine  påstander  (å  søke  tilflukt  til  "troen"  er  en  uakseptabel  avsporing).   

"Helvete  er  et  ubehagelig  teologisk  tema",  skriver  Skjeldal  (har  det  vært  et  "ubehagelig  teologisk  tema"  også  i  de  foregående  årtusener?).  Ja,  og  derfor  klarer  ikke  biskoper  og  ordinerte  teologer  å  behandle  temaet  på  en  saklig  og  skikkelig  måte,  det  vekker  altfor  sterke  emosjoner.  Lite  tyder  på  at  vi  kan  forvente  noen  ny-tenkning  eller  selvkritikk  fra  vår  tids  generasjoner  teologer  og  presteskap.  De  som  har  gjennomgått  den  forskrekkelige  kirkelige  indoktrinering  kommer  kanskje  aldri  ut  av  sitt  mentale  "fangenskap".  De  er  bundet  av  sine  offentlig  avgitte  presteløfter.  Deres  lydighet  overfor  den  "konstantiske"  oldtidsbekjennelse  er  overordnet  etisk  og  historisk  sannferdighet.  Confessio  Augustana  fra  1500-tallet  presiserer  de  tre  andre  bekjennelsesskriftene.  Den  formulerer  i  art.  17  den  dogmatiske  volden  tydeligere  enn  oldtidsbekjennelsene.  En  debatt  som  ikke  tar  hensyn  til  denne  voldseskatologi  flykter  fra  den  teologiske  virkelighet  som  hersker  i  kirken.      

Det  er  interessant  at  Skjeldal  forsvarer  "plassen",  altså  den  mytologiske  forestillingen  om  en  fysisk,  romlig   torturanstalt.  Han  beskriver  helvete  som  "helt  reell"  og  som  "en  virkelig  størrelse".   Dette  var  også  Jesu  oppfatning  i  oldtiden.  Jesu  sekteriske  religiøst-mytologiske  forestillinger  (slik  han  presenteres  i  evangelieskriftene)  bryter  selvsagt  fundamentalt  med  vårt  moderne  samfunns  innsikter,  normer  og  verdier.  Han  kan  derfor  aldri  gjøres  "aktuell"  eller  "moderne".  Jesus  var  en  av  de  mest  radikale  sekterikere  og  dualister  i  hans  samtids  overspente  eskatologisk-apokalyptiske  miljø,  en  bevegelse  som  i  århundrene  omkring  vår  tidsregning  hentet  vesentlig  inspirasjon  fra  persisk  mytologi.  De  europeiske  kirker  har  hentet  sin  voldseskatologi  og  sitt  dualistiske  menneskesyn  nettopp  fra  Jesu  lære  og  forkynnelse  i  evangelieskriftene.  Denne  voldsteologien  er  som  kjent  særdeles  skarpt,  enkelt  og  klart  utformet  i  vår  kirkes  offisielle   og  konstitusjonelle   protestantisk-lutherske  bekjennelse:  Confessio  Augustana  (art.  17).  

Fordi  kirken  ikke  kan  gi  slipp  på  Jesus-forgudelsen,  kan  den  heller  ikke  gi  slipp  på  denne  oldtidsprofetens  (relative)  doms-  og  straffetrusler  over  sine  teologiske  motstandere  (Jesus  uttalte  at  han  ikke  var  utsendt  til  andre  enn  "Israels  fortapte  får").  Kirkens  oppstandelses-mytologi  og  helvetesforestillingen  henger  uløselig  sammen  i  kirkens  bekjennelse  og  teologi.  Vi  må  derfor  få  klarhet  i  hvem  og  hva  Jesus  er,  hvor  han  befinner  seg  OG  i  hvilken   skikkelse  han  skal  "komme  igjen  for  å  dømme".  Hvordan  og  hvor  skal  denne  domshandling  skje?  Hvilke  lover  skal  han  dømme  på  grunnlag  av?  (Som  jeg  før  har  poengtert:  en  "ånd"  dømmer  ikke,  det  er  det  bare  personer  som  gjør).  Er  domsgrunnlaget  og  den  guddommelige  straffejustis  kjent  for  biskoper  og  teologer,  eller  er  det  uberegnelige  og  uforutsigbare  selve  poenget:  den  store  overraskelsen?   Har  vi   her  å  gjøre  med  det  Bertrand  Russel  kaller  "fryktens  etikk",  eller  det  Erich  Fromm  kaller  "den  autoritære  etikk"?      

Det  er  ingen  "personlig  overbevisning"  eller  "subjektiv  tro"  vi  møter  i  DnK's   autoriserte  bekjennelsesskrifter  (tre  av  dem  fra  oldtiden),  men  PÅSTANDER  om  angivelig  faktiske  forhold  og  hendelser  i  verden  og  historien.  Skjeldal  unngår  å   henvise  til  Jesu  helvetesforestilling  og  han  unngår  på  samme  måte  å  referere  noe  av  det  som  sies  om  forestillingen  i  den  bekjennelse  han  selv  og  hans  ordinerte  kolleger  har  forpliktet  seg  på  som  biskoper  og  prester  i  DnK.  Det  som  teologene  utgir  for  "tro"  skal  angivelig  være  noe  som  stammer  fra  "Gud  selv",  dvs.  fra  kristendommens  dømmende  "Gud"  (her  må  man  være  svært  varsom  med  å  trekke  inn  den  hebraiske  bibel/GT).  Denne  "troen"  tillegger  Skjeldal  en  slags  guddommelig  autoritet.  Biskop  Per  Lønning  uttalte  i  en  kommentar  (Morgenposten  1965)  til  Edwiens  kritikk  av  guddommeliggjørelsen  av  Jesus  at  han  "vedkjenner  seg  gladelig  at  kirken  utgir  dette  for  sin  tro".  Dette  var  før  han  ble  biskop.  Forholdsvis  kort  tid  etter  dette  gikk  han  som  biskop  fullt  inn  for  at  denne  eskatologien  var  "Guds"  egen  offisielle  straffelov,  uten  at  han  fremla  noen  slags  bevis  for  at  man  kan  tillegge  kirkens  "Gud"  en  slik  enorm  voldelig  autoritet,  som  enhver  biskop  påtar  seg  ved  å  tre  inn  i  sitt  embete.  Det  kan  se  ut  til  at  Eskil  Skjeldal  er  i  ferd  med  å  forberede  seg  til  en  tilsvarende  posisjon  i  DnK,  på  et  mer  eller  mindre  subjektivt  trosgrunnlag.    

Moderne  statskirke-teologers  (desperate)  forsøk  på  å  knytte  oldtidens  barbariske  volds-  og  helvetestrussel  opp  mot  et  slags  diffust  "kjærlighetsbegrep"  er  så  grovt  at  det  er  forståelig  at  Trond  Bakkevigs,  Sunniva  Gylvers  og  Eskil  Skjeldals  merkverdige  forsvar  og  begrunnelser  må  vekke  sterke  reaksjoner  i  offentligheten  (presten  Sunniva  Gylver  brukte  ordet  "trosfloke"  for  en  tid  tilbake  i  en  av  sine  andakter  i  Vårt  Lands  papiravis).   Skjeldals  forvirrende  innlegg  i  Aftenposten  og  på  dette  forum  er  pinlig  og  avslørende.  Det  gir  ingen  oppklaring.   Men  i  et  lengre  utviklingsperspektiv  er  teologenes  språklige  og  tankemessige  forvirring  uttrykk  for  at  kirkens  (mytologiske)  dogmer  er  i  full  oppløsning,  og  det  må  vi  bare  bifalle.  Det  er  snakk  om  et  overgangsfenomen.  Om  en  generasjon  eller  to  er  det  ingen  som  "tror  på"  denne  absurditet. 

Jesus  er  opphavsmann  til  kirkens  doms-  og  straffetrusler.  Den  (moderne)  kristne  forestilling  at  Jesus  var  det  første  og  siste  "sanne  menneske"  -  nærmest  et  slags  toppunkt  eller  endepunkt  i  evolusjonskjeden  -  er  bunnfalsk  og  fullstendig  uten  historisk-faktisk  grunnlag.  Forestillingen  at  "nestekjærlighet"  så  og  si  ikke  eksisterte  FØR  Jesus  -  sammen  med  den  tilhørende  forskrudde  idéen  at  Jesus  ble  dømt  til  døden  av  de  "fæle"  jødene  fordi   han  viste  barmhjertighet  mot  "syndere"  og  samfunnets  utstøtte  -  er  dessverre  levende  blant  de  kristne  den  dag  i  dag.  Når  slike  løgnaktige  forestillinger  hjemsøker  teologers  hjerner  i  vår  tid,  skjønner  vi  at  kristne  teologer  har  en  lang  vei  å  gå  før  de  blir  i  stand  til  å  vurdere  Jesus  fra  Nazareth  ut  fra  et  nøkternt  (idé)historisk   og  menneskelig   perspektiv.  Men  så  lenge  idyllisering  og  idealisering  av  kirkens  hovedperson  er  det  overordnete  mål  for  moderne  teologer  kan  vi  ikke  forvente  historisk  sannferdighet.  Når  hensikten  er  å  gjøre  oldtidsprofeten  Jesus  "aktuell"  (endog  til  et  ufeilbarlig  "etisk  forbilde")  for  moderne  mennesker  i  år  2011,  er  det  dogmatikk   og  teologi  det  handler  om,  ikke  saklig-faktisk  kunnskap  eller  vitenskap.  Denne  form  for  manipulasjon  og  forfalskning  av  et  historisk  oldtidsmenneske   avslører  med  all  tydelighet  at  teologien  fortsatt  henger  fast  i  den  før-vitenskapelige  tidsalder.  Det  er  "åpenbaringsreligionens"  tragedie  at  den  motsetter  seg  utviklingens  og  historiens  lover.        

I  boken  "Tro  på  avveier"  av  David  Cook  (Lunde  Forlag  1999,  oversatt  av  Bjørn  Are  Davidsen)  står  følgende  i  kap.  4:  Humanismen,  s.  78 - 95:

"Det  synes  for  meg  som  at  det  er  like  mye  som  taler  MOT  humanismen  som  FOR  den.  Vi  har  ingenting  å  frykte  av  å  gå  inn  i  en  diskusjon  om  humanisme,  på  humanistenes  egne  premisser.  Min  metode  ville  for  det  første  være  å  forstå  hva  humanistene  sier.  Deretter  ville  jeg  stilt  spørsmål   ved  og  debattert  med  dem  hvorvidt  det  er  tilstrekkelig  grunnlag  for  kristen  tro.  Vi  har  å  gjøre  med  to  forskjellige  bilder  av  mennesket,  og  av  menneskehetens  situasjon  i  verden...  Når  alt  kommer  til  alt,  er  det  mitt  mål  som  kristen  å  vise  humanisten  at  ekte  humanisme  er  å  være  kristen,  fordi  det  BARE  ER  I  KRISTUS  AT  VI  BLIR  SANNE  MENNESKER".   (min  utheving).

Dette  er  tanker  vi  er  godt  kjent  med  fra  (stats)kirkelige  teologer  gjennom  det  siste  århundret.  I  mitt  blogg-innlegg  30.  sept.  om  mellomkrigstidens  kristendom  og  dens  teologers  "lefling"  med  nazistisk  ideologi  gav  jeg  mange  konkrete  eksempler  på  kirke-kristne  aktørers  merkverdige   og  forskrudde  syn  på  demokrati,  humanisme  og  etikk.  Skjeldals  forsvar  for  doms-  og  helvetesforestillingen  viser  at  en  historisk, etisk-rettslig  og  humanistisk  tenkning   ennå  ikke  har  trengt  inn  i  teologenes  hoder.  David  Cook  presenteres  i  1999  som  "teologisk  og  filosofisk  professor  i  England,  med  etikk  som  spesialområde".  Vi  ser  at  høy  utdanning  og  akademiske  titler  ikke  beskytter  den  troende   mot  de  groveste  tankefeil  og  villeste  spekulasjoner.  Flere  enn  undertegnede  har  kanskje merket  seg  hvordan  Telenor-ingeniør,  Bjørn  Are  Davidsen,  på  dette  forum  stadig  har  avkrevet  sine  meningsmotstandere  for  "dokumentasjon".  Jeg  kan  opplyse  leserne  om  at  David  Cooks  bok  er  totalt  blottet  for  "dokumentasjon",  dvs.  for  noter  og  litteraturhenvisninger.  Jeg  oppfordrer  interesserte  lesere  til  å  studere  nøye  oversetteren  Bjørn  Are  Davidsens  forord  i  denne  boken.  Det  er  sannsynlig  at  David  Cooks  bok  har  inspirert  en  lang  rekke  kristne  apologeter   i  vår  tid  (sikkert  også  på  dette  forum).  Boken  er  en  "håndbok"  for  de  kristen-troende  i  kunsten  å  argumentere  MOT  anarkisme,  postmodernisme,  humanisme,  eksistensialisme,  vitenskapelig  materialisme,  marxisme  og  kommunisme... (bare  ikke  MOT  det  vi  her  kanskje  kunne  kalle  "jesusianisme"). 

For  den  kristne  gjenstår  bare  Kristus,  og  ordet  Kristus  er  flukten  fra  historien.  Når  Kristus  blir  en  slags  "humanistisk"  altomfattende  idé  går  teologien  over  til  å  bli  en  ideologi,  som  blir  mer  og  mer  løsrevet  fra  historien.  Hos  noen  moderne  liberalteologer  ved  TF  opptrer  begrepene  "Kristusbevissthet"  og  "Kristusveien"...

Svært  ofte  fører  teologene  en  slags  kvasi-vitenskapelig  diskusjon  med  andre  teologer  om  doms-  og  helvetestruslene,  dvs.   ulike  teorier  om  det  man  helst  kaller  "fortapelsen"  (hvor  mange  teorier  finnes  det?).  I  sine  lukkede  studérkamre  har  kirkelige  teologer  utpønsket  og  konstruert  de  villeste  (uetiske)  teorier  og  begreper  om  de  ikke-kristnes  evige  skjebne,  og  om  "fortapelsens  mulighet":  skal  de  vantro  og  ugudelige  (inkl.  ateister)  pines/tortureres  fysisk  eller  psykisk?  Skal  de  tilintetgjøres  (hvilket  forutsetter  at  de  ikke  har  sjel,  som  de  frelsesverdige)?  Eller  skal  alle  frelses  til  slutt?  Den  siste  teologiske  teorien  er  lite  utbredt  i  kristne  kretser.  Slike  uhyggelige  spekulasjoner  befatter  teologer  seg  med  i  fullt  alvor  -  i  vitenskapens  navn  -  samtidig  som  de  uten  hemninger  kan  kalle  seg  demokrater,  humanister  og  menneskerettighetsforkjempere.  De  kan  endog  disputere  til  doktorgraden  om  slike  vanvittige  (uvitenskapelige)  emner.  Man  må  spørre:  er  menneskehetens  evige  skjebne  mer  eller  mindre  tilfeldig  prisgitt  den  enkelte  kristne  teologs  subjektive  spekulasjoner?  Det  påfallende  og  mest  skremmende  er  etter  mitt  syn  mangel  på  ETISK  ALVOR. 

Skyld,  valg  og  ansvarlighet.  Man  kan  ikke  annet  enn  forferdes  når  kirkeledere,  teologer  og  apologeter  i  fullt  alvor  synes  å  mene  at  humanisme   er  forenlig  med  volds-  og  straffetrusler  på  menneskers  evige  liv  og  helse.  I  sine  ubehjelpelige  forsøk  på  å  "modernisere"  barbariet  uttaler  noen  teologer  at   "Guds  dom"  handler  om  valg,  ansvarliggjøring  og  oppgjør  med  overgrep  ("krenkelser" )...  De  teologer  som  fremfører  slike  og  lignende  synspunkter  oppgir  sjelden  skriftlige  henvisninger  til  støtte  for  slike  luftige  uttalelser.  Når  kirken(e)  ikke  selv  er  i  stand  til  å  erkjenne  skyld   eller  ansvar  for  historiens  synder  -  forbrytelser  mot  menneskeheten  -   er  det  klart  vi  må  spørre  dem  hvilken  betydning  disse  ordene  har.  

I  vår  statskirkes  luthersk-evangeliske   teologi  og  antropologi  finnes  ikke  noe  slikt  som  et  "ansvarlig"  menneske.  I  følge  Martin  Luther  (vår  statskirkes  fremste  teologiske  autoritet)  er  mennesket  fra  sin  fødsel  slavebundet  av  synden  ("arvesynden").  Ulydighet  og  opprør  er  den  største  synd.  Gode  gjerninger  kan  ikke  redde  det  (onde)  vantro  mennesket  fra  fortapelse  og  "evig  straff"  i  helvetes  torturkammer.  "Troen  alene",  "nåden  alene"  er  de  lutherske  slagordene.   "Rettferdiggjørelse  ved  tro"  er  det  eneste  (doms)kriterium  for  frelse  (et  evig  stridsspørsmål  mellom  protestanter  og  katolikker).      

Kirkens  maktgrunnlag  avhenger  av  at  "folket"  -  som  en  umælende  saueflokk  -  lar  seg  lede  av  "hyrden".  Autoritetsdyrkelsen  forutsetter  at  den  troende  holdes  fast  i  den umyndiges  posisjon,  hjelpeløs  og  avhengig.  For  å  la  seg  lede  må  man  forbli  barn.  Den  troende  forblir  et  barn  overfor  Faderguden.  Statskirketeologene  kan  ikke  på  en  og  samme  tid  forsvare  spebarnsdåp  OG  hevde  menneskets  valg  og  ansvar.  Her  kollapser  logikken  fullstendig.   Hva  som  skjer  i  dåpen,  kan  alle  lese  seg  til  i  dåpsliturgien  og  dåpsformularene.  Kirken  har  alltid  rettet  sin  propaganda  først  og  fremst  mot  barn  og  umyndige,  for  å  hindre/stanse  deres  mentale  utvikling  mot  selvstendig  tenkning.  På  samme  måte  kan  man  si  at  kristendommen  er  en  religion  som  aldri  er  blitt  "voksen".  I  sitt  (uforanderlige)  mytologisk-dogmatiske  tankeinnhold  befinner  den  seg  på  det  samme  "barnestadium"  som  på  300-tallet.  Ingen  etiske  eller  filosofiske  ideer  gjennom  historien  har  beveget  kirken  til  å  endre  en  tøddel  eller  bokstav  i  sine  forstenede  bekjennelsesskrifter.  Ingen  kunnskap  om  verden,  historien,  naturen  eller  menneskesinnet  de  siste  århundrer  har  fått  kirken  til  å  revidere  sitt  mytologiske  verdensbilde  (som  gudsbildet  er  utledet  av),  heller  ikke  menneskesynet   i  Augustana  art.  17,  med  sin  voldstrussel  og  heslige  dualisme. 

Å  bøye  seg  lydig  og  ydmykt  for  den  "konstantinske"  Nicæa-bekjennelsen  fra  år  325,  synes  umiddelbart  lite  forenlig  med  valg   og  ansvarlighet.  Vi  må  likevel  forutsette  at  teologers  og  prestekandidaters  (offentlige)  ordinasjonsløfter   blir  avgitt  på  grunnlag  av  et  FRITT  VALG.  Å  bli  voksen  og  ansvarlig  (individuelt  og  alment)  innebærer  å  frigjøre  seg  fra  autoriteter  og  autoritære  ideer/ideologier  (religiøse  eller  politiske).  Da  blir  spørsmålet:  hvor  i  kirkens  autoriserte  skriftgrunnlag  oppfordres  mennesket  til  å  frigjøre  seg  fra  autoriteter,  menneskelige  eller  "guddommelige"  (Paulus  snakker  om  "Kristi  trell"...)? 

Kirkens  voldshistorie  viser  nettopp  hvor  farlig  (bokstavlig  talt  livsfarlig)  det  var  for  våre  forfedre  å  hevde  egenvilje  og  selvstendighet.  Ingen  teologisk  opposisjon  eller  ulydighet  ble  tolerert.  Kjetterforfølgelser  og  kjetterbål  gjennom  ufattelige  århundrer  vitner  klart  om  hva  det  kostet  å  hevde  synspunkter  som  avvek  fra  kirkelig  ortodoksi  og  dens  autoritære  voktere.  Inkvisisjonens  terror  har  jeg  behandlet  i  et  tidligere  innlegg.  Protestantisk  terror  var   ikke  "mildere"  enn  den  katolske.  Disiplinering  og  overvåking  av  den  enkeltes  liv  og  vandel  ble  intensivert.  Fiendskap,  vold,  gjensidige  trusler  og  forbannelser  har  haglet  mellom  protestanter  og  katolikker  gjennom  århundrer.  Hvorvidt  slike  konfesjonelle  stridigheter  kan  kalles  ansvarlig,  er  fortsatt  et  aktuelt  spørsmål. 

