Framleis frelst?

Historia mi er lang og kronglete. Ho byrja med pur Jesusforelsking på tenOase i tidlig ungdomstid, gjekk vegen om fanatisk-karismatisk-sekterisk bibelskule på 90-talet og vidare gjennom både trus- og pinsekarismatiske kyrkjer med nokre fellestrekk, meir eller mindre, som ikkje alltid var uttalt, men som låg i korta: Vi var dei som hadde den siste openberringa i tida. Det var vi som hadde forstått det, og dessutan: Vi trudde på bibelen slik han stod. Litt stolte kunne vi vere. For ikkje alle kristne gjorde det.

Fanatisme, fundamentalisme, bibeltruskap. Orda smakar dårleg no for tida. Men på 90- og 2000-talet var det ord med positiv klang i miljøa eg vanka i. Å vere dedikert, helst godt over hundre prosent, lønte seg. Det viste at ein gjekk med Gud.

Ein skulle nesten tru ein kappast om å vere den mest ekstreme og uthaldande. Lange møter og konferansar og timelange lovsongsmøter. Bønnenetter. Åndelege manifestasjonar. Falling og risting. Brøling og hysterisk latter. Alt dette var ingrediensar, tidvis. Jo meir action, desto meir Heilag Ande. Så var det desse åndelege fyllekulene. Ein gong vart eg filma på nært hald medan eg hadde ein slags ”åndeleg latterkrampe”. Nærbilete av meg vart kringkasta på lokal-TV. Eg var 15 1/2 den gongen. Ein anna gong slo predikanten meg så hardt i magen at eg ramla i golvet og slo hovudet hardt i møteverten sitt kne. Det var ungdomsmøte. Predikanten var ein av dei store stjernene. Dei rundt meg trudde eg var full i ånden. Eg gjekk fortumla heim. Det var mørkt og kaldt ute og eg var livredd for å svime av på vegen heim. Det var før mobiltelefonens tid. Eg var snart 16.

Som vaksen gjekk eg inn og ut av miljøa. Vart det for ekstremt, trakk eg meg til sides. Men eg haldt meg i nærleiken, redd for å gå glipp av Guds plan for meg. Det var jo det som vart forkynt.Så tidvis var eg med, brennande for Gud og med ei nagande kjensle over at eg kanskje gjekk glipp av Guds vilje om eg ikkje gav meg inn under dei fine visjonane og trua på vekkinga. Sakte men sikkert, viska eg ut meg sjølv i iveren etter å tene noko større. Eg vart dyktig på å undertrykke eigne kjensler og eg let meg kaste omkring av andre sine og mine eigne visjonar.

Så kom dagen då eg ikkje orka meir. Det byrja med at eg flytta meg lengre og lengre bak i lokalet. Frå å stå på scena og leie lovsong, befant eg meg no bokstaveleg tala etterkvart utanfor inngangsdøra til møtelokalet, utan å vere i stand til å gå inn. Eg greidde ikkje tru på det lengre. Ei vekking som aldri kom. Leiarar som manipulerte folk med ”Guds vilje”. Leiarar som påstod dei var innsett av Gud og hadde eit kall, men som behandla andre så dårleg at eg hadde store problem med å sjå korleis Gud kunne vere med i det heile. Leiarar som i flokk valsa over folk, for så å legge hendene på dei og be for dei etterpå. Leiarar som påstod at dei høyrte frå Gud meir enn andre folk, som hadde eit slags monopol på Guds vilje. Predikantar som innhenta informasjon på menigheten sitt bakrom for så å presentere sladder i profetiform. Leiarar som ikkje tolte kritikk utan å fryse kritikaren ut. Dessutan skjemtes eg over meg sjølv. Ikkje berre hadde eg drive meg sjølv hardt, men andre òg. Eg òg hadde trådd over grenser. No var eg så uendelig sliten. Eg fann meg sjølv i ein situasjon der eg måtte finne meg sjølv att. Eg var blitt ei som ikkje såg dei rundt meg, ei som aldri hadde ro, ei som tenderte til å bruke både seg sjølv og andre som middel på vegen. Sjølv om eg hadde gode intensjonar om å tene Gud, hadde eg gjort alt dette.

Etterkvart var det berre ein ting å gjere. Eg tok steget, sa at nok var nok, og gjekk ut døra ein siste gong. No venta eg ikkje lenger på stemma der oppe. Eg handla fordi eg måtte. Livet mitt låg berre i mine eigne hender.

foto: Solveig Grønstøl

Fridomen på utsida var både god og vond. Eg sakna fellesskapen, men nøyt det å endeleg kunne tenke fritt og sjølvstendig att. Eg brukte lang tid på å finne meg sjølv og finne ut kva eg trudde på. Iblant nærma eg meg miljøa igjen og kikka inn nokre vindauge, men eg svinsa berre fort forbi. Det viste seg etterkvart at eg var alt for brent til å vere med. Ein anna ting var at eg såg spelet frå utsida. Stammespråket der inne verka alt for ekskluderandre. Eg hadde tenkt sjølv, for lenge. Eg hadde gått på kompromiss med sine eigne verdiar og personlegdom i mange år. Difor tok det tid å finne ut kven eg var eigentleg og kva eg trudde på. Så ein dag kom dagen då eg lura på om eg verkeleg trudde. Var eg frelst, eg som hadde tapt sjølve Guds augnestein, menigheten? Kunne eg vere frelst eg som måtte forlate alt eg hadde vore med på for å berge meg sjølv?

Men etterkvart som åra gjekk kom eg gradvis til at det var Gud som haldt meg fast og ikkje omvendt. Hans eksistens overgjekk kva eg greidde å tru. Han var der om eg ikkje følte det. Det faktum at eg ikkje lengre greidde og makta vere brennande for han, endra ingenting i forhold til kven Gud var. Ein dag greidde eg endeleg å slå meg til ro med at eg hadde ikkje blod på hendene, sjølv om metaforen som predikanten brukte i mi ungdomstid sat som spikra. Det er ikkje menneske som skal frelse. Eg er ikkje lengre ei brikke i eit større spel. Eg er berre meg. Gud er, og det er han uansett kva eg har føre meg. Det er det som er den store løyndomen. I det kan eg kvile. Eg, med den eg er og det eg gjer, endrar aldri kven Gud er. Så eg er framleis frelst.