Karsten Isachsens mytar om femtitalet

Biskopane i Den norske kyrkja har byrja å opna for ekteksapsliturgi for homofile. Og like etterpå slår presten Karsten Isachen fast at dei homofile har vunne – kyrkja har tapt.

I dag, 2013, i eit land som er meir Hollywood enn Paven, har barnløysa aldri vore større. Folketalet aukar, men det er på grunna innvandring og lag av folket (inkludert innvandra lag) der «moderniteten» ikkje står like sterkt.

Dersom det er rett, det Isachen hevdar, er ei (meir eller mindre viktig) årsak til barnløysa den at det i dag er lettare å leva som «den man er» — som homofil.

For: Ved å koma ut or (ekte)skapet (rettare sagt: lata vera å gå inn i det), unngår dei homofile både å skaffa seg kone og barn.

Samanlikna med femtitalet, er denne utviklinga er (atter ifylgje Isachen) mykje av ein gevinst fordi homofile i (ekte)skapet berre førde til liding – for dei homofile sjølve, for konene deira (som dei no slepp å få) og for borna deira (som dei òg slepp å få no, jamvel om ein del nye (om)vegar har opna seg).

For barnlause i 2014 er det kanskje litt merkeleg å høyra ein prest mana til ettertanke om dei stakkars homofile på femtitalet, som hadde fire samleier med kona si — og fekk fire ulukkelege born.

Snakk om sædceller med futt i!

Eg mistenkjer at Isachen framleis lever på femtitalet.

Me kan ikkje gjeninføra religionstvangen, sa fader Arnfinn Haram. Og visseleg kan me heller ikkje gjeninnføra femtitalet, og dei sterke normene som då framleis heldt seg. Men me bør heller ikkje lata at augo for føremonene med dei sterke, tradisjonelle normene.

Normene førde til at til og med dei homofile gifte seg og fekk born. Alt er relativt, men sett i det rette perspktivet, gjorde dette mange av dei homofile på femtitalet lukkelege.