Skyldspørsmålet  forblir  uavklart.  Syndsbekjennelsen  uteblir.  Overfor  historiens  blytunge  byrde  viker  kirken(e)  unna  alle  konfrontasjoner  og  oppgjør.  Det  er  ikke  hva  man  kaller  voksen,  ansvarlig  opptreden.   

For  å  forstå  hvordan  det  (stats)kirkelige  presteskap  og  dens  teologer  fortsatt  utøver  makt  over  sinnene,  kan  det  passe  å  sitere  noen  ord  av  Andreas  Edwien:   

"Den  rette  tros  grå  eminense  smyger  seg  stille  omkring  og  hvisker  stadig  nye  generasjoner  i  øret  hvor  de  skal  slå  opp  og  hva  det  betyr.  I  trosartiklene  -  rundslitte  av  årtuseners  propagandatjeneste  -  fører  han  ennå  sitt  hemmelige  våpen:  GJENTAKELSEN,  -  i  utrettelig  arbeid  fra  prekestoler  og  katetre  for  å  få  deres  ugudelige  naturstridighet  til  å  bli  like  selvfølgelig  som  luften  vi puster  inn... Den  gamle  kirkens  bibelforbud  betydde  at  den  hadde  noe  å  skjule.  Kirken  har  noe  å  skjule  den  dag  i  dag.  Ikke  bare  sprer  den  langt  mer  tåke  over  den  historiske  virkelighet  enn  heldig  er  for  en  teologi  som  mener  seg  å  være  historisk  orientert.  DEN  ER  IKKE  TRO  MOT  SITT  EGET  SANNHETSKRAV!"

-----------------------------------           

Når  barmhjertighet  OG  primitive,  voldelige  hevntanker  stilles  side  om  side  i  det  samme  (kristne)  gudsbilde,  har  det  moralske  kompass  sviktet  totalt.  Da  bør  kirkeledere,  teologer  og  apologeter  vokte  seg  vel  for  å  ta  ordet  humanisme  i  sin  munn.  Hvis  det  virkelig  forholder  seg  slik,  som  det  er  blitt  sagt  i  andre  sammenhenger,  at  Confessio  Augustana  fra  1500-tallet  er  så  viktig  for  Den  norske  kirkes  IDENTITET  at  den  må  beholdes  i  sin  helhet  -  uten  revisjoner  -  bekrefter  det  at  kristendommen  ikke  er  en  religion,  men  en  steinhard,  autoritær  politisk  ideologi.  Da  befinner  den  seg  langt  utenfor  og  bortenfor  det  felles-menneskelige  hjem:  språklig,  etisk  og  religiøst-åndelig. 

(Her  må  man  alltid  ha  i  bakhodet  at  kirken  tillater  stadige  revisjoner  av  bibelens  to  skriftsamlinger,  men  IKKE  av  kirkens  fem  bekjennelssesskrifter!)

Mvh.  G.  Ullestad 

 

  

 

Jeg  sikter  selvsagt  til  følgende  faktum:  at  Den  norske  kirke  i  alle  sine  bekjennelsesskrifter,  som  den  legger  til  grunn  for  selve  biskop-  og  prestetjenesten,  fortsetter  å  rette  alvorlige  trusler  på  menneskers  evige  liv  og  helse.  Dette  uten  å  legge  frem  elementære  bevis  for  at  disse  trusler  har  sitt  historiske   faktiske  grunnlag  i  veldokumenterte  uttalelser,  gitt  av  overmennskelige  autoriteter  med  ubestridelig  rett  til  å  fremsette  dem.

Det  kristne  Vestens  "verdier" tillater  (som  under  Den  kalde  krigen)  også  I  DAG militære  invasjoner,  irregulære  henrettelser,  tortur,  utviklingen  av  stadig  nye  typer  utspekulerte  militære  doktriner  og  strategier  OG  produksjon  av  høyteknologiske  våpentyper  og  "drapsmaskiner"  (eks.  førerløse  fly:  droner).  Dess  mer  treffsikre  disse  grusomme  våpensystemene  er,  dess  mer  entusiastisk  blir  det  kristne  Vesten  over  sin  overlegenhet.  Når  sivile  rammes,  blir  det  kort  og  nøkternt  omtalt  som  "beklagelige  uhell"  og  "feilbombinger".  Inntil  nylig  ble  sivile  afghanske  ofre  ikke  registrert  i  noen  statistikker  (heller  ikke  i  Libya  har  NATO  utarbeidet  noen  tall  over  sivile  dødsofre).  Våre  statskirkelige  medier  rapporterer  for  det  meste  lydig,  selektivt  og  "nøkternt"  det  våre  krigsvillige  politikere  ønsker,  uten  påtrengende  innsigelser,  analyser  eller  vurderinger  av  ETISK-RETTSLIG  art.  Man  passer  på  at  de  mange  afghanske  sivile  ofre  ikke  får  navn  og  ansikter,  men  forblir  anonyme.  Deres  historier  blir  ikke  fortalt.  Bare  når  norske  soldater  vender  hjem  i  kister,  oppstår  en  viss  emosjonell  turbulens  i  norsk  offentlighet,  før  jernteppet   igjen  senker  seg.  At  en  kristen  statsminister og  en  kristen  utenriksminister  har  stått  og  står  i  front  for  å  forklare  og  rettferdiggjøre  krigens  nødvendighet,  er  ingen  tilfeldighet.  På  dette  hold  kan  man  hylle  freden  og  krigen  i  samme  åndedrag.  Som  keiser  Napoleon  i  sin  tid  bemerket:  ingen  forstår  hverandre  bedre  enn  presten  og  soldaten.   

Slik  statskirke-teologene,  ved  sin  særegne  "indre  logikk"  og  "emosjonelle  stupiditet",  synes  å  tro  at  de  kan  humanisere  de  grusomme  doms-  og  helvetestruslene,  slik  synes  vestlige  kristent-oppdratte  politikere  og  militærstrateger  å  mene  at  de  kan  humanisere   krigens  og  militarismens  redsler.  Vi  kan  lett  konstatere  at  den  vestlige  militærmakt  i  første  rekke  er  rettet  mot  stater  utenfor  den  kristne  verden  -  og  "tilfeldigvis"  muslimske  stater  (eks.  Irak,  Afghanistan,  Pakistan,  Libya).  Likevel  er  det  noen  som  vil  ha  oss  til  å  tro  at  det  er  Israel  (en  av  de  minste  stater  i  verden,  omringet  av  den  fiendtlige  arabiske  verden)  som  truer  verdensfreden,  og  at  islamistenes  voldsbruk  og  raseri  egentlig   bare  skyldes  Israels  "okkupasjon".  Paradoksalt  nok  har  den  muslimske  og  kristne  verden  funnet  sammen  i  denne  enkle,  avledende  årsaksmodell.  Man  vet  hvor  man  skal  lete  etter  syndebukken.  

Det  er  grunn  til  å  merke  seg  at  en  del  vestlige  analytikere,  journalister  og  forskere  sørger  for  å  holde  kristendommen   langt  utenfor  fokus  når  det  gjelder  mulige  forklaringsmodeller  på  en  del  av  vår  tids  konflikter  (også  Midtøsten-konflikten),  mens  det  nå  bør  være  på  tide  å  plassere  den  kristne  voldsteologien  og  "korsfarerideologien"   aller  fremst  i  synsfeltet.  Innhyllet  i  en  annen  retorikk  og  med  høyteknologiske  våpen  er  det  fortsatt  det  kristne  KORS  som  motiverer  og  forener  Vesten  i  dens  imperialistiske  og  militaristiske  eskapader.  Afghanere  flest  ser  selvsagt  liten  forskjell  på  vestlige  soldater  og  misjonærer,  på  bomber  og  kors  (slik  sverdet,  ilden  og  korset  var  nøye  sammenbundet  i  det  foregående  årtusen).  Også  noen  norske  hjelpeorganisasjoner  kan  mistenkes  for  å  ville  fremme  "kristne  verdier"  bak  den  humanitære  maske.  Det  er  ikke  så  lenge  siden  Kirkens  Nødhjelp  fikk  skarp  kritikk  fra  offisielt  hold  i  Afghanistan  for  sin  virksomhet.  Det  er  heller  ikke  så  lenge  siden  Kirkenes  Verdensråd  offentliggjorde  et  5  siders  dokument  (som  de  hadde  arbeidet  med  i  5  år)  med  etiske  retningslinjer  for  misjonærer.  Det  ble  opplyst  at  dokumentet  ble  utarbeidet  etter  at  det  hadde  kommet  sterke  reaksjoner  fra  andre  religioner  om  aggressiv  og  intolerant  kristen  misjonsvirksomhet.  Slike  nyheter  får  ingen  store  overskrifter  i  vår  statskirkelige  presse,  men  de  hører  med  i  det  store  bildet. 

Vestlig  imperialisme  og  kristendom  er  stadig  to  sider  av  samme  sak.  De  kristne  kirker  er  naturlig  nok  moralsk  kraftløse   da  de  i  tett  samarbeid  med  stat-  og  herskermakt   har  ført  "hellig  krig"  mot  sine  fiender  (i  første  rekke  jøder  og  muslimer)  gjennom  så  godt  som  hele  sin  historie.  Uanfektet  av  voldshistorien -  med  suveren  forakt  for  den  kritiske  historieforskningens  resultater -  fortsetter  teologer  å  beskytte  og  forsvare  den  stadig  gyldige,  offisielle  voldsteologien.  Mange  høyt  utdannede  teologer  synes  å  ha  pålagt  seg  en  form  for  selektiv  døvhet.   Det  kan  virke  som  om  teologene  også  nyter  godt  av  en  særlig  beskyttelse   mot  kritisk  debatt  i  våre  statskirkelige  papiraviser,  som  om  de  skulle  være  redaksjonelt  uangripelige.  Den  tilsynelatende  likegyldighet  kirkeledere  og  teologer  utviser  overfor  kirke-kristendommens  faktiske  historiske  synder  (ikke  "myter"),  kan  tilskrives  både  fortrengning  og  moralsk  perversjon.  Begge  deler  er  like  farlig.  Den  moralske  perversjon  viser  seg  på  flere  måter,  bl.a.  ved  kristne  apologeters  hang  til  å  telle  antall  drepte  det  siste  århundret  -  for  derved  å  vise  at  de  kristne  ikke  var  verre  enn  andre.  Og  på  samme  vis:  hvis  man  kan  hevde  at  den  protestantiske  kirke  ikke  var  verre  enn  den  katolske  kirke,  trenger  man  ikke  å  reflektere  videre  over  saken.  Kirken  forkynner  gjerne  solidaritet  med  verdens  forfulgte,  undertrykte  og  "krenkede"  folk,  men  virker  totalt  uberørt  av  de  voldsutgytelser,  krenkelser  og  lidelser  den  selv  har  påført  store  deler  av  menneskeheten  gjennom  hele  1700  år,  i  Europa  og  på  andre  kontinenter.  

------------------------------

ILD  og  SVERD   ble  alt  i  oldtiden  livsfarlige  våpen  i  kirkens  terror  og  nidkjære  forfølgelser  av  indre  og  ytre  fiender,  i  tett  samarbeid  med  keiser,  fyrste  og  kongemakt.  Dette  forfølgelsesvanviddet  startet  så  tidlig  som  på  400-tallet,  da  kristendommen  ble  romerrikets  eneste  tillatte  religion.  Gjennom  Europas  historie  finnes  ingen  klare  grenseoppganger  mellom  kirkelig  og  verdslig  makt.  Kristendom  og  politikk  har  vært  uløselig  sammenbundet  helt  fra  keiser  Konstantins  tid  i  det  4.  århundre.  Kirken  hadde  makt  til  å  påvirke  lovgivningen  mot   hedninger,  jøder  og  heretikere  (vranglærere).  Tidlige  kirkefedre  som  Cyprian,  Chrisostomos,  Kyrill,  Basilius  og  Origenes  uttrykker  et  fanatisk  jødehat.  Det  samme  gjør  middelalderens  store  katolske  teolog:  Thomas  av  Aquino.  Han  rettferdiggjør  også  dødsstraff   for  "kjettere". 

Den  "hellige"   kirkefader  Augustin  fra  400-tallet  var  den  første  som  argumenterte  teologisk  for  maktbruk  overfor  religiøse  avvikere.  Som  så  mange  andre  kirkefedre  utformet  også  Augustin  sin  antijødiske  pamflett.  Han  er  dessuten  opphavsmann  til  arvesyndslæren,  som  ble  kjernen  i  den  vestlige  kristne  antropologi.  Gjennom  mange  år  bekjempet  Augustin  aktivt  Pelagius'  lære  om  menneskets  frie  vilje.  Augustin  tegner  et  så  drastisk  bilde  av  virkningen  av  Adams  synd  at  han  aksepterte  menneskelig  øvrighet,  selv  når  den  var  tyrannisk,  skriver  Elaine  Pagels  i  boken  "Adam,  Eva  og  slangen".  Øvrigheten  blir  oppfattet  som  et  uunnværlig  forsvar  mot  de  krefter  som  synden  har  satt  i  gang  i  menneskets  natur  (et  syn  som  ble  videreført  av  Martin  Luther).  Denne  læren  passet  "som  hånd  i  hanske"  til  kirkens  nye  politiske  og  sosiale  situasjon  under  keiser  Konstantins  "nyordning".  De  kristne  ble  keiserens  "brødre  og  søstre  i  Kristus".  Guds  stat   ble  ensbetydende  med  kirken.  Som  vi  vet  ble  kirkens  elitekrigere  blant  korsfarerne  i  middelalderen,  tempelridderne,  avbildet  med  korsmerkede  drakter  og  med  sverdet  i  hånden. 

"Deler  man  Augustins  syn  på  syndens  katastrofale  følger,  må  man  også  akseptere  et  menneskes  herredømme  over  andre  -  herrens  over  slavens,  regentens  over  undersåttene:  Det  dydige  mennesket  hater  at  alle  er  like  overfor  Gud,  og  det  elsker,  som  var  det  Gud,  å  påtvinge  sine  medskapninger  sitt  eget  overherredømme" .  

Martin  Luther  hevdet  at  døperen  Johannes  hadde  bekreftet  "krigerens  embete".  Luthers  oppfatning  var  at  myndighetenes  "sverd"  (jf.  Rom.  13)  legitimerte  dødsstraff.  Kirken  innpasset  også  tidlig  trelle-institusjonen  i  sitt  såkalte  "kjærlighetssamfunn",  og  her  gjaldt  patriarkatets  regler  (jf.  Luthers  "Hustavlen").  En  kristen  er  i  følge  Paulus  "Kristi  trell".  I  nyere  oversettelser  har  Bibelselskapet  oversatt  ordet  "trell"  med  det  mer  formildende  "tjener",  hvilket  er  høyst  villedende. 

"Det  som  gir  fred  i  hjemmet  er  den  orden  som  sier  hvem  som  skal  befale  og  hvem  som  skal  adlyde.  Kvinnens  underordning  er  en  del  av  Guds  skaperordning,  og  slaveriet  er  en  følge  av  syndefallet" . 

Det  er  heller  ikke  "fredstanker"  som  dominerer  Jesu  lære  og  forkynnelse  i  evangelieskriftene:  "Jeg  er  ikke  kommet  for  å  bringe  fred,  men  strid"  (modernisert  form  av  sverd).  Han  oppfordrer  til  splid  og  brudd  mellom  familiemedlemmer.  De  kriger  Jesus  taler  om  i  Matteus-evangeliet  handler  om  "de  siste  dagers"  kriger,  innledningen  til  Guds  dom,  og  hos  Lukas  sier  Jesus:  "Ild  er  jeg  kommet  for  å  kaste  på  jorden;  hvor  jeg  ønsker  den  alt  var  tent".  I  Matteus'  domsscene  25.  kap.  stilles  Jesu  tilhengere  på  høyre  side  og  motstanderne  ("synderne")  på  venstre  side,  dvs.  de  jøder  som  ble  anklaget  fordi  de  avviste  eller  ikke  tok  "menneskelige  hensyn"  overfor  Jesu  tilhengere  og  disipler.  "Sauene"  (modernisert  form  av  "fårene")  på  Jesu  høyre  side  er  hans  venner,  apostler,  tilhengere  ("de  utvalgte",  de  "hellige"):  de  Jesus  kaller  "mine  minste  brødre".  Hos  Johannes  omtaler  Jesus  jødene  som  "djevelens  barn",  og  i  Jh.åp.  blir  jødedommen  omtalt  som  "Satans  synagoge".  Disse  uhyre  grove  betegnelser  på  jøder  og  jødedom  fikk  guddommelig  sanksjon  da  romerkirken  opphøyet  Jesus  til  "Gud",  med  fatale  konsekvenser  for  det  jødiske  folk.  Da  Jesus  ble  gjort  til  "Gud",  ble  jødene  kollektivt  gjort  til  gudsmordere. 

Ilden  og  ildovnen  i  Jesu  primitive  mytologisk-eskatologiske  helvetesprofetier  ble  av  de  kristne  europeiske  barbarer  VIRKELIGGJORT  i  de  utallige  kjetterbål  og  heksebål  som  flammet  opp  over  store  deler  av  Europa  i  mer  enn  tusen  år  -  med  ildovnen   i  nazismens  konsentrasjonsleire  for  70  år  siden  som  det  absolutte  endepunkt  og  bunnpunkt  for  det  kristne  Europas  ufattelige  barbari   og  moralsk-åndelige  havari.  Hva  har  kirken  lært?  Den  har  ikke  endret  en  bokstav  eller  tøddel  i  sine  bekjennelsesskrifter.  Ingen  moderniseringer  eller  revisjoner  er  foretatt  siden  oldtiden,  heller  ikke  av  det  luthersk-protestantiske  Augustana  art.  17. 

Karl  den  Store  var  den  første  kristne  keiser  som  antok  tittelen  "Konge  av  Guds  nåde".  Med  ham  ble  den  fanatiske  og  krigerske  intoleransen  et  kjennetegn  ved  Den  katolske  kirke  i  middelalderen  (og  senere  ved  protestantismen).  I  år  772  rykket  han  inn  i  saxernes  land  for  å  tvangskristne  folket  med  sverd   og  ild.  Rundt  år  1000  ble  den  "hellige  kongen"  også  introdusert  for  den  norrøne  kulturen  og  det  vi  kaller  vikingetiden  i  Norden. 

"Middelalderens  europeiske  kristendom  hadde  utviklet  en  fullstendig  ideologi  om  sakralkongedømmet",  skriver  religionshistoriker  Gro  Steinsland  i  sin  bok  "Den  hellige  kongen"  (Pax  Forlag  2000).  Denne  sakralkongen  ble  tillagt  nærmest  guddommelig  status.  Når  den  innsatte  kongen  ble  salvet  og  kronet  på  rituelt  riktig  måte,  ble  han  et  avbilde  av  den  himmelske  guden.  Middelalderens  konge  var  Guds  representant  på  jorden:  "I  den  kristne  kongeideologien  er  makten  nærmest  grenseløst  legitimert  gjennom  guddommen  selv".  Kristning,  kongemakt  og  rikssdannelse  hørte  sammen.  Den  politiske  ideologien  som  kommer  til  uttrykk  i  Olavskulten,  ble  umåtelig  viktig  både  for  den  fortsatte  kristningen  og  for  rikssamlingen  i  landet,  den  stadfestet  at  kongedømmet   er  innstiftet  av  Gud.  I  løpet  av  få  århundrer  foregikk  i  Norden  et  skifte  av  kultus  og  tro  fra  hedendom  til  kristendom  (flere  andre  nasjoner  i  de  germanske  områder  fikk  sine  helgenkonger  og  herskerkulter  nettopp  i  kristningstiden).   

I  boken  "Nyere  norske  kristenretter  (ca.  1260-1273)"  sies  at  den  som  forbrøt  seg  mot  de  detaljerte  og  til  dels  svært  strenge  lovene  som  skulle  regulere  menneskenes  religiøse  liv,  risikerte  å  miste  både  gods  og  eiendeler  til  kongen  og  biskopen,  om  da  ikke  straffen  ble  fredløshet  og  landsforvisning.  Enorme  verdier  ble  betalt  i  bøter.  Kirkeretten  var  også  opptatt  av  hva  folk  kunne  spise  og  når  de  spiste.  Det  var  påbudt  å  faste  hver  fredag,  og  friske  mennesker  skulle  da  ikke  drikke  annet  enn  vann.  Andre  dager  var  det  lov  å  spise  kjøtt,  fisk  eller  melkemat.  Og  stakkars  den  mann  eller  kvinne  som  spiste  fisk  på  en  dag  det  var  bestemt  at  de  bare  skulle  spise  melkemat,  eller  omvendt.  Da  måtte  de  betale  bøter  enten  til  biskopen,  kongen,  eller  til  begge  to. 

