Opprøret er ikkje det som det ein gong var

Er pønk-musikk opprør?

Det er i alle fall ikkje mykje opprør i å illustrera omslaget på plata «2019: Pønk i Norge» med ein demonisk Ropstad med regnboge ut av munnen og to smådjevlar på skuldra, slik det er omtala i Vårt Land. Ein illustrasjon kan tolkast på ulike måtar, men to tankar slår meg når eg ser plate-omslaget og les intervjuet med kunstnaren.

Ropstad ville som kjent ikkje gå i PRIDE-tog. Slik skil han seg ut frå nesten heile den politiske eliten i Norge, som anten uttrykker at dei er positive til PRIDE eller som sjølv går i marsjen. Og pønkarane ser til at alle skal gå i takt. Ropstad har jo «arkaiske holdningar som ikkje høyrer heime i 2019». Her skal ingen skilja seg for mykje ut frå den aksepterte, norske 2019-standarden.

Så er det dei to smådjevlane på skuldra. Her forklarar artikkelen at dette heng saman med at Ropstad i ein debatt slapp ut av seg at klarar du bera fram eitt barn, så klarar du to òg. Med andre ord, han ser det ikkje som ein rett å slå i hel ein av to ufødde tvillingar. Dette endar altså opp som to smådjevlar på skuldra. Slik kan òg dei svakaste i samfunnet framstillast.

Her er det berre å tilby plysjsofaen. Pønkarane vil neppe søla den dyre raudvinen.