La kyrkja vere eit lys

Det går ikkje lenge mellom kvar gong det skjer at vanskelege saker som brå dødsfall, ulukker, kriminalsaker o.l.  dukkar opp i media. Det er godt at kyrkja og kyrkja sine representantar etter kvart har skaffa seg så god rutine og kunnskap om dette at det så og seie alltid er hit folk vender seg når det vondaste skjer. Kyrkja har stor tillit og truverde som ein institusjon der folk i krise finn meiningsfull hjelp.
Det må kyrkja ta godt vare på og gjerne utvikle enno vidare.

Men eg har etter kvart teke til å stille spørjeteikn ved noko av det kyrkja formidlar i slike situasjonar.

Lystenning
Eg er glad for at mange går i kyrkja og tenner lys. Eg ynskjer ikkje å blåse ut eit einaste av dei.
Men kvifor seier så få prestar noko om kva vi egentleg gjer? På fjernsyn ser vi den eine kollegaen etter den andre stille opp framfor kamera med fyrstikker og stearinlys. Som om prestane ikkje gjer anna enn å tenne lys. Når vart dette eit nådemiddel?

Kristus sa om seg sjølv: Eg er lyset i verda. Den som følgjer meg, skal ikkje vandra i mørkret, men ha livsens lys. (Johs.8,12). Her ligg kjerna til det som gjev lystenninga meining. Symbolhandlinga som skal vende tankane våre mot Kristus. Symbolhandlinga som skal hjelpe oss til å formulere den enkle bøna til han som kan kome inn i mørkret, inn i sorga. Bøna som kanskje er utan ord.
Med lystenning utan bøn er for elektrikarar, og ikkje for prestar!

Vi kan gjerne by inn til samlinga med lystenning. men då skal vi tenne lys og be. Ikkje bere tenne lys. Elles handlar det om ein form for magi som er utan støtte i skrifta.

Media
Ei anna sak er måten kyrkja står fram i media når krisa er som varmast. Korleis er presten sitt møte med media?
Eg tenkjer slik: Dersom eg sjølv kom i den tunge situasjonen at eg måtte få hjelp av kyrkje og prest fordi krisa ramma meg, ville eg lika dåreleg om "min" prest dukka opp i TV-ruta for å kommentere hendinga. Om presten er aldri så generell i det som vert sagt så skal ikkje presten, slik eg ser det, kommentere sjølv dei mest perifere og generelle sider ved ei konkret sak. Er vi trygge for kva som vert sagt når kamera er slått av, når mikrofonen ligg i veska, eller skriveblokka er i journalistens frakkelomme?

Er det ikkje nok at media får vite at kyrkja sine tilsette er kopla inn? Kyrkja er opna. Prestar, diakonar og andre er i full jobb. Og vi ser at folk strøymer til. Meir treng ikkje media vite om dette. Like lite som media har trong for innsyn i ein medsinsk journal, har dei trong for innsyn i det som er fortrulege samtalar eller fortrulege inntrykk som presten har fått gjennom ord eller observasjonar.

Bør dette opp som tema i prestane si etterutdanning?