"De  eldste  kristenrettene  er  fra  tiden  etter  at  Norge  ble  kristnet  av  Olav  den  hellige,  som  døde  ca.  1030... De  siste  av  middelalderens  kristenretter  ble  til  på  slutten  av  1200-tallet.  Kristenrettene  gjaldt  helt  frem  til  den  norske  kirkeordinansen  ble  stadfestet  av  kong  Christian  4.  i  1607" .

Mentalitetsendringene  innebar  at  "de  kristne  mytene  og  den  kristne  lære  skulle  nedfelles  i  sinn  og  tanke  og  omsettes  i  livsfortolkning".  "Kristendommen  er  dualistisk,  den  fortolker  tilværelsen  i  motsetninger,  historien  er  et  drama  der  en  god  Gud  kjemper  mot  en  ond  Djevel",  skriver  Gro  Steinsland.  Kirken  lærte  at  Kristus  var  sentrum  både  i  historiens  gang  og  i  verdensrommet.  Vi  sier  derfor  at  middelalderens  verdensbilde  var  kristologisk.  Kristushendelsen  var  verdenshistoriens  midtpunkt. 

(Her  vil  jeg  bare  tilføye  at  dette  er  kirkens  aktuelle  og  gyldige  verdensbilde  og  historiesyn  også  I  DAG). 

Flere  århundrer  senere  ble  den  spanske  humanist  og  lege  Miguel  Servet  i  reformasjonens  århundre,  under  Calvins  regime  i  Sveits,  brent  på  bålet  fordi  han  dristet  seg  til  å  uttrykke  sin  tvil  på  treenighetslæren.  Han  trodde  han  kunne  finne  beskyttelse  og  redde  sitt  liv  i  det  reformerte  Sveits,  men  han  tok  sørgelig  feil.  I  det  protestantiske  Danmark-Norge  ble  en  professor  truet  med  landsforvisning  innen  48  timer  da  han  våget  å  uttale  at  også  ikke-kristne  kunne  oppleve  lykke  i  det  jordiske  liv.  Småplukk  -  eller  kristen  fanatisme  og  TERROR?  Det  finnes  utallige  lignende  eksempler  på  den  kirkelige  galskap  og  terror,  katolsk  og  protestantisk.  Calvin  hadde  stor  sympati  for  aristokratiet  og  forlangte  "blind  lydighet".  Hans  teologi  var  antijødisk,  og  han  la  også  grunnlaget  for  den  rasistiske  kirke  i  Sør-Afrika  (Calvin  er  blitt  omtalt  som  "kapitalismens  forsvarer"  da  han  bekjempet  forbudet  mot  renter  og  fremhevet  plikten,  dyden  og  kallsfølelsen). 

Jesuitterordenen  blir  omtalt   i  Bernt  T.  Oftestads  bok:  "Tro  og  politikk.  En  reformasjonshistorie"  (s.  132-137).  Blant  annet  som  motreaksjon  på  reformasjonen  ble  flere  katolske  ordener  grunnlagt  på  1500-tallet.  En  av  dem  som  søkte  å  reformere  katolisismen  var  den  spanske  aristokrat  og  offiser  Ignatius  Loyola  (1491-1556).  "Jesuittene  ble  Kirkens  viktigste  "soldater"  i  striden  om  det  religiøse  hegemoni  i  Europa...",  skriver  Oftestad.  Loyola  presenteres  som  en  intellektuell  mystiker,  inspirert  av  den  senmiddelalderske  mystikk  (bl.a.  Thomas  av  Kempis),  og  han  gav  ut  en  håndbok   for  veien  inn  i  den  nye  hengivelse  og  fromhet  som  den  nye  orden  krevde.  De  anbefalte  instruksjoner  og  øvelser  skulle  gå  over  fire  uker.  De  begynner  med  en  meditasjon  over  synden  og  ender  i  fjerde  uke  med  at 

"man  blir  stilt  overfor  de  to  konger,  Kristus   og  Lucifer,  med  hver  sine  hærstyrker  og  bannere.  Under  hvilket  banner  vil  man  kjempe?  Hvilken  konge  vil  man  underkaste  seg  og  følge  i  strid?  Sjelen  stilles  på  valg  og  utfordres  til  full  overgivelse  til  kongen,  Kristus... Det  vi  møter  er  det  apokalyptiske  historiesyn  med  "de  to  riker"  i  kamp  med  hverandre,  slik  det  ble  utviklet  hos  Augustin.  Loyola  vil  med  sine  "øvelser"  dyktiggjøre  "soldater"  til  innsats  i  den  verdenshistoriske  kampen  mellom  Gud  og  Satan  -  den  frelseshistoriske  kampen  på  liv  og  død  om  sjelers  frelse.  Den  krever  lojalitet  og  lydighet  hos  den  som  følger  kongen,  Kristus". 

"Ordenens  organisasjon  ble  strengt  hierarkisk.  Ordensgeneralen  ble  gitt  betydelig  myndighet.  For  ordenens  medlemmer  var  lydighetsplikten  nærmest  total.  Jesuitterordenen  fikk  et  nærmest  militært  kommandosystem... De  la  stor  vekt  på  å  gi  sine  medlemmer  en  bred  og  grundig  utdannelse  - både  i  teologi  og  andre  fag...  En  av  de  ledende  jesuitter,  Robert  Bellarmin,  var  aktiv  i  saken  mot  Galilei.  Med  til  den  apostoliske  tjeneste  som  jesuittene  hadde  viet  seg  til  hørte  nok  kamp  mot  kjetterne,  men  like  viktig  var  misjonen.  I  India,  Kina  og  Sør-Amerika  var  de  aktive... Jesuittene  ble  kjent  for  sin  uforsonlige  og  til  dels  effektive  innsats  i  kampen  mot  protestantismen.  Deres  militante  antiprotestantisme  var  en  naturlig  følge  av  deres  kompromissløse  kirketroskap.  De  hadde  som  mål  å  få  den  katolske  tro  til  å  blomstre.  Skulle  det  skje,  måtte  vranglærerne  -  først  og  fremst  protestantene  -  bekjempes,  så  vel  med  åndelige  som  verdslige  midler". 

15  sider  med  noter  og  29 (!)  sider  med  litteraturhenvisninger  bakerst  i  boken  synes  ikke  å  ha  beveget  denne  teologiprofessor  og  forfatter  det  minste  i  retning  av  kritiske  analyser,  verken  av  etisk  eller  historisk-faktisk  karakter.  Forfatteren  tar  ikke  avstand  fra  den  kristne  militarismens  språk  og  mentalitet  (med  andre  ord:  "korsfarerideologien").  Boken  bør  leses  av  alle  som  vil  forstå  den  teologiske  og  historiske  bakgrunnen  for  det  uforsonlige  fiendskapet  mellom  kristne  "trosbrødre":  Den  katolske,  protestantiske  og  ortodokse  kirke.  Fred,  forsoning  og  nestekjærlighet  fremstår  som  "fremmedord"  i  denne  gjennomgangen  av  reformasjonens  historie.  Det  er  i  høyeste  grad  et  alvorlig  tegn  på  "underutvikling"  når  de  to  store  hovedkirker  i  dag  tviholder  på  en  forstenet  autoritær  bekjennelse,  teologi  og  mytologi.  

------------------------------        

Det  kristne  Vesten  tier  om  de  MURER  (religiøse,  ideologiske,  fysiske)  de  har  bygget  mellom  folk,  folkegrupper  og  stater  i  mange  deler  av  verden  ("muren"  øst-vest   og  nord-sør   kan  vi  plassere  mange  steder  på  verdenskartet).  Overalt  hvor  den  kristne,  vestlige  militærmaskin  foregir  å  "rydde  opp",  etterlater  den  kaos,  splittelse  og  fiendskap  mellom  folkegrupper.  Den  koreanske  halvøy  står  fortsatt  som  en  skammelig  levning  etter  det  kristne  vestens  ideologisk-politiske  krigføring  i  denne  del  av  verden.  I  noen  afrikanske  stater  har  fiendskapet  mellom  kristendommen  og  islam  resultert  i  grensekonflikter,  vold  og  nye  statsdannelser.  Murer  på  murer:  de  kan  ikke  leve  sammen  ("fredens  religioner"?).  Som  følge  av  den  kristne  sekterisme  går  murene  også  MELLOM  kristne  menigheter  og  kirkesamfunn.  Det  er  en  kjent  sak  at  misjonærer  fra  ulike  kirkesamfunn  har  motarbeidet  hverandre.  Sudan  i  dag  er  et  grotesk  og  avslørende  eksempel  på  hvilke  ulykker  og  lidelser  kristen  og  muslimsk  imperialisme  kan  påføre  en  stat  og  et  folk.  Nord  i  Uganda  terroriseres  befolkningen  (muslimer  og  hedninger?)  av  den  kristne  militsen:  Herrens  frigjøringshær.  Den  kristne  geriljalederen,  Joseph  Kony,  er  i  Dagbladet  nylig  blitt  omtalt  som  en  "religiøst  forstyrret  narsissist"  (er  det  ikke  slik  man  også  gjerne  karakteriserer  Anders  Breivik?).  En  opprørsleder  for  tutsi-militsen  i  Kongo  ble  for  få  år  siden  avbildet  med  våpen  i  hånd  og  et  armbind  med  følgende  påskrift:  Rebell  for  Kristus   (vi  kunne  like  gjerne  si:  en  moderne  kristen  korsfarer  i  Afrika).  

Hva  sier  vestlige  kristne  kirker  og  menigheter  til  resultatene  av  sin  misjonsvirksomhet  i  Afrika?  Er  de  fornøyd  med  hva  de  har  oppnådd  etter  århundrers  meget  aktiv  misjonsvirksomhet,  når  deres  mange  avleggere  praktiserer  djevelutdrivelser,  heksejakt,  homohat  og  åndsutgytelser  i  en  del  "misjonsland"  i  Afrika  I  DAG?  Blir  de  litt  skamfulle  over  de  forskrudde  ideer  de  har  eksportert  til  hele  verden?  Føler  de  skyld?  Føler  de  noe  ansvar?  Føler  de  gufset  fra  sine  kristen-europeiske  forfedre  og  læremestre,  eller  er  de  fornøyd  med  resultatene  av  sin  misjonsimperialisme  gjennom  de  siste  århundrer?  Har  kristen  misjon  brakt  fred,  forbrødning  og  utvikling  til  det  afrikanske  kontinent,  eller  er  slike  spørsmål  underordnet  "omvendelsen"?

Ved  verdenskrigens  slutt  i  1945  og  Den  kalde  krigens   innledning  ble  et  av  de  amerikanske  bombeflyene  - før  det  lettet  med  kurs  mot  Hiroshima,  med  atombomben  ombord  -  velsignet  av  en  prest.  En  amerikansk  u-båt  ble  senere  døpt  til  navnet  "Corpus  Christos"  =  Kristi  legeme  (slik  et  av  slaveskipene  mange  århundrer  tidligere  også  bar  navnet  "Christos").  Hvorvidt  dagens  høyteknologiske  Nato-bomber og  droner,  som  terroriserer  den  afghanske  muslimske  befolkning  på  tiende  året,  er  "kristnet",  dvs.  innviet  med  korsets  tegn  i  Faderens,  Sønnens  og  Den  Hellige  Ånds  navn,  vet  jeg  ikke.  Men  mye  tyder  på  at  vestlig  våpenproduksjon  og  våpenmakt  (samt  vestlige  soldater)  betraktes  med  langt  større  velvilje  og  respekt  enn  enn  andre  staters.  F.eks.  blir  israelske  våpen,  forsvarsvesen  og  israelske  soldater  karakterisert  i  helt  andre  ordelag.  Innenfor  det  velkjente  dualistiske  skjema  som  kjennetegner  den  særegne  kristne  fortolkning  av  virkeligheten  har  Nato-soldater  bare  gode  hensikter  med  sin  krigføring  (de  dreper  ved  feiltakelser  og  misforståelser),  mens  israelske  soldater  har  bare  onde  hensikter  (de  dreper  med  vitende  og  vilje).  Det  skilles  heller  ikke  mellom  angreps-  eller  forsvarskriger  i  vestlig  propaganda.  Ordet  "okkupasjon"  har  man  reservert   utelukkende  for  Israel  (med  en  rekke  tilhørende  negativt  ladede  ord,  som  hamres  inn  av  kirkelige  aktører,  forskere,  journalister  og  politikere),  mens  den  vestlige  krigs- og  okkupasjonsstyrke  i  Afghanistan  omskrives  i  formildende  og  tilslørende  termer,  hvis  den  ikke  forties.  Balkan-krigen  og  Irak-krigen  er  så  og  si  fortrengt   i  vår  kollektive  hukommelse.   

Når  vi  vet  at  slaveskip,  ubåter  og  bombefly  er  blitt  innviet  til  Kristus   (inntil  nyere  tid)  kan  det  ikke  forbause  noen  at  vi  gjenfinner  den  kristne  militarismen  i  Afrikas  "misjonsland".  Ja,  noen  av  sporene  går  fra  det  "siviliserte"  Vesten  til  det  "usiviliserte"  Kongo  og  Uganda,  hvor  kristen  misjon  har  plantet  sine  frø  i  århundrer.  Heller  enn  å  snakke  om  de  MURER  kirke-kristendommen  har  bygget  og  fortsatt  bygger  i  vår  verden,  skriker  og  hyler  man  opp  om  Israels  MUR,  som  denne  staten  har  oppført  kun  for  å  beskytte  sin  egen  befolkning.  Den  dag  i  dag  i  vår  kirkes  offisielle   og  statsautoriserte  bekjennelse  TRUER   kirken  norske  borgere,  jøder  og  muslimer  - og  hele  verdens  befolkning  -  med  "evig  tortur"  (de  skal  "pines  uten  ende")  hvis  de  ikke  omvender  seg  og  bøyer  kne  for  den  kristne  maskuline  "Gud":   Kongen,  Herren,  Sønnen.  Hva  skal  vi  kalle  en  slik  MUR:  "religiøst  apartheid",  eller  "sjelelig  rasisme"?  Denne  muren  er  ikke  hogget  i  stein,  men  innprentet  i  menneskers  sinn  og  psyke,  overført  fra  generasjon  til  generasjon  gjennom  årtusener  med  trusler  og  beinhard  kirkelig  propaganda.    

Parallelt  med  det  kristne  Vestens  militære  terror  i  noen  muslimske  stater,  møter  vi  i  statskirkelandet  Norge  akademiske  fremstillinger  av  islam  som  søker  å  innordne  den  i  et  slags  "firkløver"  av  totalitære  ideologier:  fascisme  -  nazisme  -  kommunisme  -  islam.  Kristendommen  holdes  beleilig  utenfor,  til  tross  for  at  de  tre  totalitære  ideologier  i  det  forrige  århundre  sprang  ut  av  det  kristne  Europa:  de  autoritære  Førerne  kom  fra  katolske  land  (Spania/Italia),  fra  et  protestantisk  land  (Østerrike/Tyskland)  og  fra  det  kristen-ortodokse  Russland.  Altså  stater  og  kulturområder  hvor  kristendommen  i  minst  et  årtusen  hadde  satt  sitt  sterke  preg  på  samfunnet  og  folkekarakteren.  Franco,  Mussolini,  Hitler  og  Stalin  var  alle  oppdratt  i  det  kristne  Europa.  Herfra  ble  kommunismen  eksportert  til  bl.a.  Kina,  Kambodsja  og  Korea  (Pol  Pot  ble  kjent  med  kommunismen  under  sitt  studieopphold  i  Frankrike.  Mao  hadde  store  fotografier  av  Stalin,  Lenin  og  Marx  på  sitt  regjeringskontor).  

Sporene  etter  en  lang  rekke  diktatoriske  herskere  i  Asia  og  Afrika  leder  uunngåelig  tilbake  til  det  kristne   Europa  (og  USA).  Over  hele  verden  finner  vi  dype  avtrykk  etter  det  kristne  Vestens  koloniherrer,  imperialister  og  misjonærer.  Som  i  Europas  voldelige  historie  (også  konflikten  i  Nord-Irland  og  Balkan-krigen  i  nyere  tid),  er  det  vanskelig  å  trekke  et  klart  skille  mellom  politikk  og  religion  også  i  andre  konfliktområder.  Folkemordet  i  Rwanda  kan  vanskelig  forstås  løsrevet  fra  den  europeisk-kristne  misjonsvirksomhet  og  kolonisering  landet  var  utsatt  for  (Rwanda  ble  fremholdt  som  den  mest  vellykede  "misjonsmark"  i  Afrika.  Majoriteten  av  befolkningen,  hutuer  og  tutsier,  tilhører  den  kristne  religion).  

Vi  ser  tendenser  til  at  man  i  norsk  statskirkelig  offentlighet  febrilsk  søker  å  avlede  oppmerksomheten  bort  fra  kristen  terrorisme,  ved  å  isolere  og  karakterisere  utøvernes  handlinger  og/eller  personlighet  som  "religiøst  forstyrret  narsissisme",  eller  som  utslag  av  "politisk  høyreekstremisme".  Men  en  religion  som  offentlig  bekjenner  seg  til  et  så  voldelig,  autoritært  ideologisk  grunnlag  som  det  vi  finner  i  Augustana  art.  17  vil  uunngåelig  reprodusere  terrorisme  og  terrorister.  Kristne  misjonærer  og  imperialister  har  gjennom  århundrer  eksportert  denne  voldseskatologien  til  hele  verden. Geografisk  går  sporene  på  kryss  og  tvers  over  alle  kontinenter,  historisk   leder  de  tilbake  til  det  religiøst-politiske  diktaturet   i  det  romerske  imperiet,  med  den  kristne  keiseren,  biskopen  og  paven  som  de  fremste  opphavsmenn. 

Mvh.  G.  Ullestad     

 

 

"En  historisk  kamp  for  kristendommens  verdier"  er  tittelen  på  teologen  Anne  Hege  Grungs  artikkel  i  VL's  papiravis  30/9.  Ingressen  lyder  slik:  "I  lys  av  terrorhandlingene  22.  juli  er  det  viktig  å  se  på  koblingene  mellom  høyre-ekstremisme  og  kristendom". 

På  dette  forum  3/10  har  Grung  publisert  tilnærmet  samme  artikkel  under  tittelen:  "Høyreekstremisme  og  kristendom  -  hva  er  koblingene?".  På  sin  profil  på  Verdidebatt  oppgir  Grung  ingen  opplysninger  om  sin  faglige  og  yrkesmessige  bakgrunn.  Ganske  merkverdig.  Jeg  kan  opplyse  de  av  leserne  som  ikke  daglig  leser  Vårt  Lands  papiravis  om  at  hun  her  er  blitt  presentert  som  "Teolog  og  forsker  ved  Sosialantropologisk  institutt,  UiO".    

I  artikkelen  spør  hun:  "Er  det  kristne  verdier  å  sette  fokus  på  likeverd  og  menneskeverd  for  alle,  uansett  kjønn,  religiøs  tilhørighet,  eller  kulturell  bakgrunn?".  

Jeg  kan  ikke  se  at  Grung  på  noen  måte  besvarer  spørsmålet,  ut  fra  den  konfesjonelle  bekjennelse  hun  selv  (offentlig)  har  avgitt  sitt  troskapsløfte  til.  Jeg  antar  derfor  at  Grung  funderer  og  fabulerer  fritt  ut  fra  sine  egne  subjektive  preferanser,  slik  så  mange  folkekirkelige  liberalteologer  gjør  det  i  vårt  offentlige  rom.  Jeg  har i  flere  innlegg  på  min  blogg  gitt  svar  på  hennes  spørsmål,  og  nettopp  på  grunnlag  av  kirkens  historie  og  dens  "hellige"  skrifter.  Jeg  registrerer  at  Anne  Hege  Grung  (ordinert  teolog)  ikke  på  noe  tidspunkt  har  funnet  grunn  til  å  kommentere  mine  innlegg  og  kommentarer.  Kristne  teologer  og  skribenter  er  ellers  usedvanlig  aktive  for  tiden  (ikke  minst  i  Klassekampen),  og  de  publiserer  gjerne  sine  innlegg  og  artikler  i  flere  aviser.  Etter  mitt  syn  oppholder  de  seg  (som  sedvanlig)  helt  i  ytterkanten  av  hovedproblemet  i  kirkens  særegne  teologi  og  antropologi. 

"Ekstremisme  er  en  ideologi  der  vold  og  tvang  er  sentrale  elementer",  skriver  teologen  Anne  Hege  Grung  i  sitt  innlegg  på  dette  forum.  

