Misjonsfolket og Den norske kyrkja

Oppslaget i Vårt land 15.02. og i Vårt Lands nettutgåve på bakgrunn av min artikkel i Indremisjonsforbundets hovudorgan, Sambåndet, denne veka gjer at eg legg artikkelen ut her. Det er ingen refs, men analyse og utfordring både til ImF, NLM og Normisjon som byggjer forsamlingar.

Artikkel frå Sambåndet 2/2005 i serien: Mennesket nær

Kva erfaring tek vi nær til mennesket?

Misjonsstrategi for forsamlingsbygging pregar bedehusland for tida. Sosiologiske og kulturelle faktorar spelar ei vesentleg rolle. I ein hektisk kvardag med store krav til effektiv logistikk for å få alt til å fungera saman, er det lett å forstå at den gamle bedehusstrukturen strevar i motbakke. Denne utviklinga må vi ikkje åndeleggjera eller legga ekstra skuldbører på unge familiar. Difor er eg glad for at eg i mi leiartid fekk vera med å leggja til rette for full nådemiddelforvalting og forsamlingsbygging i bedehuset. Om det starta med skepsis frå andre organisasjonar, er det godt å konstatera at dei kom etter Indremisjonsforbundet både med sakramentforvalting og andre såkalla kyrkjelege handlingar då vi justerte kursen i 1997, - og følgde opp med ImF trussamfunn inklusive vigsel i 2008. Eg er trygg på at vi kom menneske nærare på denne måten.

Når eg nå ei tid har fått reflektera over situasjonen frå utsida, er det noko som slår meg. Eg registrerer at i dei forsamlingsbyggande organisasjonane er det få leiarar med kompetanse og direkte erfaring frå Den norske kyrkja. Eg registrerer også at dei hentar mykje av kompetansepersonar til kurs og leiarsamlingar frå det frikyrkjelege miljøet. Organisasjonane har dyktige folk i administrasjon og styre og det er visseleg kompetente resurspersonar som dei hentar inn frå inn - og utland. Likevel trur eg det er noko vesentleg som går tapt om ein misser kontakten med den store folkekyrkja eller sluttar å dra vekslar på den erfaring og kompetanse som gode medarbeidarar har her.

Mykje av det lokale organisasjonsfolket i bedehusland lever i den folkekyrkjelege situasjonen i bygd og by. Dei treng gode rollemodellar og hjelp frå leiarar som dei merkar har erfaring med det dei snakkar om enten dei kritiserer eller støttar det som skjer i kyrkja. Det er ofte lett å merka om kritikken byggjer på skrivebordsteoriar eller er prega av erfaring frå levd liv. Misjonsfolket i Den norske kyrkja bør ha krav på å læra av gode rollemodellar frå sin eigen kyrkjesamanheng. Nå synest strategivegen å ha fått slagside motsett veg.

Med tanke på sakramentsforvalting, samtale med dåpsfamiliar, sorgsamtalar eller vigslesamtalar og rådgjeving vil dei forsamlingsbyggande organisasjonane og leiarane ha svært stor nytte av hjelp og erfaring frå prestar og andre i Den norske kyrkja. Det må også erkjennast at få åndelege leiarar er nærare folk flest i dag enn prestane i Den norske kyrkja. Vil vi koma folk nær, må vi heller ikkje gløyma at gudstenestene der det store fleirtalet søkjer med dåp og andre kyrkjelege handlingar, er viktige møtestader for å koma folk nær. Eg nøler ikkje med å be misjonsfolk vurdera om dei ikkje nettopp må vera der slik at naboane som kjem med dåpsbarnet, ser at dei har kristne naboar som er med i den åndelege omsorga for dei. Å koma menneske nær skal skje på bibelske premisser. Vi må likevel spørja oss om vi har blitt for redde for ”å skitna” oss til slik at vi sviktar å vera menneske nær. Eg spør…

Karl Johan Hallaråker, tidlegare generalsekretær