Dette  er  en  svært  upresis  formulering.  "Ekstremisme"  er  selvsagt  ingen  ideologi.  Knytter  man  begrepet  "ekstremisme"  til  politiske  samfunssystemer,  konkrete  ideologier  og  religioner,  bør  man  (i  det  minste  som  forsker)  tilstrebe  å gi  språklige  avklaringer  og  definisjoner  som  er  alment  aksepterte.  Koblingen  mellom  politikk,  ideologi  og  kristendom  hos  Anders  Breivik  bør  ikke  spaltes  opp  og  pulveriseres,  slik  vi  har  sett  så  mange  eksempler  på  i  den  offentlige  debatt  den  senere  tid,  ikke  minst  fra  teologers  side.  Den  kristne  terroristen Breiviks  verdensbilde,  samfunnssyn  og  menneskesyn  er  i  stor  grad  bygget  på  kristendommens  iboende  dualisme  ("fiendskapets  ideologi").  Den  har  bestått   og  består  uendret  i  den  konfesjonelle  (evangelisk-lutherske)  bekjennelse  som  Grung  selv  har  avgitt  sitt  ordinasjonsløfte  til,  og  som  kan  dateres  til  1500-tallet.  

I  kirkens  offisielle  tros-  og  læregrunnlag  er  det  glidende  overganger  mellom  teologi  og  ideologi,  slik  kirken  gjennom  hele  sin  historie  også  har  insistert  på  å  være  en  politisk  maktfaktor.  Kristendommen  krever  å  være  offentlig.  

Kirke-kristendommen  ble  kraftig  markert  som  en  politisk  bevegelse  allerede  med  den  despotiske  keiser  Konstantin  og  hans  etterfølgeres  religiøst-politiske  diktatur  fra  300-tallet,  men  den  har  samtidig  brukt  "religion"  og  det  "religiøse"  som  kamuflasje  for  det  politiske.  Den  norske  kristendom  er  like  politisk  som  den  romersk-konstantinske,  bortsett  fra  at  kristendommen  i  vår  tid  mener  seg  fritatt  for  diktatoriske  tendenser  fordi  vi  offisielt   har  et  demokratisk  styresett.  I  Europa  har  stat  og  kirke  vært  så  intimt  sammenknyttet  at  europeerne  kan  sies  å  være  blant  de  minst  "religiøse"  blant  verdens  folk,  ved  siden  av  muslimene,  når  man  tar  hensyn  til  at  islam  -  for  å  ha  makt  til  å  stå  i  mot  kristen  misjon  -  er  blitt  atskillig  mer  autoritær  og  mindre  religiøs,  mer  statlig  og  politisk  organisert  enn  den  ville  blitt  hvis  den  ikke  hadde  stått  overfor  de  autoritære  kristne  kirkers  krav  på  verdensherredømme. 

(Også  den  troende  katolikk  Janne  Haaland  Matlahary  understreker  det  POLITISKE  ved  kristendommen,  når  hun  nå  nylig  offentlig,  bl.a.  i  Vårt  Lands  papiravis,  erklærer  at  hun  melder  seg  ut  av  KrF)

Hvis  Den  norske  kirke  (som  i  realiteten  har  er  en  politisk  ideologi)  skal  skilles  fra  staten  vil  den  med  stor  sannsynlighet  bli  en  politisk  diktaturstat  i  en  slags  nasjonal  "vatikanstat",  men  nå  med  en  kvinnelig  "pave":  for  tiden  Helga  H.  Byfuglien.  Ved  den  pompøse  innsettelsen  i  Nidaros  domkirke  nylig ,  ble  Byfuglien  omtalt  som  "Jesu  Kristi  sendebud".  Denne  innsettelses-seremonien  demonstrerte  på  forbilledlig  måte  de  tette  forbindelser  som  stadig  eksisterer  mellom  kirke,  kongemakt  og  stat  (og  vi  kan  her  legge  til:  den  fjerde  statsmakt  -  mediene). 

"Kvinne  får  sitt  kors"  var  overskriften  i  Vårt  Lands  papiravis.  I  flere  aviser  dagen  etter  denne  selsomme  innsettelse,  kunne  vi  studere  et  fargebilde  av  preses  Helga  H.  Byfuglien  og  biskop  Solveig  Fiske  -  med  sine  prangende  kors  og  pompøse  drakter  -  hvor  de  smilende  og  henført  stirrer  opp  mot  kong  Harald  (kirkens  religiøst-politiske  overhode). 

Generalsekretær  i  Mellomkirkelig  råd  for  Den  norske  kirke  (også  omtalt  som  kirkens  "utenriksminister"),  Berit  Hagen  Agøy,  skriver  at  "Den  hellige  ånd  lar  seg  ikke  så  lett  fange  inn  av  demokratiet"   og  "Kirkedemokratiet  utfoldes  i  spenningen  mellom  det  vanlige  demokratiets  spilleregler  og  et  trossamfunns  indre  logikk"  (jfr.   Klassekampen  7/10  og  Vårt  Land  10/10).  Kirken  er  i  følge  Agøy  et  "åndelig  fellesskap  gitt  av  Gud".  Det  som  binder  den  kristne  søskenflokk  sammen  er  "enheten  i  Jesus  Kristus",  sier  Agøy.  Hvis  Den  norske  kirke  ikke  kan  eller  vil  innordne  seg  demokratiets  spilleregler,  men  krever  å  være  et  sjelelig  fellesskap  basert  på  en  autoritær,  dogmatisk  teologi  fra  oldtiden,  vil  det  selvsagt  være  umulig  å  demokratisere   den  kristne  kirke.       

"Terroristen  var  medlem  av  Den  norske  kirke,  og  brukte  en  tilpasset  korsfarerideologi   basert  på  fragmenter  av  kristen  tradisjon  til  å  legitimere  sine  handlinger",  skriver  Grung  i  sitt  hovedinnlegg   (mine  uthevinger).  Dette  er  liberalteologisk  og  folkekirkelig  tåketale  på  høyeste  nivå. 

Her  ville  det  være  naturlig  å  definere  og  presisere  det  kirkelig-teologiske  tankeinnholdet  i  en  såkalt  "tilpasset  korsfarerideologi".  Det  gjør  ikke  Grung.  I  stedet  beveger  hun  seg  langt  bort  fra  den  "korsfarerideologien"  hun  selv  såvidt  har  introdusert  for  leserne.  Ettersom  den  opplagt  befinner  seg  innenfor  rammen  av  kristen  teologisk  tenkning  og  ideologi,  tradisjon  og  historie  gjennom  mange,  mange  århundrer,  er  det  noe  forbausende  at  Grung  ikke  går  dypere  inn  i  den  del  av   kristendommens  teologi/ideologi  og  historie  som  Anders  Breivik  helt  klart  identifiserer  seg  med  og  føler  tilhørighet  til.  

Jeg  har  på  min  blogg  påvist  hvordan  KORSET  og  SVERDET  har  vært  benyttet  som  voldsmettede  symboler  gjennom  kirke-kristendommens  historie,  helt  fra  keiser  Konstantins  tid  på  300-tallet  e.v.t.  Gjennom  en  rekke  innlegg  og  kommentarer har  jeg  dokumentert  hvordan  de  europeiske  kirker  har  benyttet  "vold  og  tvang"  i  sin  religiøse  og  politisk-imperialistiske  maktutøvelse.  Anders  Breivik  er  seg  meget  bevisst  hva  det  kristne  kors   betyr.  Hva  korset   betyr  for  teologen  Grung  vet  vi  ikke  fordi  hun  ikke  har  opplyst  leserne  om  dette. 

Kirke-kristendommens  fanatiske  jødehat  gjennom 1700  år  er  så  grusomt  avslørende  at  jeg  til  en  viss  grad  forstår  hvorfor  moderne  teologer  (psykologisk  sett)  kanskje  ikke  er  i  stand  til  å  ta  innover  seg  denne  smertelige  og  uhyggelige  folkeforfølgelse.  På  bakgrunn  av  den  enorme  historiske  dokumentasjon  vi  i  dag  har  tilgang  til,  er  det  ganske  forbløffende  at  opplyste  liberalteologer  i  år  2011  opprettholder  og  deltar  i  den  statskirkelige  "sensurerte"  historieskriving  (eller  "fortelling"?).  Det  er  intet  som  avslører  kirkens  lave  etiske  og  kulturelle  nivå  mer  enn  dens  grufulle  antijødiske  og  antisemittiske  historie  gjennom  minst  1700  år. 

Man  skulle  tro  at  opplyste  og  høyt  utdannede  teologer   -  med  sine  moderniserte  og  såkalt  "tidsriktige"  analyser  -  var  i  stand  til  å  foreta  et  minumum  av  refleksjoner  (etisk  og  historisk)  omkring  kirkens  groteske  jødeforfølgelser,  samt  den  forskrudde  teologi  som  inspirerte  og  motiverte  den.  Men  neida,  ikke  ett  eneste  ord!  Den  mangel  på  etisk  og  historisk  selverkjennelse  og  refleksjon  vi  møter  i  en  stor  del  av  den  moderne  statskirke-teologi  gir  grunn  til  stor  bekymring  og  uro. 

"Den  kristne  tradisjonen,  inkludert  Bibelen  (også  NT,  formoder  jeg?) kan  levere  tekster  og  argumenter  som  legitimerer  de  nevnte  fiendebildene  og  målet  om  kontroll  og  etnisk  rensing",  skriver  Grung. 

Hvilken  "etnisk  rensing"  er  det  Grung  her  har  i  tankene?  Hvorfor  trekker  hun  ikke  frem  disse  (konkrete)  tekster  og  argumenter  og  viser  oss  hvordan  de  er  blitt  brukt  og  har  inspirert  de  europeiske  kirker  gjennom  erobringskriger,  voldseksesser  og  misjonsimperialisme  på  alle  kontinenter  i  mer  enn  halvannet  årtusen,  først  i  Europa  og  siden  i  Amerika,  Afrika  og  Asia?  Hun  kunne  eksempelvis  starte  med  verset  i  Johannes-evangeliet,  hvor  Jesus  sier  til  jødene  at  de  har  "djevelen  til  far"... Nei,  Grung  unnviker  slike  brysomme  tema  og  ISOLERER  såkalt  "høyreekstrem  kristendom"  til  to  enkeltstående  eksempler  i  nyere  tid:  apartheidregimet  i  Sør-Afrika  og  "høyreekstremismen"  i  El-Salvador  på  1980-tallet.  

Tilfeldigvis  nevner  ikke  Grung  at  raseskille   ble  praktisert  av  kristne  europeere  i  det  foregående  årtusen  (jf.  jødiske  ghettoer  i  Europa,  reservater  for  indianere  på  det  amerikanske  kontinent  OG  kristne  europeeres  slavehandel  gjennom  mer  enn  300  år).  Man  bør  merke  seg  at  Grung  i  sitt  innlegg  heller  ikke  henviser  til  Den  norske  kirkes  tre  store  autoriteter:  Jesus,  Paulus  og  Martin  Luther.  Disse  store  "hellige"  menn  hadde  ingen  begreper  om  et  dennesidig  demokratisk  og  humant  samfunn.    

Jeg  siterer  nedenfor  et  avsnitt   fra  Andreas  Edwiens  bok:  "Jesus  i  konflikt  med  menneskerettighetene"  (1979),  for  å  vise  noen  konkrete  eksempler  på  JESU  sekterisme,  autoritære  OG  fiendtlige  holdning  til  annerledestenkende  mennesker  (hans  jødiske  landsmenn)  i  sin  samtid.  Her  må  leserne  ha  i  bakhodet  at  JESUS  er  alle  kristne  kirker  og  menigheters  guddommelige,  overmenneskelige  og  ufeilbarlige  ideal,  og  vi  må  anta:  også  Hanne  Hege  Grungs  ideal:

"Byer  som  ikke  tok  vel  i  mot  Jesu  apostler  (hans  fremtidige  "ministre"  i  den  himmelske  regjering)  ble  på  forhånd  truet  kollektivt  med  voldsomme  straffer  (Mt.  10:15).  Motstand  eller  protester  mot  Menneskesønnens  rolle  som  øverste  hersker  ville  ikke  bli  tålt.  De  som  ikke  aksepterte  hans  maktkrav  og  viste  lydighet  mot  hans  lover,  de  skulle  fjernes  av  hans  politiengler  og  sendes  til  rikets  konsentrasjonsleir  for  avstraffelse  og  tortur:  Gehenna  (Mt.  13:42  og  49,  18:34-35,  25:46).  I  disse  spesielle  forestillinger  -  som  var  mer  av  hedensk  enn  av  jødisk  opprinnelse,  opptrådte  Jesus  som  en  verre  despot  enn  historiens  mest  beryktede  voldsdiktatorer.  Jesu  idealstat  ("Guds  rike",  "himmelriket")  savner  ethvert  preg  av  demokrati.  Det  er  snakk  om  et  teokrati  og  autokrati  hvor  borgerne  skulle  være  en  spesielt  utvalgt  gruppe  religiøse  elite-mennesker  som  Jesus  selv  aktet  å  plukke  ut.  Det  er  grunn  til  å  understreke  at  det  dreiet  seg  om  en  religiøs  elite,  ettersom  det  var  dens  ideologiske  holdning  og  ikke  dens  moralske  fortrinn  som  skulle  være  avgjørende.  Det  utslagsgivende  kriterium  skulle  simpelthen  være  holdningen  til  ham  selv,  den  enkeltes  tro  på  hans  fullmakt  fra  en  allmektig,  høyeste  gud  og  lydige  underkastelse  under  hans  krav  på  autoritet  som  rikssjef   (Lk.  19:27,  Mt.  10:14,  12:30,  22:11-14,  25:40,  Mrk.  9:41,  Jh.  3:36  o.m.fl.)".  

"Man  tolket  Bibelen  aktivt",  skriver  Grung  om  den  kristen-europeiske  apartheidstaten  Sør-Afrika  i  det  forrige  århundre.  Hva  i  all  verden  vil  det  si  å  tolke  Bibelen  "aktivt"?  Blir  den  motsatte  posisjon  å  tolke  Bibelen  "passivt"?  

Hvorfor  utelukker  eller  fortier  Grung  kirkens  viktigste  skrift,  Det  nye  testamente,  i  sine  analyser  -  særlig  evangelienes  forkynnelse  av  den  dualistiske  voldseskatologien,  som  den  "senjødiske"  nazareeren  var  den  mest  radikale  eksponent  for  i  sin  samtid?  Det  ville  være  interessant  om  Grung  (som  ordinert  teolog)  kunne  gi  en  kommentar  til  tekstavsnittet  ovenfor.  Hva  det  vil  si  å  tolke  Bibelen  "aktivt"  (eller  "passivt")  ville  da  kanskje  bli  mer  klargjørende  for  oss  alminnelig  tenkende  legfolk. 

I  den  kristne  bibel  (NT)  finner  vi  en  rekke  antijødiske  utsagn,  både  i  evangeliene  og  i  brevene,  en  skriftsamling  som  kirken  gjennom  1700  år  har  autorisert  som  "Guds  ord",  og  som  gjennom  hele  kirkens  historie  har  gitt  religiøst-ideologisk  ammunisjon  til  den  verste  folkeforfølgelse  historien  kjenner.  Den  endte  som  kjent  med  Holocaust  for  bare  ca.  70  år  siden,  midt  i  det  kristne  Europa.  

Det  er  ironisk  at  Breivik  synes  like  lite  opplyst  om  kristendommens  jødehat  som  moderne  teologer. 

Jesu  villfarne,  primitive  domstrusler  over  sine  jødiske  landsmenn  har  Kirken  i  nær  2000  år  autorisert  som  "Guds  ord".  Det  er  her  vi  finner  roten  til  den  ondartede  antisemittiske  gift  i  kristendommen.  Noen  av  de  idylliserte  fortellinger  om  Jesu  angivelige  "unike"  barmhjertighetshandlinger  (repertoaret  blir  mindre  og  mindre)  har  stadig  som  fremste  hensikt  å  stille  den  "enestående"  Jesus  opp  mot  de  "fæle"  fariseere  og  skriftlærde  i  hans  samtid.  Den  antijødiske  brodd  blir  fremdeles  vedlikeholdt,  også  av  moderne  teologer.  Gjennom  stadige  små  "drypp"  antydes  at  de  voldelige  elementer  i  bibelen  må  søkes  i  Det  gamle  testamentet  (indirekte:  jødedommen).  Hovedhensikten  er  helt  klart  å  opprettholde  bildet  av  JESUS  som  et  opphøyet,  ufeilbarlig  "etisk  ideal"  (på  jødedommens  bekostning),  hvilket  må  sies  å  være  liberalteologiens  store  villfarelse.  

Disse  teologer  ser  helt  bort  fra  at  Jesus  fra  Nazareth  ventet  på  historiens  avslutning  i  sin  egen  levetid,  i  samsvar  med  den  eskatologisk-apokalyptiske  ("senjødiske")  bevegelse  han  var  en  del  av.  Han  forkynte  ingen  sosiale  eller  politiske  reformer  i  sin  samtid,  men  avsto  tvert  i  mot  fra  samfunnsdeltakelse,  familieliv,  arbeid  og  eiendom,  og  nettopp  fordi  han  enfoldig  ventet  på  endetidens  buldrende  kosmiske  katastrofer  (som  han  særlig  utmaler  i  Matteus-evangeliet)  og  Gudsrikets  snarlige  gjennombrudd,  med  frelse  for  de  få  "utvalgte"  og  evig  straff  for  den  store  majoritet  av  jøder  som  avviste  hans  budskap.  Dette  var  Jesu  situasjon.  Ingen  moderne  liberalteologiske  fortolkningsstrategier  kan  gjøre  den  historiske  Jesus  til  noe  annet  en  den  han  var:  en  religiøs  ekstatiker  i  et  sekterisk  miljø  i  oldtidens  Palestina.   

"Korstog  mot  hellig  krig"  er  tittelen  på  teologen  Marius  Timman  Mjaalands  kronikk  i  Aftenposten  28/9  (jf.  hans  artikkel  i  Morgenbladet  29/7-11:  "Tempelridderen").  Mjaaland  omtaler  seg  slik  på  www.forskning.no:  Filosof  (magister)  og  teolog  (dr.  theol.)  og  forsker  tilknyttet  Teologisk  fakultet  ved  Universitetet  i  Oslo. 

I  Aftenposten  skriver  Mjaaland:  "En  ny  bruk  av  religion  og  religiøse  forestillinger  for  politiske  formål  har  de  siste  årene  utviklet  seg  på  den  politiske  høyresiden...hyppige  referanser  til  historien  reproduserer  konflikten  mellom  kristendom  og  islam,  korsfarere  og  jihadister,  på  historisk,  religiøst  og  ideologisk  plan.  Men  har  den  historiske  gjengivelsen  noen  rot  i  virkeligheten?".  

Ja,  selvsagt  har  den  det!  Islam  har  vært  en  av  kristendommens  hovedfiender  i  mer  enn  tusen  år.  Også  kirkens  stigmatisering  og  forfølgelse  av  jøder,  kjettere,  hekser,  hedninger  og  fritenkere  gjennom  mange,  mange  århundrer  er  meget  godt  dokumentert,  i  sine  grufulle  og  voldelige  eksesser.  Den  historiske  virkelighet  -  kirkens  voldshistorie  -  overgår  det  for  oss  i  dag  tenkelige,  de  villeste  fantasier  og  "konspirasjonsteorier".  Det  er  altså  ingen  "ny  bruk  av religion"  vi  står  overfor,  men  tvert  i  mot  kristendommens  og  de  kristne  kirkers  eldgamle  hat  og  fiendskap  til  islam  OG  til  hele  den  del  av  menneskeheten  som  ikke  bøyer  seg  i  lydighet  for  den  kristne  maskuline  "Gud"  og  "Kristus". 

Det  må  sies  klart  og  tydelig:  det  er  slett  ikke  det  generelle  og  diffuse  begrepet  "religion"  Breivik  identifiserer  seg  med,  men  KRISTENDOMMEN  (skjønt  han  har  en  forkjærlighet  for  den  katolske  kristendomstype)!

Intet  folk  har  som  jødene,  fysisk  og  sjelelig,  erfart   den  kristne  kirkens  hat  og  TERROR  gjennom  mer  enn  1700  år.  På  dette  forum  har  vi  også  sett  en  rekke  meget  stygge  utskjellinger  av  islam  og  profeten  Muhammed.  Modereringen  har  til  tider  vært  påfallende  skjødesløs  og  vilkårlig  (inntil  Utøya-hendelsen  22. juli).  På  denne  og  andre  nettdebatter  er  det  ofte  kristne   (kultur-kristne/kristent-oppdratte)  debattanter  som  utmerker  seg  ved  hatefulle  og  sjikanerende  angrep  på  islam,  og  slett  ikke  bare  kristen-konservative.  Det  alvorlige  er  at  mange  av  de  islam-kritiske  debattanter  faktisk  har  Den  norske  kirkes  statsautoriserte,  konfesjonelle  bekjennelse  i  ryggen  (jf.  Augustana  art.  1  og  17).   

Religionskonflikten  mellom  kristendommen  og  islam  vil  "reproduseres"  så  lenge  kirkens  ansvarlige  biskoper  og  ordinerte  teologer,  som  eksempelvis  Grung  og  Mjaaland,  IKKE  tar  oppgjør  med  de  eskatologiske  voldselementene   i  kirkens  bekjennelser  og  teologi.  I  mange  deler  av  verden  I  DAG  blir  det  eldgamle  fiendskap  mellom  disse  to  autoritære  religioner  -  kristendommen  og  islam  -  fortsatt  "reprodusert".  Det  er  litt  underlig  at  teologene  Grung  og  Mjaaland  ikke  synes  å  ha  noen  interesse  for  vår  tids  aktuelle  "religionskonflikter".  Voldelige  og  stygge  konflikter  mellom  kristendommen  og  islam  i  Nigeria,  Sudan,  Egypt  og  Indonesia  har  en  ganske  annen  bakgrunn  enn  den  EUROPEISKE  "politiske  høyre-ekstermisme",  som  Mjaaland  og  hans  teologiske  kolleger  fra  TF  er  så  ensidig  opphengt  i. 

Biskop  emeritus  Sigurd  Osbergs'  to  innlegg   nylig  på  dette  forum  avslører  på  glimrende  vis  at  religionskonflikter  i  vår  tid  slett  ikke  begrenser  seg  til  aksen:  kristendom  -  islam,  men  like  mye  bunner  i  absurde  konfesjonelle  og  teologiske  spørsmål  som  har  splittet  kirke-kristendommen  i  nær  500  år.  Når  nattverden  (et  primitivt  religiøst  måltid  fra  oldtiden)  blir  ansett  for  det  mest  "sentrale  spørsmål"  i  kontroversen  mellom  DnK  og  DKK,  skjønner  vi  jo  at  disse  to  kristne  kirker  i  dag  står  overfor  enorme  etiske,  historiske  og  intellektuelle  spørsmål.  Her  er  det  ikke  snakk  om  kristelig  "nestekjærlighet",  men  om  steinharde  teologisk-ideologiske  dogmer  og  læresetninger.  Når  de  kristne  ikke  kan  kan  bli  enige  seg  i  mellom   om  hva  de  "tror  på",  er  det  unektelig  litt  besynderlig  at  de  utpeker  islam  som  en  slags  felles  hovedfiende.         

Korstogene  er  brutale  historiske  realiteter,  og  korstog-ideen  har  vært  levende  og  virksom  i  de  kristnes  forestillinger  inntil  i  dag.  De  mange  og  langvarige  korstogene  i  middelalderen  ble  iverksatt  og  gjennomført  i  tett  samarbeid  mellom  kirkemakt   og  kongemakt,  og  kan  altså  ikke  sies  å  være  noen  slags  "politisk  mytologi",  som  er  utviklet  på  den  politiske  høyresiden  i  våre  dager.  Militarismen  ligger  innebygget  i  kirkens  teologi  -  i  dens  "skrift  og  bekjennelse".  At  religiøse  ideer  og  ideologi  kan  være  farlig,  er  kirken  selv  et  skrekkeksempel  på.    

Den  kristne  forestilling  om  en  "apokalyptisk  omveltning"  er  beskrevet  i  Den  norske  kirkes  "hellige  skrift":  Det  nye  testamente  (NT).  Jeg  anbefaler  leserne  å  studere  særlig  Matteus-evangeliet  og  Johannes  Åpenbaring,  men  også  den  lange  rekken  av  "hellige"  kirkefedre.  Kristne  "korsfarere"  og  "frontsoldater"  både  i  oldtiden,  middelalderen  og  i  moderne  tid  har  hentet  og  henter  fortsatt  sitt  teologisk-ideologiske  tankegods  fra  kirke-kristendommens  hellige,  autoritative  skrifter.  La  oss  ikke  glemme  at  det  er  kirken  selv  som  har  samlet  og  autorisert  Det  nye  testamente  ("Guds  ord").   

"Ut  fra  beretningene  om  korstog  og  historiske  felttog  mot  muslimer  har  man  utviklet  en  ALTERNATIV  HISTORIEFORSTÅELSE,  som  representerer  den  virkelige  sannheten.  Her  blir  man  så  frontkjemper  i  en  hellig  krig  med  lange  historiske  røtter",  sier  Mjaaland.   

Nei,  det  handler  ikke  om  en  "alternativ  historieforståelse"  på  den  politiske  høyresiden,  slik  moderne  liberalteologer  gjerne  vil  ha  oss  til  å  tro.  Store  deler  av  det  verdensbilde,  historiesyn,  menneskesyn  og  samfunnssyn  som  Anders  Breivik  forfekter,  utgjør  kristendommens  teologisk-ideologiske  grunnlag  I  DAG.  Kirken  har  i  nær  2000  år  AUTORISERT  den  dualistiske  voldsforestilling  og  mytologiske  eskatologi  (med  sitt  kortsiktige  historiesyn),  som  den  naive  oldtidsprofeten  Jesus  fra  Nazareth  forkynte  overfor  sine  jødiske  landsmenn  i  en  liten  avkrok  av  Asia  omkring  vår  tidsregning.  Det  er  fremfor  alt  her  vi  finner  kilden  til  kirkens  dype  etiske  og  åndelige  teologiske  krise  i  dag.      

Drømmen  om  et  nært  forestående  paradis  på  jorden  ("tusenårsriket")  etterlot  seg  et  kjølvann  stenket  med  blod:  religiøst  hysteri,  korstog  og  massakrer,  skriver Norman  Cohn  i  sin  bok:  "Jakten  på  tusenårsriket"  (Humanist  Forlag,  1999).  I den  apokalyptiske  tradisjon  i  middelalderens  Europa  ble  den  gamle  fantasien  om  "Guds  utvalgte"  tatt  vare  på  og  gitt  nytt  liv.  Den  apokalyptisk-eskatologiske  litteraturen  som  fulgte  i  Johannes  åpenbarings  kjølvann  oppmuntret  de  kristne  til  å  betrakte  seg  som  Herrens  "utvalgte  folk",  utvalgt  til  både  å  berede  veien  for  tusenårsriket  og  til  å  arve  det.  Den  johannittiske  tradisjon  forteller  om  en  kriger  og  frelser  som  skal  komme  til  syne  i  de  siste  dager.  Det  skal  fremstå  en  Guds  erkefiende,  den  forbløffende  skikkelsen  ANTIKRIST. 

I  Paulus'  brev  til  tessalonikerne  trer  denne  skikkelsen  frem  som  en  pseudo-messias.  Med  tegn  og  svikefulle  undere  skal  han  (ved  Satans  kraft)  forville  verden.  PÅ  overflaten  skal  han  gi  inntrykk  av  lutter  velvilje  og  dyd.  Hans  ondskap  er  absolutt,  men  den  skal  være  maskert  på  listigste  vis,  slik  at  han  blir  i  stand  til  å  føre  krig  mot  "de  hellige"  og  å  overvinne  dem:  "Og  han  fikk  makt  til  å  føre  krig  mot  de  hellige  og  å  overvinne  dem,  og  han  fikk  makt  over  alle  stammer  og  folk  og  tungemål  og  folkeslag". 

"Det  er  ikke  slik  at  mennesker  blir  besatt  av  ondskap.  Ondskap  er  ingen  frittflytende  størrelse  som  besetter  mennesker  eller  som  mennesker  viljløst  gir  seg  hen  til".   

Slik  formulerer  prost  Trond  Bakkevig  seg  i  Aftenposten  26/9.  Joda,  nettopp  SÅ  primitivt  er  kirkes-kristendommens  verdensbilde  og  menneskesyn,  selv  om  Bakkevig  gjerne  vil  overbevise  avisens  lesere  om  at  "dåpsritualets  ord  om  menneskehetens  synd  og  skyld  handler  om  at  vi  må  ta  valg",  og  at  "det  bæres  av  det  samme  anliggende  som  uttrykkes  i  Menneskerettighetserklæringens  innledende  ord  om  "anerkjennelsen  av  iboende  verdighet". 

Det  er  nok  å  lese  den  kristne  bibel  ("den  hellige  skrift":  NT)  og  bekjennelsesskriftene,  så  forstår  man  jo  at  det  høyst  sannsynlig  er  Bakkevig  selv  som  er  på  ville  veier  i  sitt  syn  på  kirke-kristendommens  tekstlige  grunnlag.  Hvordan  menneskets  "iboende  verdighet"  harmonerer  med  menneskesynet  i  Jesu  lære  og  Martin  Luthers  skrifter  (inkl.  Augustana)  er  ikke  lett  å  begripe.  I  Jesu  predikantvirksomhet  for  2000  år  siden  inngikk  demonutdrivelser,  og  noen  av  disse  "inkarnerte"  demoner  er  så  fysiske  at  de  endog  har  navn,  stemmer  og  språk.  Bakkevig  "glemmer"  tilfeldigvis  å  opplyse  Aftenpostens  lesere  om  Jesu  mytologiske  verdensbilde,  og  hans  derav  følgende  gudsbilde. 

I  kirkens  bekjennelse  og  teologi  er  "ondskapen"  personifisert  i  den  mytologiske  figuren:  Satan/djevelen.  Striden  mellom  Gud  og  Satan  løper  som  en  rød  tråd  gjennom  hele  Det  nye  testamente.  Denne  kosmisk-mytologiske  strid  har  i  kirke-kristendommens  teologi  og  historie  fått  sitt  jordiske  (og  historiske!)  nedslag  i  den  skarpe  dualismen  MELLOM  "gode"  og  "onde"  mennesker,  mellom  "Satans  sønner"  og  "Guds  sønner",  mellom  tilhengere  og  fiender,  mellom  venner  og  motstandere,  mellom  frelsesverdige  og  fordømte.  Kirkens  forfølgelser  av  annerledestenkende  gjennom  utallige  århundrer  ville  være  utenkelig  uten  denne  fundamentale  dualisme. 

Den  skjærer  knivskarpt  MELLOM  mennesker  (jf.  Augustana  art.  17).  Derfor  er  den,  forståelig  nok,  gjenstand  for  et  inneklemt  raseri   ikke  bare  i  vår  norske  og  europeiske  kulturkrets,  men  også  i  noen  av  de  såkalte  "misjonsland",  hvor  de  kristne  kirker  fortsatt  inisisterer  på  å  utbre  sitt  "voldsevangelium",  dvs.  budskapet  om  at  ALLE  som  ikke  bøyer  seg  for  den  kristne  Gud  og  Kristus  skal  dømmes  til  "evig  pine"  (det  "glade  budskap"?).  Kristne  misjonærer  som  opptrer  på  denne  truende  måten,  krenker  på  det  groveste  andres  menneskers  menneskeverd  i  deres  egen  religiøse  tro  og  lære.  Moderne  (liberal)teologer  synes  ikke  det  minste  moralsk  anfektet  av  kirke-kristendommens  voldseskatologi.         

Vi  må  blankt  avvise  folkekirke-teologenes  forsøk  på  å  harmonisere  den  særegne  kristne  forestilling  om  menneskets  "medfødte  syndighet"  (i  Augustana  omtalt  som  sykdom)  med  Menneskerettighetserklæringens  idé  om  menneskets  "iboende  verdighet".  Hvis  dette  skulle  bli  mulig  overhodet  måtte  (stats)kirken  straks  avvikle  sine  sakramenter  (dåp  og  nattverd)  og  all  misjonsvirksomhet.  Mange  forstår  nok  at  den  menneskehet  som  omfattes  av  FN's  Menneskerettighetserklæring  IKKE  trenger  kristen  dåp  og  renselse  for  å  bli  erklært  "verdig"  (i  kristen  mening:  verdig   til  frelse  og  evig  salighet).  Erklæringen  at  "mennesket  fødes  fritt"  står  i  den  skarpeste  motsetning  til  kristendommens  ytterst  pessimistiske  og  fatalistiske  menneskesyn  og  historiesyn,  hvor  mennesket  og  menneskeheten  må  renses  (les:  "gjenfødes")  gjennom  KRISTEN  DÅP  for  å  tilegne  seg  verdi. 

De  enkeltmennesker,  grupper  av  mennesker  og  religioner  som  plasserer  seg  utenfor   Den  norske  kirkes  særegne  "gudsrelasjon",  blir  i  Augustana  art.  17  likestilt  med  "djevlene"  (altså  "onde":  uten  sjel,  ånd  eller  verdi).  Her  møter  vi  en  "religiøs  rasisme"  og  et  "religiøst  apartheid"  som  går  langt  dypere  enn  den  biologiske  raselære.  Det  sier  seg  selv  at  tilhengere  av  andre  religioner,  som  jøder  og  muslimer,  betraktes  som  verdiløse.  

Når  noen  asiatiske  land  i  dag  innfører  forbud  mot  kristen  misjon,  er  det  på  mange  måter  uttrykk  for  en  sunn  protest  mot  den  menneskefiendtlige  ideologi  som  kristendommen  -  med  et  uforståelig  hovmod  -  mener  seg  å  ha  en  GUDDOMMELIG  RETT  til  å  utbre  til  alle  kontinenter.  Men  når  kristne  misjonærer,  naturlig  nok,  møter  motstand  og  begrensninger  i  noen  av  sine  "misjonsland",  skriker  de  opp  om  "menneskerettigheter",  "religionsfrihet"  og  "ytringsfrihet".  I  neste  omgang  klager  de  til  noen  av  vårt  statskirkelands  mange  kristne  ministre:  Erik  Solheim  og  Jonas  Gahr  Støre  (selvsagt  får  de  støtte).   

Kritikk  av  voldsreligioner  må  først  og  fremst  ramme  kristendommen.  Jødedommen  er  slett  ingen  militant  voldsreligion.  Svært  sympatisk  er  dens  gudsbegrep  (som  siden  tidlig  oldtid  utviklet  seg  i  en  klart  mer  åndspreget retning),  dens  avvisning  av  all  misjon  OG  dens  hovedvekt  på  etisk-rettslig  refleksjon.  Mange  vet  vel  nå  at  den  hedninge-kristne  kristendomstype  gikk  en  helt  annen  vei.  

Islam  ble  en  militært  voldelig  religion  i  konfrontasjon  med   kristendommens  voldseskatologi.  Noe  mer  voldelig  og  menneskefiendtlig  enn  vår  kirkes  konfesjonelle  bekjennelse:  Augustana  art.  17,  finnes  ikke  i  religionshistorien.  I  kirke-kristendommens  utrettelige  propaganda  er  vi  også  godt  kjent  med  den  dualistiske  forestilling  om  at  islam  er  en  "underkastelsesreligion",  mens  kristendommen  er  en  "kjærlighetsreligion",  og  videre:  jødedommen  er  en  "lovisk  religion",  mens  kristendommen  er  en  "kjærlighetsreligion".  Mange  tror  på  dette  tøvet,  uten  selv  å  undersøke  holdbarheten  i  slike  absurde  påstander. Om  igjen  og  om  igjen  på  dette  kristne  forum  er  den  "gode"  Jesus  blitt  stilt  opp  mot  den  "onde"  Muhammed,  opp  mot  den  "onde"  Jahve,  den  "onde"  Moses  og  den  "onde"  Abrahams  gud.   

Kristendommen  henger  ubehjelpelig  fast  i  dualismens   enkle  skjema,  også  i  sitt  bibelsyn:  motsetningen  mellom  "den  gamle  pakt"  og  "den  nye  pakt".  Før  de  kristne  begynner  å  tenke  og  tale  som  historikere,  kommer  de  ikke  løs  fra  oldtidsmytologiens  primitive  forestillingsverden.  

I  en  kommentar  påpeker  human-etiker  Robin  Tande  at  noen  mener  Andreas  Edwiens  kristendomskritikk  "slår  inn  åpne  dører",  men  det  er  et  pinlig  faktum  at  kirkens  dogmatisk-barrikaderte  dør  har  vært  LUKKET,  STENGT  og  LÅST  i  mer  enn  1700  år.  Den  norske  kirke  setter  fortsatt  "begrensninger  for  mennesker  med  en  annen  tro  enn  den  kristne".  At  det  her  handler  om  religiøst-teologisk  "ekstremisme"  og  "sekterisme"  kan  det  ikke  være  noen  tvil  om. 

Dersom  en  prest  i  Den  norske  kirke  forandrer  på  enkelte  ord  i  bekjennelsen,  får  vedkommende  innkallelse  til  biskopen  og  en  advarsel  om  å  holde  seg  strengt  til  teksten.  Her  står  man  følgelig  overfor  det  påståtte  "Guds  ords"  urokkelig  barrikaderte  dør. 

Augustana  art.  1  og  17  sier  klart  og  tydelig  hvem  kirkens  "fiender"  er,  hvilket  menneskeverd  de  har  (likestilt  med  "djevlene")  OG  hvilken  grusom  skjebne  de  skal  lide  i  etterlivet:  de  skal  pines  uten  ende.   Ikke  bare  det:  DE  ER  ALLEREDE  DØMT  (jf.  Jh.  3:18).  De  doms-  og  straffetrusler  Jesus  uttalte  mot  sine  jødiske  motstandere,  på  bakgrunn  av  en  lokal,  teologisk  konflikt  i  oldtiden,  har  de  kristne  kirker  i  nær  2000  år  autorisert   som  "Guds  ord"  (jf.  mine  tidligere  innlegg  og  kommentarer  om  den  kirke-kristne  antisemittisme).   

 

Mvh.  G.  Ullestad

 

  

 

   

"I  selve  sin  grunnleggende  ideologi  inneholder  kristendommen  et  "ondt"  element,  dvs.  et  sykt  element:  voldsteologien...Kjernen  i  dette  syke  element  i  vår  kultur  er  DEN  PERSONIFISERTE  DUALISME...

De  dualistiske  religioner  og  ideologier  kan  ikke  redde  verden,  men  truer  med  å  ødelegge  den.  I  motsetning  til  dem  er  er  humanismen  (human-etikken)  MONISTISK.  Det  betyr  at  den  tror  på  enheten  i  naturen  og  tilværelsen  og  i  forholdet  mellom  mennesker  -  tvers  over  alle  grenser  satt  av  religion,  livssyn,  rase,  nasjonalitet  osv." 

 (A.  Edwien:  Er  kristendommen  en  fare  for  verdensfreden?,  s.  77). 

-------------------------  

Vårt  Lands  papiravis  har  nylig  hyllet  den  kristne  forfatter  Ronald  Fangen,  under  tittelen:  "I  front  for  demokratiet"  (3/9-11).  Han  blir  her  omtalt  som  både  bohem  og  politisk  konservativ,  som  kristen  og  kulturåpen.  I  følge  VL  er  han  vanskelig  å  plassere  i  bås.  Nei,  han  er  slett  ikke  vanskelig  å  plassere!  Fangen  er  like  klar  og  tydelig  i  sin  totalitære  lengsel  som  så  mange  kristne  forfattere  og  teologer i  mellomkrigstiden.  En  kristen  skribent,  litteraturforsker  og  professor,  Jan  Inge  Sørbø,  som  bl.a.  har  skrevet  en  biografi  om  Ronald  Fangen,  betegner  i  VL's  artikkel  R.  Fangen  som  en  "sterk  stemme  i  samfunnsdebatten"  i  mellomkrigstidens  kamp  mot  nazismen.  Det  er  nok  å  ta  litt  vel  hardt  i.  Men  også  på  norsk  Wikipedia  blir  Ronald  Fangen  merkelig  nok  presentert  som  tilhørende  den  "kristne  humanistiske  tradisjon".  Hva  en  "kristen  humanisme"  er,  er  nok  et  like  uavklart  spørsmål  i  dag  som  for  mer  en  70  år  siden. 

Jeg  vil  i  det  følgende  vise  hvordan  kristendommens  menneskesyn  strider  radikalt  mot  demokratiets,  humanismens og  Menneskerettighetenes  idealer og  verdier,  og  hvordan  den  særegne  kristne   forestilling  om  "ondskap"  inngår  i  et  mytologisk-eskatologisk  verdensbilde  fra  oldtiden.  Martin  Luthers  skrifter  er  hovedkilden  for  forståelsen  av  menneskesynet  i  vårt  lands  evangelisk-lutherske  statskirke.  Verdt  å  merke  seg  er  at  ingen  moderne  biskoper  eller  teologer  -  ingen  Bispemøter  eller  Kirkemøter  -  til  dags  dato  (offentlig)  har  tatt  oppgjør  med  Den  norske  kirkes  viktigste  konfesjonelle  bekjennelse:  Augustana  (Den  Augsburgske  bekjennelse).  Menneskesynet  i  art.  17  blir  omfattet  med  en  skandaløs,  beklemmende  og  total  taushet  fra  ansvarlig   kirkelig-teologisk  hold.        

Til  grunn  for  mitt  innlegg  vil  jeg  særlig  fremheve  følgende  kilder: 

Arve  Brunvoll  (red.):  Den  norske  kirkes  bekjenneslsesskrifter   (Lunde Forlag,  1972/2006.  Jeg  oppfordrer  interesserte  lesere  til  å  studere  nærmere  litteraturlisten  bakerst  i  boken.)

Martin  Luther:  Den  trellbundne  vilje   (1525) 

Martin  Luther:  Om  den  kristnes  frihet   (1520)

Ronald  Fangen:  Kristendommen  og  vår  tid   (Gyldendal  1938)

Boris  Beltzikoff:  Judiskt  -  Kristet  -  Mänskligt.  Et  stridsskrift  och  ett  stycke  idéhistoria"   (Christofers  Förlag,  Stockholm  1960)

Erich  Fromm:  Flukten  fra  friheten   (1965) 

Andreas  Edwien:  Er  kristendommen  en  fare  for  verdensfreden?  (1977/1986)        

----------------------    

Den  svensk-jødiske  forfatter  Boris  Beltzikoffs  bok  bygger  på  en  serie  artikler,  som  ble  publisert  i  svenske  tidsskrifter  på  1950-tallet  (altså  rett  etter  2.  verdenskrig).  Jeg  har  tatt  meg  den  frihet  å  oversette  en  del  sitater  fra  Beltzikoffs  bok  til  norsk.  Jeg  antar  at  hans  bok  er  lite  kjent  i  norsk  offentlighet.  

Her  blir  mange  kristne  teologer  vurdert  ut  fra  et  menneskelig   og  etisk  synspunkt.  Beltzikoff  omtaler  og  analyserer  kritisk  en  lang  rekke  tyske  og  skandinaviske  (fortrinnsvis  svenske)  prester,  biskoper,  teologer  og  akademisk  skolerte  personligheter  og  samfunnsaktører,  som  f.eks.  Erik  Hj.  Linder,  Harald  Hallén,  Vagn  Skovgaard-Petersen,  Robert  Saitschick,  Hugo  Bergmann,  Alf  Ahlberg,  Georg  Landberg,  Eyvind  Johnson, Torsten  Bohlin,  Anders  Nygren,  Hugo  Odeberg,  John  Cullberg,  Bo  Runmark,  Åke  Thulstrup,  Hjalmar  Sunden,  B.  Dybwad  Brochman,  Erik  Lönnroth,  Fredrik  Böök,  Sven  Stolpe,  Bo  Giertz  m.fl.  -  for  ikke  å  snakke  om  den  danske  presten  Kaj  Munk,  den  norske  bibelforsker  Sigmund  Mowinckel  OG  den  tyske  teolog  Martin  Niemöller...

Beltzikoff  påpeker  ganske  riktig  i  bokens  innledning  at  lite  har  endret  seg  i  kirkens  lære   mellom  1543  og  1943.  Mellom  Calvin,  Luther  og  Hitler  er  det  mange  likheter.  Også  Hitler  handlet  "etter  den  allmektige  Skaperens  formål",  han  kjempet  Herrens  kamp.  At  Calvin  anså  seg  å  gjøre  det  samme  er  selvsagt.  Åpent  bekjente  han  at  han  heller  ville  se  en  uskyldig  lide  straff  enn  at  en  uskyldig  ble  unndratt  "den  guddommelige  rettferdighet".  Martin  Luther  har  utbrodert  sitt  autoritære  menneskesyn  og  samfunnssyn  i  utallige  skrifter,  som  Den  norske  kirke  helst  ikke  vil  gjøre  kjent  for  sine  naive  medlemmer.  Martin  Luthers  grove  og  hatske  antijødiske  skrift  bør  nå  være  velkjent  for  en  del  lesere.  Vi  vet  at  nazismens  ideologer  var  inspirert  av  og  stadig  henviste  til  Martin  Luther.  Den  jødiske  tysk-amerikanske  humanist  og  psykoanalytiker/sosiolog  Erich  Fromm  har  betegnet  disse  to  protestantiske  reformatorene  som  de  mest  hatefulle  forgrunnsskikkelser  i  historien  (jf.  "Flukten  fra  friheten",  1965). 

Som  Beltzikoff  sier  har  folk  flest  ingen  anelse  om  hvor  skarpt  grensen  går  på  teologisk   hold  mellom  de  virkeligheter  man  opererer  med.  Svensk  forfatter  og  litteraturviter  Erik  Hj.  Linder  advarte  i  1941  sine  medkristne  ved  å  peke  på  de  felles  interesser  kristendommen  og  nazismen  hadde  i  kulturkampen.  Antagonismen  mellom  humanisme  og  kristendommen  var  eldgammel.  Slik  Hitler  ville  detronisere  fornuften  til  fordel  for  det  irrasjonelle  og  for  instinktenes   oppvurdering  (en  forfatter  taler  til  og  med  om  en  "kristen  instinktskole"),  slik   mente  Erik  Hj.  Linder  at  individualismen  i  de  protestantiske  land  hadde  fått  for  stort  spillerom.  Her  var  han  rørende  enig  med  Hitler.  Hitlers  kamp  mot  de  franske  revolusjonsidealer  vant  gjenklang  også  i  Norden.  Linder  antydet  at  oppgjøret  med  opplysningstiden  "var  nødvendig  ut  fra  et  religiøst  standpunkt".  Biskop  John  Cullberg  så  ingen  grunn  for  kirken  til  å  "søke   og  gi  ny  inspirasjon  og  livskraft  til  det  sønderskutte  humane  demokratiet".   Han  så  ikke  noe  avgjørende  skille  mellom  det  nazistiske  diktaturet  og  vestlige  demokratier.  I  begge  så  han  bare  fraværet  av  kristendommen. 

Den  som  vurderer  den  kirke-kristne  mytologi  og  dogmatikk  løsrevet  fra  de  menneskelige  aspekter,  havner  lett  i  eller  i  nærheten  av  noe  slikt  som  NAZISMEN.  Det  viste  seg  at  den  nazistiske  "verdenssanskuelse"  innebar  fristelser  også  for  sterkt  overbeviste  kristne.  En  svensk  professor  Gunnar  Westin  uttalte  i  polemikk  mot  den  svenske  biskop  Anders Nygren  at  så  nær  som  90 %  av  de  tyske  protestantiske  prester  og  teologer  mer  eller  mindre  klart  støttet  nazismen  (eller  unnlot  aktivt  å  bekjempe  den,  også  så  lenge  motstanden  var  risikofri).  At  den  største  del  av  protestantismens  menn  enten  jublet  over  eller  feigt  og  stilltiende  aksepterte  jødeforfølgelser,  terror  mot  fagforeningsmenn,  tortur  av  fanger  og  overgrep  mot  tsjekkere  og  polakker,  er  godt  dokumentert.  Westin  konstaterer  tørt  at  "i  kirkene  ble  takksigelsesgudstjenestene  mange,  etter  hvert  som  det  ene  folket  etter  det  andre  ble  trampet  ned". 

Beltzikoff  skriver  at  da  Tyskland  overfalt  Polen,  var  ikke  Fredrik  Böok  og  Sven   Stolpe  særlig  bekymret  for  konsekvensene:  en  ny  verdenskrig.  For  Böök  var  krigen  et  svar  på  den  dødelige  trussel  som  Tyskland  hadde  vært  utsatt  for  tidligere,  da  den  germanske  stammen  ble  mer  og  mer  trengt  tilbake  fra  slaviske  og  romanske  folk.  Hitlers  jødepolitikk  var  derfor  intet  annet  enn  en  rimelig  og  rettferdig  reaksjon  på  jødenes  "antigermanisme".  Han  mente  at  England  burde  komme  til  fornuft  OG  alliere  seg  med    Tyskland  for  å  forsvare  det  kristne  Europa  mot  det  asiatiske  barbariet.  Da  tyskerne  erobret  Danmark  og  Norge,  skrev  Böök  om  invasjonen  som  om  det  handlet  om  en  fotballkamp  mellom  Tyskland  og  Danmark;  det  var  en  herlig  "fighting  spirit"  i  begge  lagene,  skuespillet  var  "henførende",  ja  "oppløftende".  Kampen  fikk  Böök  til  å  kjenne  et  "nytt  håp  for  Norden".  "Det  Stor-Tyskland  som  Hitler  skapte  kan  absolutt  aldri  mer  oppløses  og   oppdeles" ,  uttalte  Böök  håpefullt.  

Det  felles  utgangspunkt  for  Böök  og  Stolpe  var  angivelig  "kjærligheten".  Ikke  kjærlighet  til  Tyskland,  ei  heller  kjærlighet  til  Hitler.  Nei,  det  var  noe  uendelig  mye  finere  og  respektinngytende,  det  var  kjærlighet  til  selve  Kjærligheten,  den  universelle,  DEN  KRISTNE.  De  ble  aldri  trette  av  å  innskjerpe  nødvendigheten  av  at  mennesker  og  stater  "elsker"  hverandre  og  føler  ansvar  for  hverandre.  Noe  ironisk  sier  Beltzikoff  at  det  var  særlig  viktig  at   man  lærte  seg  å  "elske"  høsten  1938,  etter  jødepogromene  og  Münchenkrisen,  og  at  man  satte  strek  over  datidens  konflikter  og  endelig  gikk  inn  for  en  forsonlighetens  politikk.  Stolpe  uttrykte  lignende  oppfatninger,  og  han   besøkte  hyppig  Tyskland  på  denne  tiden.  På  spørsmålet  om  ikke  den  kristne  "kjærligheten"  var  UNIVERSELL,  svarte  Stolpe  like  gåtefullt:  "Men  det  finnes  en  grense,  der  de  kristnes  vilje  til  samarbeid  opphører".   Det  er  ingen  tvil  om  at  kommunismen  og  den  liberale  humanismen  var  den  virkelige  fiende  for  både  nazismen  og  kristendommen.  Etter  nazismens  fall  var  man  -  også  i  Norge  -  beredt  til  å  arbeide  videre  på  denne  vei.  (I  følge  et  referat  fra  et  bispemøte  på  Notodden  hadde  en  av  deltakerene,  biskop  MARONI,  holdt  et  foredrag  og  oppfordret  kirken  til  å  ta  opp  kampen  mot  de  humanistisk  innstilte  kretsene  i  landet).

Den  tyske  nasjonalsosialismens  gud  (eller  "avgud")  er  "folket"  og  "nasjonen",  skriver   Ronald  Fangen  i  sin  bok.  Han  betegner  Gud  som  en  slags  tysk,  eller  i  høyden  en  "arisk"  nasjonal  eller  rasegud.  Den  "tyske  Gud"  er  en  projeksjon  av  "folkeånden",  i  følge  Fangen,  og  den  ligner 

"den  jødiske  nasjonal-  og  stammegud  -  i  dens  primitive  og  trange  utgave...Den  tyske  stammegud  betegner  religionshistorisk  en  tilbakegang  til  jødedommens  mest  primitive  stadium". 

Fangen  trekker  ikke  bare  en  forbindelse  mellom  den  tyske  nasjonalsosialisme  og  jødedommen,  men  også  mellom  nasjonalsosialismen  og  kommunismen.  Forskjellen  er  at  den  første  er  nasjonal,  den  andre  er  internasjonal.  Nazismen  er  i  følge  Fangen  mystisk   ved  sin  dyrkelse  av  folkeånden,  blodet,  jorden,  mens  kommunismen  er  iskald,  fanatisk  og  gold  rasjonalisme.  Begge  er  i  følge  Fangen  "fiender  av  kristendommen"   fordi  de  vurderer  mennesket  utelukkende  som  en  sosial  foreteelse,  et  kollektivt  vesen,  eller   som  en  "hellig  klasse"  (i  hatet  mot  kommunismen  var  Hitler  og  Fangen  samstemte). 

R.  Fangen  skriver  at  han  finner  det  merkelig  og  lærerikt  "å  se  hvordan  Kristus  blir  hjemløs  overalt  hvor  Gud  blir  en  projeksjon  av  noe  jordisk  -  enten  det  er  humanisme  eller  det  er  nasjon  og  rase,  blod  og  jord.  Det  blir  ikke  plass  for  ham".  

Fangen  påstår  at  det  eneste  håp  for  en  splittet  og  umoralsk  verden  (som  dyrker  det  han  kaller  "stammeguder"  og  "regionalmoraler")  er  troen  på  Gud  som  alle  folks  HERRE,  og  hvis  åpenbarte  vilje   er  alle  folks  høyeste  moralske  autoritet:  "Uten  denne  Gud  og  uten  denne  moral  OVER  folkene  er  menneskeheten  dømt  til  helvetes  redsler  og  uunngåelige  undergang,  skapt  av  alles  kamp  mot  alle".  

Han  kritiserer  den  tyske  stats  totalitære  krav,  men  postulerer  selv  et  like  absurd  og  farlig  autoritetskrav:  "enten  lydighet  mot  Kristus  eller  mot  Hitler".  Opp  mot  tilbedelse  av  folket  eller  nasjonen  stiller  Ronald  Fangen  tilbedelse  av  Kristus  (også  en  førerdyrkelse).  Opp  mot  læren  om  det  rene  ariske  mennesket,  stiller  Fangen  det  syndige  menneskets  underkastelse  under  Kristi  herredømme  og  Guds  nåde:  "... så  sant  som  vi  er  kristne  og  innser  at  kristendommen  hittil  har  skapt  alt  som  har  vital  verdi  i  Europa  og  at  den  kristne  vei  er  det  eneste  håp  for  verdens  fremtid...". 

Ronald  Fangen  var  nok  ingen  tilhenger  av  verken  demokrati  eller  humanisme,  slik  heller  ikke  vårt  lands  "statskirke"  og  "folkekirke"  er  det.  I  kapitlet  "Demokrati  og  humanisme"  skriver  Fangen  til  dels  foraktelig  om  begge  disse  bevegelser  og  verdisystemer:   "Det  heter  nu  stadig  at  diktaturene  TRUER  demokratiet.  Jeg  tror  det  ville  være  bedre  for  oss  alle  om  vi  sa  det  slik  at  diktaturene  ANKLAGER  demokratiet",  uttalte  Ronald  Fangen  i  1938.  Han  kan  bare  tolerere  en  demokratisk  styreform  hvis  denne  IKKE  er  en  hindring  "for  at  mennesket  kan  gi  Gud  hva  Guds  er".  

"Demokratiet  er  et  gresk  begrep,  men  kristendommen  gav  begrepet  realitet.  Det  skjedde  p.g.a.  kristendommens  menneskeoppfatning...  Jeg  tror  ikke  at  folk  nu  for  tiden  er  klar  over  hvor  revolusjonær  den  kristne  menneskevurdering  var.  Nu  er  den  likesom  blitt  så  selvfølgelig  at  man  innbiller  seg  at  den  alltid  har  eksistert  eller  at  den  er  kjempet  frem  på  ganske   andre  veier  enn  den  kristne". 

R.  Fangen  uttrykker  en  dårlig  skjult  forakt  for  "humanistene",  for  saken  er  i  følge  Fangen  at  "mennesket  i  seg  selv  slett  ikke  har  noen  opprinnelig  respekt  for  det  menneskelige.  At  vi  alle  er  mennesker  -  det  vet  også  kannibalene..... Menneskeverdet  i  demokratisk  forstand  er  kristendommens  gave  til  verden". 

"Når  det  kommer  til  stykket  er  synden,  ikke  syndene  det  store  faktum  for  kristendommen, - synden  i  alle  mennesker  og  i  alle  former,  individuelt  og  kollektivt,  det  ONDE.  Selv  ikke  det  edleste  mennesket  er  fritt  for  synd,  -  for  synd  som  menneskehetens  genius,  sjelefienden,  røveren,  nedbryteren".  I  følge  Ronald  Fangen  springer  den  kristne  syndserkjennelse  ut  av  "troen  på  og  takknemligheten  for  Kristi  stedfortredende  lidelse,  -  at  han  som  var  uten  synd  led  for  verdens  synd.  Og  dette  er  realisme,  virkelighetserkjennelse,  mens  alt  annet  er  virkelighetsflukt... Når  det  onde  skaper  katastrofe  -  da  kan  ingen  melde  seg  ut  av  sammenhengen.  Når  kristendommen  sier  at  verden  ligger  i  det  onde ,  og  at  verden  uten  Gud  er  en  fortapt  verden  -  da  sier  den  bare  en  ting  som  livet  og  verden  bekrefter." 

Begrepet  "frihet"  er  det  visstnok  bare  kristendommen  og  de  kristne  som  forstår  betydningen  av:  "Med  sviende  realisme  skjærer  Kristus  tvers  gjennom  den  avgudsdyrkelse  av  friheten  som  i  realiteten  bare  betyr  bånd,  når  han  sier:  Får  da  Menneskesønnen  frigjort  Eder,  da  blir  I  virkelig  fri".  R.  Fangen  presterer  å  si  at  "humanisme  og  demokrati  i  seg  selv  ikke  betegner  noen  levende  kraftkilde,  de  har  ikke  selvstendig  liv,  -  de  har  ikke  fått  sitt  innhold  og  sin  kraft  fra  kristendommen...".   

Martin  Niemöller  er   en  av  de  kristne  personligheter  som  gjennom  de  foregående  årtier  er  blitt   stående  som  symboler  for  motstanden  mot  Hitler  og  det  han  representerte.  Men  den  boken  om  Martin  Niemöller  som  kom  ut  i  1939,  avslører  at  Niemöllers  kristendom  var  av  en  slik  karakter  at  han  slett  ikke  var  immun  mot  nazismens  ideologi.  Niemöller  var  tidlig  ute  med  å  hilse  den  nye  bevegelsen  velkommen.  Alt  i  1924  stemte  han  for  det  nazistiske  partiet,  og  i  1933  støttet  han  partiet  fra  prekestolen.  I  januar  samme  år  hilste  han  "av  hele  sitt  hjerte"  partiet  som  oppfyllelsen  av  sine  største  forhåpninger.  Alt  i  alt  altså  ingen  uoverstigelig  avgrunn  mellom  1930-tallets  kristendom  og  nazismen.  For  de  nærmere  sammenhenger  redegjør  hans  biografer,  uten  spor  av  kritikk  eller  forundring.  I  1939  var  det  helt  naturlig  for  bokens  forfatterne  at  en  evangelisk  prest  tenkte  og  reagerte  som  Niemöller. 

Beltzikoff  skriver  at  Niemöller  hadde  en  tro  som  var  langt  mer  bygget  på  Preussens  ideal  enn  på  Bergprekenen  (eller  Bergprekenen  omtolket  i  preussisk  ånd).  Hans  mål  var  det  samme  som  utallige  av  hans  landsmenn:  Tysklands  storhet:  "Man  behøver  ikke  være  prestesønn  for  å  vite  at  tradisjon  og  armé  i  det  preussiske  rike  er  uatskillelig  forent  med  folkets  kristne  oppdragelse... Da  vår  tyske  nasjon  ble  en  nasjon  gav  Gud  den  som  sjel  den  kristne  troen.  Fra  denne  kristendom  i  den  tyske  nasjons  sjel  har  alle  de  krefter  oppstått  som  har  ført  vår  nasjon  til  utvikling  og  vekst"   (Niemöller  og  Hitler  var  helt  samstemte  på  dette  punkt). 

Når  Hitler  talte  vakkert  om  kristendommen,  ble  Niemöllers  sympati  for  ham  desto  større.  For  en  kristen  gjaldt  det  og  gjelder  det  "å  lyde  Gud  mer  enn  mennesker" (et  slagord  som  nylig  igjen  er  blitt  aktualisert,  av  en  kristen  MF- teolog  ved  det  humanistiske   fakultet  på  Universitetet  i  Stavanger.  Jfr.  Stavanger Aftenblad  28/9-11).  Tyske  prester  og  teologer  bygget  opp  en  hel  filosofi  (grunnet  på  "den  Hellige  Skrift")  for  å  "gi  en  religiøs  grunnvoll  til  en  slik  historisk  tildragelse  som  Hitlers  fremtreden"  (han  hadde  kommet  for  å  gjenoppvekke   folket  til  en  glemt  "sannhet":  bildet  av  Gud  som  Skaperen). 

Niemöllers  syn  på  jøder  og  jødedommen  er  et  kapittel  for  seg.  I  boken  om  ham  sies  det  åpent og  skamløst  at  Niemöller  mente  seg  kallet  til  å  bekjempe  ikke  bare  liberalisme  og  pasifisme,  men  også  jødene.  Det  er  ingen  grunn  til  å  la  seg  overraske,  for  i  de  tyske  og  europeiske  kirker  var  (og  er)  antisemittismen  en  grunnbestanddel  i  den  kristne  teologi.  Niemöller  hadde  en  lang  rekke  foregående  forbilder  når  han  mente  at  han  kunne  forene  kristendommen  med  raselæren.  Akkurat  som  Hitler  mente  Niemöller  at  "hundretusener  av  jøder  vandret  på  den  onde  vei,  henfalne  til  forakt,  elendighet  og  død".  En  rekke  kristne  prester/teologer  applauderte,  direkte  og  indirekte,  denne  siden  av  Førerens   gjerning,  slik  deres  forfedre  gjennom  det  foregående  årtusen  hadde  satt  pris  på  og  stimulert  til  jødeforfølgelser  av  andre  og  beslektede  grunner. 

Niemöller  hadde  intet  imot  nazismens  jødelover,  men  da  arierparagrafen  også  rammet  "kirkens  menn"  (bl.a.  en  gruppe  kristne  av  jødisk  opprinnelse),  protesterte  han.  Overfor  nazistenes  klappjakt  mot  de  øvrige  jøder  stilte  han  seg  likegyldig.  Bare  hvis  jøder  var  "døpt"  var  de  verdt  å  reddes,  og  kun  i  dette  tilfelle  var  rasegrenser  og  arierparagrafer  en  provokasjon.  Dette  er  den  sekteriske  kjærlighetslære  som  kirken  forkynner,  også  i  dag.  Den  kristne  tro  "smir  menneskeverdet  stålhardt  allerede  som  begrep".  Det  var  i  det  hele  tatt  bare  når  staten  (her:  i  nazismens  utforming)  blandet  seg  inn  i  kirkens  indre  anliggender  at  Niemöller  reagerte.  Den  svenske  biskop  Anders  Nygren  formulerte  det  slik:  "Derav  at  kirken  må  kreve  frihet  til  å  utføre  sitt  guddommelige  oppdrag  følger  dog  ikke  at  den  må  kreve  samme  frihet  for  dem  som eventuelt  taler  uten  et  slikt  oppdrag". 

Niemöller  var  heller  ikke  særlig  begavet  når  det  gjaldt  "kristen  kjærlighetslære".  Beltzikoff  hevder  med  god  grunn  at  Niemöllers  livssyn  mest  av  alt  minner  om  det  livssyn  som  forkynnes  av  svinene  i  Orwells  bok.  Alle  mennesker  er  brødre,  sier  Niemöller.  Ja,  dette  er  jo  et  utmerket  humanistisk  utsagn,  men  Niemöller   fremtrer  jo  som  en  kristen.  Og  da  er  det  vel  strengt  tatt  bare  de  som  har  latt  seg  døpe  og  inntatt  "Jesus  legeme  og  blod"  (kirkens  hellige  sakrament:  nattverden),  som  i  følge  vår  "statskirkes"   offisielle  bekjennelse,  også  i  år  2011,  betegnes  som  tilhørende  "de  helliges  samfunn"  (med  andre  ord:   de  "syndfrie",  eller:  det  raserene  samfunn). 

I  tyske  og  nordiske  kristne  kirker  fant  prester,  teologer  og  biskoper  mange  forsonende  trekk  i  nazismen.  I  år  1937  utkom  boken  "Handbok  över  religiösa  nutidsfrågor",  skrevet  av  den  tyske  erkebiskop  Conrad  Gröber  (1872-1948)  og  anbefalt  av  de  øvrige  biskoper.  Her  ble  den  liberale  humanismen  utsatt  for  en  ødeleggende  kritikk.  Også  i  Skandinavia  var  kristenheten  inne  på  lignende  tanker.  Det  ble  moderne  å  snakke  foraktelig  om  de  liberale  troende.  I  1940  (etter  okkupasjonen  av  Danmark  og  Norge)  forklarte  den  kristne  svenske  oversetter,  journalist  og  litteraturkritiker  Sven  Stolpe,  at  han  ville  foretrekke  et  nazisitisk  hegemoni  fremfor  å  leve  i  et  demokrati  ("Tro  och  liv"  1940:9).  

Hva   synet  på  jøder  angår  gjenkjenner  vi  de  eldgamle  og  velkjente  de-humaniserende  oppfatninger  hos  en  rekke  kristne  teologer,  også  hos  såkalt  "liberale"  teologer.  Forfatteren  Hjalmar  Söderberg  var  svært  ille  berørt  over  den  skadefryd  som  den  danske  presten  Kaj  Munk  utviste  overfor  de  tyske  jødenes  skjebne.  Munk  var  beredt  til  å  "forstå"  såvel  Hitlers  hardhendte  metoder  i  alminnelighet  som  hans  fremferd  overfor  jødene:  "At  Hitler  har  måttet  bruke  midler som  kan  kritiseres  av  småfolk,  var  en  nødvendighet",  sier  han.  Jødene  var  i  hans  øyne  bare  en  samling  halvt  kriminelle  parasitter  og  undermennesker,  slik  de  også  i  følge  den  rettroende  nazismen  ble  oppfattet.  Senere,  da  Kai  Munk  skjønte  at  Hitler  kanskje  gikk  for  langt  i  sin  jakt  på  jøder,  forsøkte  han  å  moderere  sine  oppfatninger.  Men  vi  kan  konstatere  at  den  kristne  troen  som  Kaj  Munk  var  vokst  opp  i  og  så  det  som  sin  livsoppgave  å  forkynne  og  realisere,  ikke  hadde  bygget  opp  noen  barrierer  i  ham  (ingen  moralsk  beredskap)  mot  den  aller  groveste  form  for  nazismens  propagandateser,  skriver  Beltzikoff. 

Som  i  tilfellet  Niemöller  har  man  også  forsøkt  å  gjøre  Kaj  Munk  til  urtypen  for  en  "sann  kristen",  sier  Beltzikoff: 

"Mens  en  hel  verden  ble  opprørt  av  hva  som  skjedde  i  Spania,  i  Abessinien  (Etiopia  i  mellomkrigstiden,  fra  1936  til  1941  var  landet  okkupert  av  Italia)  og  i  Tyskland,  mens  "hjertekristne",  humanister  og  jøder  kjente  strupene  snøre  seg  sammen  i  angst,  orket  Kaj  Munk  ikke  bare  å  applaudere  overmenneskenes  dåd  og  håne  ofrene,  men  til  og  med  å  bejuble  den  brutale  kynisme.  Nei,  man  gjør  verken  Kaj  Munk  eller  kristendommen  en  tjeneste  ved  å  blande  inn  Gud  eller  Jesus  eller  "genuin  kristendom"  i  alt  han  sier  og  gjør.  Han  var   like   lite skikket  til  å  forkynne  voldens  og  maktbegjærets  nødvendighet  og  verdi  som  å  preke  "demokratiets  gudsstemplede  ideal"  OG  det  avskyelige  i  å  forfølge  de  vergeløse  (inkludert  de  "fargete  ville"  i  Sør-Afrika  og  de  "ekle  Jøder  i  Berlin").  Et  blikk  på  hans  biografi  er  nok  til  å  gjøre  en  mistenksom  mot  ektheten  i  hans  forkynnelse".

Den  norske  teologiprofessor  Sigmund  Mowinckel   reflekterte  i  1938  over  "ondskapen"  i  verden,  og  kom  til  følgende  konklusjon:  "Det  er  i  virkeligheten  jøden,  dvs.  det  naturlige,  uomvendte,  selviske  mennesket  i  arieren,  som  reiser  seg  mot  det  menneskelige,  det  universalistiske  i  Kristus". 

Mowinckel  var  ikke  bare  en  gammeltestamentlig  ekseget,  men  også  og  ikke  minst  en  kristen  forkynner  og  apologet.  I  Mowinckels  bok  "Det  gamle  testament  som  Guds  ord"  (1937)  finner  vi  følgende  fantastiske  formulering:  "Helt  fra  begynnelsen  har  Ordet  vært  virksomt  i  verden,  i  begynnelsen  dog  kun  i  form  av  små  spermer,  frø,  gnister".   I  følge  professoren  svevde  disse  små  gnister  lenge  omkring  uten  å  være  til  glede  for  noen  vesener,  for  dyrene  var  som  også  i  dag  uimottakelige  for  den  slags  lys.  Dog  ikke  alle.  Plutselig  en  dag  oppstod  et  vesen  på  jorden,  som  ikke  bare  var  begavet  med  sjel  som  andre  dyr,  men  til  og  med  med  ånd.  Det  var  ADAM!  Han  fikk  sin  store  sjanse,  men  forspilte  den.  Han  begikk  syndefallet,  og  ble  dermed  utestengt  fra  den  rettferdige  gudens  evige  liv  og  livstreets  frukter.  Og  ikke  bare  han,  men  ALLE  Adams  etterkommere "helt  til  forsoningen  igjen  åpnet  portene  til  det  tapte  paradiset".  Midt  i  historien  samlet  altså  Gud  sammen  gnistene  fra  alle  hold,  lot  dem  flyte  sammen  i  ett  og  samme  lys  og  lot  Ordet  bli  kjøtt,  bli  Jesus...  Det  har  vært  én  Jesus  fra  Nazareth  og  ett  Golgata,  og  av  disse  begivenheter  henger  menneskeslektens  evige  skjebne.  De  betegner  Guds  eget  loddrette  innbrudd  i  historien,  i  følge  Mowinckel  og  samtidens  "liberalteologi".   

Den  kristne  ur-myte  om  det  tapte  paradis  danner  det  grunnlag  som  kirken  bygger  sitt   irrasjonelle  verdensbilde,  historieoppfatning  og  menneskesyn  på.  Den  postulerer  menneskenes  medfødte  syndighet  (jf.  Paulus,  Augustin  og  Martin  Luther).  Tanken  om  alle  menneskers  likhet  i  skapergudens  øyne  kom  helt  bort   ved  den  kristne  religionens  oppkomst  og  utbredelse  i  den  hedensk-romerske  verden.  De  kristne fremholdt  at  INGEN  før  Kristus  har  overhodet  hatt  noen  slik  "ånd"  mer  enn  Adam  den  korte  tiden  han  var  i  paradiset,  og  INGEN  av  oss  etter  Kristus  -  bortsett  fra  de  som  har  tilhørt  og  tilhører  den  kristne  kirke  og  menighet  (jf.  "de  helliges  samfunn"). 

"Overfor  oss  andre  har  Mowinckel  en  betegnelse,  som  virkelig  er  svært  talende.  Han  kaller  oss  "underkristne",  skriver  Beltsikoff.  Mowinckel  ville  ikke  høre  snakk  om  noen  universalistisk  tanke  i  GT:  "Å  ville  lese  en  klar  universalistisk  forståelse  av  utvelgelsestanken  ut  av  urhistorien  er  uhistorisk  nivellering,  som  i  virkeligheten  fratar  kristendommen  dens  originalitet".  Slik  argumenterte  denne  professor  i  gammeltestamentlig  eksegetikk.  Kristendommens  originalitet  skulle  og  skal  for  enhver  pris  fastholdes.  Da  forstår  man  jo  også  hvorfor  studentene  ble  oppfordret  til  først  å  søke  Guds  rike,  før  de  tok  fatt  på  sine  vitenskapelige  studier  av  Bibelen.

Jødene  blir  stundom  i  teologiprofessor  Mowinckels  bok  karakterisert  som  det  onde / Den  Onde :   demonen  som  hindrer  Kristus  i  hans  kjærlighetsgjerning  og  kjemper  mot   ham  om  menneskenes  sjel.  Som  vi  vet  kjempet  flere  av  Mowinckels  tyske  (teologiske)  kolleger  for  å  sannsynliggjøre  at  Jesus  ikke  var  jøde,  men  arier.  Hitler  selv  uttalte  ved  en  anledning  at  Jesus  var  "sønn  av  en  romersk  soldat".  Noen  av  disse  kristne  apologeter  og  nazi-ideologer  kunne  ikke  holde  ut  tanken  på  at  den  kristne  "Gud"  skulle  ha  latt  seg  representere  av  en  sønn  av  det  forhatte  jødiske  folk.  Det  kan  virke  som  om  Sigmund  Mowinckel  (og  Ronald  Fangen)  heller  ikke  kunne  utholde  en  slik  tanke. 

Det  er  nok  flere  enn  Belzikoff  som  har  spurt  seg  selv  om  kristenheten  lider  av  en  form  for  "emosjonell  stupiditet",   dvs.  en  manglende  evne  til  å  utnytte  sine  ellers  gode  forstandsevner.  Det  handler  om  en  utpreget  patologisk  affekttilstand,  men  for  en  teologiprofessor  som  Mowinckel  er  det  kanskje  snarere  snakk  om  en  slags  "personlighetsspaltning".  Ikke  så  få  lærde  (endog  "professorer")  blir  som  forvandlet  når  de  taler  om  Kristus,  og  de  mest  barokke  ideer  dukker  opp  i  deres  hjerner.  Vurderingsevnen  blir  forvirret  eller  forstyrret,  og  de  identifiserer  seg  med  en  gruppe  mennesker  i  en  primitiv  verden.  Men  talen  og  forestillingen  om  Jesu  "gjennomgående  mildhet  og  saktmodighet"  er  for  den  nøkterne  bibelleser  så  åpenbar  URIMELIG  at  man  ikke  kan  fatte  hvordan  den  kunne  oppstå  og  stadig  opprettholdes  med  en  slik  standhaftighet.  I  Jesu  lære  om  den  ytterste  dom   finnes  det  ingen  formildende  straff  for  de  som  har  avvist  hans  forkynnelse.  Tvert  i  mot  utsteder  Jesus  de  frykteligste  og  mest  antihumane  straffetrusler:  "Gå  bort  fra  meg,  I  forbannede,  til  den  evige  ild". 

I  år  1939  utkom  i  Sverige  3.  opplag  av  Gertrud  Auléns  misjonshistorie.  Leserne  blir  her  informert  om  at  jødene  ofte  er  "revolusjonære,  hensynsløse  og  sterkt  intellektuelle",  og  at  hvis  "ikke  kristendommen  evner  å  vinne  jødene,  vil  den  jødiske  ånd,  den  irreligiøse,  skjerpe  og  erobre  verden".   Om  ikke  det  var  nok,  tillegger  Aulén:  "Jødene  har  vist  seg  å  eie  en  forferdelig  makt"   (også  her  var  Aulén  og  Hitler  samstemte). 

En  bok  av  den  russiske  professor  Robert  Saitchick  om  de  store  religioner  ble  avsluttet  med  noen  funderinger om  forskjellen  mellom  jødedom  og  kristendom:  "Jesus  var  det  første  sanne  mennesket.  Det  fantes  tidligere  andre  fremstående  mennesker,  hos  hvem  det  guddommelige  åpenbarte  seg.  Men  de  ga  ikke  den  FULLE  forestillingen  om  mennesket"   (feilen  med  Moses  og  profetene var  at  de  "ikke  evnet  å  føre  den  enkelte  sjelen  nær  Gud").  

Dansk  politiker  (sosialdemokrat)  og  prest  Harald  Hallén  undret  seg  i  en  radioandakt  (1952)  over  hvordan  Jesus  kunne  tale  så  godt,  han  som  var  jøde?  Jesus  var  jo  "sønn  av  et  folk,  der  det  stadig  blinket  av  dragne  kniver  og  hatefulle  blikk".  Men  han  forklarte  det  med  at  selv  den  vakreste  lilje  kan  skyte  opp  av  skitten  jord  og  råtten  rot...

Professor  Hugo  Odeberg  beklaget  seg  over  at  den  gammeljødiske  moralarv  i  dens  mest  avanserte  former  forefalt  det  moderne  menneske  naturlig  og  fornuftig:  "man  er  ikke  lenger  i  stand  til  å  tenke  kristent",  og  han  sier  videre  at  når  jødisk  etikk  "tillates  fritt  å  bre  seg  ut,  virker  den  som  en  dødelig  gift,  som  må  virke  forstyrrende  på  det  kristne  livet". 

Om  dette  er  det  fremherskende  teologiske  bibelsyn  også  i  dag,  skal  jeg  være  forsiktig  med  å  uttale  meg  om  her.  Beltzkoff  minner  om  et  referat  fra  et  bispemøte  i  Norge  like  etter  frigjøringen,  der  det  het:  "Norges  biskoper  blåser  til  strid.  Alt  tyder  på  at  kirken  nå  kommer  til  å  ta  opp  en  alvorlig  kamp  mot  de  humanistisk  innstilte  kretsene  i  landet.  I  følge  en  av  biskopene  blir  denne  kamp  t.o.m.  hardere  enn  den  som  ble  ført  mot  Quislings  regime". 

B.  Dybwad  Brochmann  (sønn  av  en  prest),  norsk  forfatter,  politiker  og  samfunnskritiker  var  en  eiendommelig  skikkelse  i  norsk  samfunnsliv  frem  til  sin  død  i 1956.  Han  grunnla  en  religiøs  bevegelse/sekt,  kalt  "Den  åndsrevolusjonære  nyorienteringsbevegelse".  Flere  av  hans  bøker  er  kommet  i  nye  utgaver,  bl.a.  boken  "Fandens  Etterlatte  Papirer"  fra  1934.  I  1940  utga  han  boken  "Den  9.  april.  Norge  og  verdensrevolusjonen".  Om  denne  boken  skriver  Beltzikoff  følgende:  "Det  er  fullkomment  utrolig  hva  kombinasjonen  religion  og  politikk  kunne  avstedkomme  hos  en  del  hjerner  under  Hitler-epoken...de  mest  absurde  ideer  kunne  vinne  gjenklang,  bare  de  på  en  eller  annen  måte  knyttet  an  til  Gud  eller  Kristus". 

Brochmanns  syn  på  jøder  er  sørgelig  velkjent.  Hans  utgangspunkt  er  troen  på  at  hans  oppgave  var  å  redde  det  norske  folk,  slik  Jesus  hadde  reddet  de  beste  blant  det  jødiske  folk  og  Hitler  eliten  av  det  tyske  folk.  Det  slektledd  som  Jesus  virket  blant  var  jo  som  alltid  forherdet:  "et  for  dommen  modent  slektledd  av  et  folk,  som  hadde  sviktet  fedrenes  Gud  (!)  og  valgt  forherdelsens  vei".  I  1930-tallets  Tyskland  ble  denne  historien  gjenfortalt.  Også  Brochmann,  dypt  religiøs  som  han  var,  pintes  over den  forvridde  kristendom  han  mente  kjennetegnet  deler  av  Norges  presteskap.  Faktisk  "oppdras  hele  det  norske  folk  systematisk  i  jødedom  under  navn  av  kristendom".  De  norske  regjeringsmedlemmer  som  flyktet  fra  landet  var  opprinnelig  "gode  ariere",  men  ut  fra  sine  handlinger  var  de  jøder  i  ånden  ("jøder  i  ånd",  som  Brochmann  sier  det).  Men  takket  være  9.  april  ble  deres  makt  eliminert,  "nemesis  inhentet  dem  alle",  og  alle  virkelige  kristne  i  landet  kunne  puste  ut.  I  en  radiotale  forsøkte  Brochmann  å  åpne  øynene  for  det  store  verdensdrama  som  han  og  hans  landsmenn,  takket  være  Guds  nåde,  fikk  æren  av  å  være  med  i.  Han  så  klart  utviklingen,  forklarte  han,  og  særlig  den  tyske  Førerens  rolle  i  hva  som  skjedde:  "Innen  mange  år  er  gått,  vil  hele  verden  rope  Heil  Hitler".  (Drømte  han  kanskje  om  å  bli  en  Norges  Goebbels  under  Quisling?). 

Brochmann  ble  ved  rettsoppgjøret  tiltalt  for  landssvik  og  dømt  til  3 1/2  års  fengsel.  Det  forhindret  ikke  at  hans  bøker  ble  trykket  i  nye  opplag  og  nye  utgaver.  Lenge  etter  krigen  (og  rettsoppgjøret)  ble  hans  bok  "Kunsten  å  lese  Bibelen"  (1934)  oversatt  til  svensk  og  utgitt  på  et  anerkjent  og  anstendig  forlag.  Norsk  Wikipedia  opplyser  at  boken  utkommer  i  ny  utgave  i  2007  på  Bondes  Forlag. 

Man  bør  merke  seg  hvilken  oppmerksomhet   våre  digitale  leksika  gir  Brochmann.  Den  lange,  omstendelige  litteraturlisten  på  Store  Norske  Leksikon  er  ikke  mange  andre  forunt.  Her  sies  følgende:  "  – Anarkistene  og syndikalistene  i  Norge,  som  fra  1916  hadde  benyttet  Brochmann  som  foredragsholder,  brøt  med  ham  på  grunn  av  hans  “tolstojanske  kristussyn”;  Brochmann  vektla  Kristus  ikke  alene  som  individets  frigjører,  men  også  som  opprørsk  og  antiautoritær  samfunnsfrigjører.  I  noen  kristne  kretser  ble  bøker  som  Fandens  etterlatte  papirer,  Kristus  i  samfunnet  og  Kunsten  å  lese  Bibelen  nærmest  karakterisert  som  kjettersk  eller  antikristen  forkynnelse". 

Brochmanns  Jesus-  og  Kristusbilde,  slik  det  her  blir  beskrevet,  gjenkjenner  vi  til  dels  i  dagens  "liberalteologi".  Flere  liberalteologer  hadde  sympati  for  Brochmann,  selv  om  han  opptrådte  som  en  slags  "sektleder".  Han  klarte  å  finne  et  samsvar  mellom   kristendommen  og  nazismen.  

Mye  tyder  på  at  også  dagens  kristne  biskoper  og  teologer  må  overvinne  en  enorm  psykologiske  motstand  og  overmektig  tradisjon  før  de blir  i  stand  til  å  medvirke  i  en  opplysningskampanje  som  stiller  kristendommen  og  jødedommen  i  en  mindre  betent  og  mer  saklig  innbyrdes  relasjon  (noen  få  unntak  finnes).  Den  gammeltestamentlige  gud  står  ikke  høyt  i  kurs  blant  dagens  kristne,  skrev  Beltzikoff  i  1960-årene ... det  er  jo  han  som  representerer  "loviskheten"  i  verden  og  hindrer  mennesker  fra  å  "gripes  av  evangeliets  røst,  fra  å  høre  rettferdighetens,  barmhjertighetens  og  kjærlighetens  røst". 

Det  er  vel  ingen  overdrivelse  å  hevde  at  dagens  kristenhet  dessverre  ikke  har  beveget  seg  særlig  langt  i  etisk  og  historisk  erkjennelse.  Det  er  en  sørgelig  konsekvens  av  den  kristne  statiske  og  utviklingsfiendtlige  åpenbarings-troen.  Derfor  blir  både  det  moderne  vitenskapelige  livssyn  OG  jødedom  av  det  opplyste  slaget  nedvurdert:  "Feilen  med  dem  er  kun  at  man  ikke  har  hentet  disse  idealene  fra  kristendommen",  sier  Odeberg.  Også  menneskenes  fineste  idealitet  er  i  følge  Odeberg  verdiløs,  og  dessuten  farlig,  for  "det  gode  kan  vise  seg  seg  å  være  det  bestes  fiende". 

Denne  ekspert  på  urkristendommen  erkjente  at  Jesu  motstandere  (for  oss  som  mennesker  og  forskere)  kunne  romme  de  høyeste  etiske  idealer,  men  vi  må  vi  anta,  sier  han,  at  de  fra  et  kristent  synspunkt,  "i  det  minste  fra  Jesu  synspunkt",  var  onde  mennesker.  Slik  resonnerte  en  rekke  kristne  geistlige,  teologer  og  professorer  om  HUMANISMEN  i  mellomkrigstiden  og  langt  inn  i  etterkrigstiden.  Beslektede  resonnementer  fremførte  mange  tyske  "gode  menn",  for  å  kunne  akseptere  den  utbredte  raselæren;  selv  om  vi  (som  mennesker  og  forskere)  må  erkjenne  at  ikke-arierne  er  likedan  skapt  som  vi,  må  vi  anta  at  de  fra  tysk  synspunkt,  "i  det  minste  fra  Hitlers  synspunkt",  er  monstre.  Og  om  monstre  tillates  fritt  å  reprodusere  seg  blant  "riktige  mennesker",  må  resultatet  bli  fordervende,  en  dødelig  gift  i  den  tyske  folkekroppen. 

Den  samme  forvirrende  holdning  til  HUMANISMENs  menneskesyn  møter  vi  i   vår  tid,  og  ikke  bare  på  dette  debattforum,  men  også  i  den  moderne  folkekirkelige  retorikk.  Spørsmålet  er:  hvordan  resonnerer   våre  statskirkelige  biskoper  og  (ordinerte)  teologer  i  dag?  Vi  har  rett  og  plikt  til  å  stille  spørsmålet,  ettersom  de  ikke  har  endret  en  tøddel  eller  bokstav  i  sine  (offisielle)  autoritære,  antihumane  bekjennelsesskrifter.  I  den  moderne  kristne  folkekirkelige  og  liberalteologiske  retorikk  møter  vi  en  forvirring  i  språk  og  ideer  som  er  helt  fenomenal. 

Beltzikoff  spør  i  år  1960:  "Jeg  undres  over  hvor  lenge  vi  jøder  skal  behøve  å  finne  oss  i  de  fryktelige  anklager  som  jevnt  og  stadig  slynges  mot  oss,  vår  Gud  og  vår  religion?  De  samme  mennesker  som  år  etter  år  av  hele  sin  sjel  bekjemper  rasehat  og  raseforfølgelse  og  har  viet  hele  sitt  liv  til  denne  kampen,  kan  uten  å  blunke  medvirke  til  hetsen  mot  den  jødiske  religion  uten  tanke  på  konsekvensene.  Mens  det  ikke  faller  noen  inn  å  koble  sammen  afrikanerne  i  Sørstatene  eller  afrikanerne  i  Sør-Afrika  med  en  spesiell  religion  -  av  lavere  art  -  for  dermed   å  motivere  sin  overlegne  holdning,  så  kan  ingen  unngå  hver  eneste  gang  den  gammeltestametlige  religionen  angripes,  å  tenke  på  det  jødiske  folk  -  og  hver  gang  jødene  sjikaneres  dra  med  deres  tro  i  fordømmelsen". 

Som  Beltzikoff  også  ganske  riktig  påpeker  er  det  paradaksalt  at  elever  i  alle  fag  og  emner  oppmuntres  til  å  "tenke  selv",  dvs.  forstå  sammenhenger,  kritisk  vurdere  utsagn,  skille  mellom  propaganda  og  opplysning.  Men  i  ETT  emne  går  man  den  motsatte  vei:  man  skal  akte  seg  for  å  bli  voksen  og  se  med  voksne  øyne  på  de  stereotype  forestillinger  om  jøder  og  jødedom  man  har  fått  innprentet  i  barnelærdommen,  og  faktisk  helt  opp  til  universitetsnivå.  Skoleelever  lærer  om  nazismens  og  kommunismens  propagandainstitutt,  men  IKKE  om  de  europeiske  kirkers  propaganda  gjennom  1700  år  for  å  stemple  jøder  som  "demonen",  som  står  "fremmed  for  Kristi  ånd  og  dermed  for  alt  i  livet,  som  er  lyst,  vakkert  og  kjærlighetsfullt". 

Uvitenhet  om  historien  er  farligere  enn  misbruk  av  historien,  skriver  Beltzikoff:  "Farligere  enn  en  mangel  på  religion  er  villedet/skakkjørt  eller  misbrukt  religion,  farligere  enn  en  svevende  og  ubestemt  moralkodeks  er  en  moral  fiksert  ved  en  skinnverden,  eller  ved  et  menneskeideal  som  ikke  lenger  holder  stand".  

Svært  mange  samfunnsaktører  i  dag,  kristne  og  ikke-kristne,  både  på  venstre-  og  høyresiden,  synes  samstemte  i  deres  morbide   besettelse  av  staten  Israel.  Det  de  fremfor  alt  har  felles  er  at  de  oppstiller  en  egen  målestokk   for  staten  Israel,  som  de  IKKE  benytter  overfor  noen  andre  stater  (og  særlig  ikke  på  "statskirkelandet"  Norges   krigs-  og  okkupasjonseventyr  i  muslimsk-arabiske  land  i  vår  tid,  som  f.eks.  Afghanistan  og  Libya).  Våre  såkalte  "Midtøsten-eksperter"  har  så  lenge  (ensidig)  gjentatt  og  gjentatt  de  kristen-europeiske  slagordene   "folkeretten",  "okkupasjon",  "ulovlige  bosettinger",  "apartheid"  og  "forbrytelser  mot  menneskeheten"  overfor  staten  Israel  at  nær  sagt  alle  europeere  nå  instinktivt  knytter  denne  særegne  kristen-europeiske  "propaganda"  utelukkende  til  Israel.  At  Israel  er  en  "rasistisk  apartheid-stat"  er  blitt  en  vedtatt  sannhet.  Ingen  forklaringer,  presiseringer  eller  referanser  er  lenger  nødvendig.  

Disse  anti-Israelske  aktører  (kristne  og  ikke-kristne)  har  også  felles  en  helt  særegen  fortielse  av  jødenes  historie  i  det  kristne  Europa  OG  i  Midtøsten  gjennom  mer  enn  2000  år,  som  de  glatt  og  elegant  hopper  over  i  sin  selsomme  historieskriving.  Det  er  karakteristisk  at  de  fortier   det  kristne  Europas  meget  spesielle  interesser  for  de  palestinske  områder  i  oldtiden  og  middelalderen  (religiøst  og  politisk)  OG  den  (tyrkisk-muslimske)  ottomanske  OKKUPASJON  av  Arabia  gjennom  hele  400  år  (frem  til  1.  verdenskrig).  En  stor  del  av  det  arabiske  folket  innvandret  til  de  palestinske  områder  i  de  siste  faser  av  det  Ottomanske  imperiet.  Mange  av  oss  vet  også  at  det  ikke  eksisterte  et  "palestinsk  folk"  før  1960-årene,  da  Yassir  Arafat  og  Den  arabiske  liga  -  i  politisk  og  taktisk  hensikt  -  besluttet  å  konstruere  et  slikt  "folk",  på  basis  av  de  muslimske  deler  av  befolkningen  som  i  sin  tid  kom  til  Palestina  som  "okkupanter".  Skulle  dette  være  en  "folkerettslig"  forsvarlig  opptreden? 

Den  kristne  teologiens  og  antropologiens  alvorlige  krise  var  og  er  AKUTT.  Det  handler  ikke  bare  om  teologi  som  såkalt   "vitenskapelig"  disiplin,  men  om  teologi  i  mer  bokstavlig  betydning,  som  læren  om  Gud.  Den  kristne  oppfatningen  om  "Gud",  slik  man  møter  den  daglig  i  mange  nyanser  (ikke  bare  i  første  halvdel  av  forrige  århundre,  men  også  I  DAG)  gjør  for  den  utenforstående  et  minst  like  forvillende  og  frastøtende  inntrykk  som  den  såkalt  "genuint"  kristne  oppfatningen  om  mennesket.   

Den  svenske  teolog  og  ekseget  Hugo  Odeberg  skriver  i  boken  "Fariseism  och  kristendom"  at  man  kan  "radikalt  uttrykke  den  kristne  oppfatningen  om  mennesket  slik  at  det  overhodet  ikke  har  noen  ånd.  Det   GJENFØDTE mennesket  derimot  inneholder  en  ånd,  Kristi  ånd.  I  ham  bor  Guds  ånd,  mens  den  jo  er  gitt  ham  gjennom  frelsen.  Men  frelseren  måtte  komme  til  verden  for  å  formidle  den  guddommelige  ånd  til  menneskene". 

Som  Beltzikoff  sier  handler  det  ikke  om  en  gradsforskjell  i  det  kristne  menneskesynet,  men  om  en  vesensforskjell   (eller  rettere:  en  artsforskjell)  mellom  det  gamle  OG  det  nye  mennesket  i  ny-testamentlig  og  kirkelig  mening.  I  følge  den  svenske  biskop,  Torsten  Bohlin,  "makter  vi  ikke  å  frigjøre  oss  selv  fra  denne  inkrøkthetens  demonisme".  Den  svenske  biskop  John  Cullberg  hevder  at  den  vesterlandske  kulturen  har  fornektet  sitt  kristne  opphav,  kastet  av  seg  den  av  troens  inspirerte  menneskekjærlighetens  idé,  og  i  stedet  er  preget  av  det  naturlige  menneskets  demonisme  (denne  kulturen  blir  for  Cullberg  likestilt  med  nazismen,  men  det  synes  som  om  han  foretrekker  nazismen  fordi  den  angivelig  er  mer  "ærlig  og  frimodig").  Det  er  en  gammel  historie,  skriver  Beltzikoff.  Allerede  de  første  kristne  rettet  sin  aversjon  først  og  fremst  mot  de  skriftlærde,  den  tids  åndelige  priviligerte.  Flere  lærde  har  etterlyst  "en  eneste  beretning  om  hvordan  Jesus  gjorde  vel  i  mot  eller  bad  for  en  eneste  rabbi  eller  fariseer".  For  de  kristne  var  fariseerne  og  de  skriftlærde  verdiløse,  ute  av  stand  til  oppnå  gudskontakt.

I  1943  hevdet  Bohlin  at  kristendommen  er  den  eneste  makt  som  er  sterk  nok  til  seierrikt  å  forsvare  det  ekte  menneskelige  mot  det  umenneskelige,  at  den  alene  er  i  stand  til  "å  redde  menneskeheten  i  dets  nødsituasjon  takket  være  sin  høye,  pålitelige  moral".   

Den  kristne  dualisme  -   fiendskapets  ideologi  -  gjenkjenner  vi  i  NAZISMEN.  Man  får,  som  Beltzikoff  skriver,  et  bestemt  inntrykk  av  at  et  kristent   livssyn  skulle  garantere  immunitet  MOT  "makt-  og  statsideologiene",  at  den  stålsetter  den  troende  mot  de  krefter  som  "truer  menneskene  på  livet",  og  at  den  avholder  menneskene  fra  å  bli  dratt  inn  i  "tilintetgjørelsens  virvler"  (forutsatt  at  ikke  sekulariseringen  har  gått  så  langt  at  folket  vegrer  seg  for  å  ty  til  Kristus  i  sin  nød).  Som  følge  av  dette  særegne  kristne  bibelsyn  og  menneskesyn  blir  Det  gamle  testamentets  religion  nedvurdert  til  det  karikerte.  En  (kristen)  gammeltestamentlig  bibelforsker  som  Sigmund  Mowinckel  betegner  de  jødiske  profeters  sjel  som  "gudsfremmed",  eller  som  "onde  trær".  Som  vi  vet  fra  Jesu  forkynnelse  hos  synoptikerne,  kan  ikke  et  "ondt  tre"  bære  god  frukt.  Det  må  derfor  "hugges  ned"  og  "kastes  i  ilden".  Ingen  må  være  i  tvil  om  at  Jesus  her  sikter  til  de  av  hans  jødiske  landsmenn  som  avviste  hans  lære  og  forkynnelse.  Det  var  kun  jødene  i  hans  samtid  Jesus  henvendte  seg  til.  Han  var  ikke  utsendt  til  andre  enn  til  "de  fortapte  får  av  Israels  hus". 

Teologiens  krise  beror  på  at  man  ikke  vet  hvilken  gud  man  dyrker  og  tilber:  Jahve  eller  Jesus?   Gud  eller  Kristus?  Faderen  eller  Sønnen?  Treenighetslæren  kan  ikke  redde  kirkens  gudsbildet  fra  å  gå  i  oppløsning,  tvert  i  mot  er  denne  spekulative  lære  i  seg  selv  en  demonstrasjon  av  gudsbildets  krise.  R.  Fangen  sa  det  slik  i  Dagens  Nyheter  (1945):  "Jo  fjernere  Gud  jeg  var,  desto  nærmere  kom  jeg  Kristus".  Her  er  det  altså  ikke  tale  om  at  den  som  ser  Jesus  dermed  også  har  sett  Gud,  og  vice  versa.  I  stedet  for  identifikasjon  er  det  kommet  inn  en  tydelig  oppspaltning  og  derfra  har  utviklingen  ledet  fram  til  en  direkte  motsetning.  

Den  indre  konflikten  i  det  hedensk-kristne  gudsbildet  er  eldgammel.  Allerede  den  kristne  gnostisk-inspirerte  Marcion,  som  levde  på  100-tallet  e.  Kr.,  mente  at  ingen  avsnitt  i  GT kunne  være  "Guds  ord".  Derfor  strøk  han  hele  GT  og  satte  sammen  en  kanon   kun  bestående  av  visse  deler  av  NT  (hovedsakelig  Paulus-brevene),  dvs.  alt  som  var  ubesmittet  av  judaistiske  forvanskninger.  Kristus  hadde  kommet  og  forkynt  en  helt  og  holdent  ny  Gud.   Jødedommens  usynlige  gud  var  gåtefull  og  ubegripelig,  han  ble  et  slags  metafysisk  monstrum.  Kristusbildet   var  derimot  mer  konkret  og  lettfattelig  for  de  europeiske  hedninge-kristne,  og  ved  utelukkende  å  vektlegge  "den  blide  og  ydmyke  menneskevennen",  skapte  man  denne  eiendommelige  motsetning  mellom  Kristus  og  Gud.  Man  kunne  tvile  på  Gud,  men  ikke  på  Kristus.   Man  kunne  distansere  seg  fra  Gud,  men  måtte  elske  Kristus.  Det  var  Kristus  man  skulle  forenes  med.  Gud  kunne  anklages,  men  Kristus  hadde  intet  ansvar  for  verdens  elendighet.  En  av  de  sentrale  tanker  i  all  ortodoks  kristendom  lyder  slik:  "Om  Gud  skal  BLI  kjærlighet,  må  man  la  gudsbildet  vokse  frem  fra  Kristusbildet...".  

I  Den  apostoliske  bekjennelse  som  fremsies  i  kirkens  liturgi  hver  eneste  søndag  er  Gud  og  Kristus  atskilt.  Sønnen  sitter  fysisk  ved  Faderens  høyre  side,  slik  han  fysisk  sto  opp  fra  de  døde,  og  slik  han  (derfra)  fysisk  skal  komme  igjen  for  å  dømme.   Dette  er  KJERNEN  i  kristendommen!  Det  finnes  altså  to  guder  i  stedet  for  en,  som  forlanger  kjærlighet  og  lydighet  fra  menneskene.  Kirkens  teologer  vet  fortsatt  ikke  hvordan  de  skal  forene  eller  atskille  den  gammeltestamentlige  gud  OG  Paulus'  engleaktige  Kristus-figur.  Etter  nær  2000  år  er  de  fortsatt  i  villrede  om  hvilken  gud  de  tror  på,  og  hvordan  de  skal  håndtere  det  faktum  at  den  jødiske  legmannspredikanten  Jesus  fra  Nazareth  ikke  forkynte  noen  annen  gud  enn  den  gammeltestamentlige  Jahve.  

Det  er  fortsatt  utålelig  for  de  kristne  at  deres  religion  på  det  dypeste  er  avhengig  av  jødedommen,  som  de  derfor  konstant  må  sjikanere  og  nedvurdere.  Sagt  på  en  annen  måte:  den  umodne  lillebror  (kristendommen)  hater  sin  langt  mer  voksne  og  uavhengige  storebror  (jødedommen).  Et  slikt  destruktivt,  uutslukkelig  hat   fra  den  kristne  kirkes  side  vil  med  nødvendig  konsekvens  virke  demoraliserende   på  denne  religionens  tilhengere  og  utøvere,  hvilket  kirkens  voldshistorie  gjennom  1700  år  til  fulle  har  vist.   Det  er  kristendommens  ulykkelige  skjebne  at  den  ALDRI  kan  komme  løs  fra  sitt  avhengighetsforhold  til  jødedommen,  med  mindre  den  utvikler  seg  til  en  helt  ny  religion.  Det  er  derfor  alt  står  og  faller  med  kirke-kristendommens  vurdering  av  den  jødiske  oldtidsprofeten:  Jesus  fra  Nazareth.  Ja,  hva  skal  biskoper  og  ordinerte  teologer  gjøre  med  en  jødisk   (historisk)  oldtidsprofet  som  de  i  nær  2000  år  har  opphøyet  til  å  være   "av  samme  vesen  som  Faderen"? 

(Jeg  vil  understreke  at  jeg  ikke  kommer  til  å  besvare  useriøse  og  avledende  kommentarer.  Til  de  mange  som  ikke  liker  lange  innlegg,  har  jeg  bare  et  råd:   finn  dere  et  fredet  hjørne  hvor  dere  kan  lufte  deres  synspunkter,  som  ikke  har  sentral  interesse  for  det  tema  jeg  behandler  i  dette  innlegget.  Jeg/vi  har  hatt  nok  av  avledende  kommentarer,  som  bærer  klart  preg  av  å  ha  som  eneste  hensikt  å  avlede,  forstyrre  eller  simpelthen  ødelegge  den  seriøsitet  som  skal  prege  en  verdidebatt  i  ordets  rette  betydning).   

Mvh.  G.  Ullestad